Ne kadar çok kötülük var yeryüzünde! 

Niçin bu kadar kötü insanlar? Nasıl yapabiliyorlar? Öyle iştahla, hırsla, heyecanla, şehvetle...  

Nasıl içlerinden geliyor? Kötülükten nasıl hazzedebiliyorlar? 

Hayır hayır, öyle değildir. İyilik ziyadedir. 

İman gibi bir şey bende iyiliğin ziyade olduğu düşüncesi. 

Gel-gitlerin arasında sürekli sınanan bir şey. 

Polis nasıl işkence yapıyor? Bundan nasıl zevk alıyor. 

Diyarbakır Cezaevi’nden Mamak’a oradan Metris’e, Selimiye’ye... Gençliğimiz bunların öyküleriyle geçti. 

Sen bir insanın tırnağını söküyorsun, onun acı çektiğini biliyorsun ve o tırnak sökülürken senin ruhun acımıyor. Bu nasıl oluyor? 

Mesela, Gence’de veya Gazze’de, bir çocuk, bombayla, kurşunla nasıl öldürülebiliyor? 

Ya da kendisine Müslüman kimliği yakıştırılan bir adam, nasıl, Paris’te, Viyana’da insanları makinalı tüfekle tarıyor? 

Yeni Zelanda’da, bu defa Hristiyan kimliğiyle, nasıl ibadet eden Müslümanları tarıyor? 

Veya, karısını öldürüyor adam. 

Kedinin bacaklarını kesiyor. 

Bağdat’ta bir kadın, çocuklarını köprüden Dicle’ye atıyor. 

Nasıl yapıyor? 

Katliamlar, soykırımlar, köleler, atom bombaları... 

Sonra büyük, küçük başka kötülükler... İftiralar, gammazlamalar, kumpaslar, hak yemeler, türlü türlü zulümler... 

Siyasetteki kötülükler. Ticaretteki kötülükler. Küçük veya büyük, bir iş yerindeki kötülükler. 

Bir amirin çalışanına, bir patronun işçisine yaptığı eziyetler. 

Mesela, işçisini evine götürmek için didindiği ekmekle korkutması. 

Suiistimaller, yolsuzluklar, benim şu anda aklıma gelmese de sizin aklınıza gelebilecek namütenahi çeşitlilikte kötülükler... 

Bütün coğrafyalarda, insanın olduğu her yerde. 

Bunlara bakıp korkuyorum. 

Kötülük üzerine mi kuruldu bu alem? 

Olamaz. 

İmana benzettiğim şey bu... 

Alem, bütün ihtişamıyla, bütün güzelliğiyle, bütün giriftliğiyle, mikrosuyla, makrosuyla, olağanüstü nizamıyla kötülük gibi kötü bir şeyin üzerine bina edilmiş olamaz. 

Annenin çocuğunu sevmesi var. Bütün anneler kadar çok. 

Bir babanın evlatlarını, kardeşin kardeşi sevmesi. 

Tersi de var. Çocuğun annesini sevmesi. 

Sonra aşk diye de bir şey var, sevginin abideleşmiş hali. 

Kimseye göstermeden yapılan iyilikler. İnsanın insana bir karşılık beklemeksizin yardım etmesi.  

İnsanın, alemin iyi olması için dua etmesi. 

Allah’ın mahlukata bahşettiği sevgi, merhamet... 

Toprağın tohumu bitirmesi. 

Bereket. 

Hele çiçekler. Allah’ın güzel yaratmasının ayetleri. Fecirde ve gurupta ufku bürüyen ve insanı sarhoş eden harikulade kızıllık bile bu güzelliğe dahil. 

Hatta meyvelerin tomurcuklanması. Meyvelerin lezzeti... 

Bir koyunun kuzusunu, bir kedinin, bir köpeğin, bir kurdun, yavrularını sevmesi. 

Hayır hayır! İyilik daha gerçek. İyilik daha çok. 

Ama bağırmıyor iyilik. 

Nümayiş yapmıyor. 

Dün sabah televizyonda İzmir’deki depremin 91. Saatini izlerken. 

Bir bebek. Dört yaşındaymış. Allahım ne tatlı bir bebek! 

Üç gün üç gece karanlıkta mutfaktaki buzdolabıyla bulaşık makinasının arasında bir başına hayata tutunmuş. 

Yıkık apartmanların etrafında gece gündüz arı gibi çalışan, can kurtarmak için çırpınan gençler ne güzel insanlar! 

AFAD, Kızılay, AKUT, İHH, JAK, UMKE... Hangisine mensup olurlarsa olsunlar, hepsi. 

AFAD ekibinden Cem Erdoğan “Kurban olurum sana” diyor bebeği kurtarırken. 

Şimdi... O bebeğin kurtarılış anındaki sevinç.  

Sadece Cem Erdoğan’ın değil, hepimizin sevinci, hepimizin heyecanı. 

Haberi anlatan muhabirlere, Ayda’yı nasıl kurtardıklarını anlatan ekip adamlarına, TV spikerlerine, ekran başında seyredenlere kadar herkesin gözyaşları. 

Nasıl iyileştiriyor ruhlarımızı, nasıl onarıyor bizi iyilik? 

Nasıl buruşturup atıyor kötülüğü? 

Bu, iyiliğin, merhametin aleme taşmasıdır. 

Bunu lisanımızla anlatamayız. Ama hissettik. Yaşadık. 

Yeryüzünü kötülükle doldurmak için gece gündüz uğraşanlara rağmen... 

Böyledir insan, iyidir.