Aziz Amca’yla aşağı yukarı on beş yıllık bir Çınaraltı hatırası. Şimdi Çınaraltı da yok. 

Şehirler, taşlardan yapılmaz aslında, insanlardan yapılır.

Bir ihtiyar, yaşamış, yaşamış, ölmüş. Umurunda mıdır şehrin?

Umurunda değilse, şehrin adamının yaşaması, ölmesi, öyle şehri ne yapayım ben?

Çorlulu’da, İlesam’da ya da İstanbul’un başka bir yerinde otururken gördüğünüzde, onun bin yıldır orada oturduğunu sanırsınız.

Müzeyyen bir adamdır. Zengin ve beyaz bir sakal. Uzunca, beyaz saçlar. Bazen boynunda asılı kehribar renkli büyükçe bir ya da birkaç tesbih. Başında bir külah. Bazen de başı açık.

Neyini yanından eksik etmez. Bazen aşka gelir, üfler.

Baba dostum, en kıdemli Marmaratör Reşat Şen amca anlattı. Dermiş ki “Ney sesinden kaçan kişi avcı kurşunundan kaçan yaban domuzuna benzer.”

Şu sözünü de Reşat Amca nakletti: “Öküz saman yemekle doymaz, adem olan ademin gözünü oymaz.”

Asabi bir adam. Kolay kolay kimseye pas vermiyor.

Laubalilikten hoşlanmıyor. Tersleyebilir sizi. Hatta gerek görürse ağzını da bozabilir.

Bir defasında Çınaraltı’nda elini tezgahtaki tesbihe uzatıp “Amca bu kaça?” diye soran birkaç kişiyi azarladığını, tezgahın başından kovduğunu hatırlıyorum. Selam vermeden soru sordukları için.

Önce Allah’ın selamını vereceksin, ondan sonra işine bakacaksın.

Bektaşimeşrep bir adamdı. Bir dünyası vardı. Allah’la bir işi vardı, O’nunla kendi arasında, bizim aklımız ermez.

Allah’ın kendisine birkaç defa iyilik ettiğini fakat kendisinin iyiliğin kıymetini bilemediğini söylediğini hatırlıyorum. Kendine mahsus kelimelerle. Şimdi burada yazsam molla taifesi yadırgayabilir.

Neyzen Aziz. Soyadını bizim gazeteden öğrendim. Göger. 

Hitap etmemiz gerektiği zaman “Aziz Baba” deriz, ya da “Aziz Amca.”

Şiirini görmedim, ama şairliği olduğunu biliyorum.

Şaban Abak anlatmıştı, bir defasında elinde bir tomar şiirle Üstad Sezai Karakoç’un yanına gelmiş. “Bu şiirleri bas” demiş.

Sezai Bey, o sırada Diriliş’in çıkmadığını dolayısıyla şiirleri basmasının mümkün olmadığını söylemiş.

Israr ediyormuş Aziz Baba. “Şiir var işte, dergiyi çıkarabilirsin.”

Rahmetli Alaeddin Özdenören anlatırdı. Marmara Kıraathanesi’nde Sezai Karakoç’un masasının müdavimlerindenmiş.

Filozof Cemal de aynı masanın müdavimi. Masada Nihat Armağan, belki Rasim Özdenören ve üdebadan birkaç kişi daha var.

Neyzen Aziz ne zaman ney üflemeye başlasa Marmara’nın kedisi gelip masalarına sıçrar, ney faslı bitene kadar dinlermiş. 

Aziz Baba ney üflemeyi bitirince de kedicik masadan kalkar gidermiş.

Cemal Amca da her defasında “Tesadüf!” dermiş.

Filozof Cemal’le yıldızları barışmazdı. Birkaç defa Cemal Amca’ya, “Ne alıp veremediğin var Aziz Baba’yla” diye sordum.

Her defasında anlattığı şey aynıydı.

“Sordum Aziz’e. Şairlerimizden Sezai Karakoç’u tanır mısın?”

“İsmini bilmem görsem tanırım.”

“Şairlerimizden Alaeddin Özdenören’i tanır mısın?”

“İsmini bilmem görsem tanırım.”

“Ediplerimizden Rasim Özdenören’i tanır mısın?”

“İsmini bilmem görsem tanırım.”

“İşte dedim, şu, Sezai Karakoç, şu Alaeddin Özdenören, şu Rasim Özdenören.”

“Sonra tekrar sordum. Şairlerimizden Sezai Karakoç’u tanır mısın?”

“Gene aynı cevap. İsmini bilmem görsem tanırım. Olur mu böyle adam ya hu!”

Bir gün İlesam’da oturuyoruz. Bursa’dan laf açıldı. “Mahmut İncimez!” diye bağırdı. Tanıyorum ben Mahmut İncimez’i. Vedat (Şahin) Abi’nin hane halkından. “Diriliş” deyince ağzından bir Diriliş daha çıkardı. O da ney üflerdi. Meğer Aziz Baba’nın müridiymiş.

“Kırklardandır” dedi Aziz Baba. 

O da gitti rahmete. Bir garip, aşk ehli adamdı.

Aziz Baba, son zamanlarını Darülaceze’de geçirdi. Vefat ettiğini (Minareci lakabıyla meşhur) Mümin Vatansever haber almış. Kendisi bu sıralar Arifiye’de. Bizim basın tarihinin en kıdemli arşivcisi Bayram Öz’e haber vermiş. Bayram ve birkaç arkadaş namazını kılmışlar, Ayazağa’ya defnetmişler.

Bana göre, İstanbul’un güzellerinden biriydi.

Göçtü gitti.

Allah ahiretini mamur etsin.