Hepsi bir arada olur mu ya hu diyenler olacak; evet hepsi bir aradaydı dün.
Çemberlitaş Anadolu Lisesi’nden aldığım bir davet üzerine bu taşın yanındaki okula girdiğimde liseli gençleri ilginç ve hummalı bir faaliyet içinde buldum. Okulun bahçesindeki her yeri şiirlerle dolduruyorlardı.
Renkli kağıtlar, makasla emek ve şekil verilmiş rengahenk çalışmalar, Türk ve dünya şiirinden seçmeler, şairlerin isimleri, resimleri… Velhasıl bir şiir atmosferinin oluşması için gerekli altyapı çalışmalarının içinde buldum kendimi.
Diğer emek veren öğretmen ve öğrencilerle birlikte edebiyatla yoğun ilgili bir yönetici/öğretmen Engin Verim beyfendinin titizliği lisedeki şiirselliğin zemini gibiydi.
Edebiyatla ilgili değerli çalışmaları olan birkaç harika öğrenciyle de tanışma fırsatım oldu. Zaten edebiyat ilgisi bir gencin, özel olarak lise yıllarında ortaya çıkmasında şaşılacak bir şey yok. Böyle durumlarda okulda edebiyat ilgilisi bir öğretmenin olması ile olmaması arasındaki fark ise muazzam.
Öğleden sonra lisenin salonunda başlayan program, özenli bir hazırlığın içinden yükseldiği belli olan şiirsel fişeklemelerle açıldı.
Bendenizi şiir okumak için sahneye davet ettiklerinde karşımda gençliğin (hani şu her dönemde hep eleştirilen) bütün renkleri ve heyecanıyla salonu doldurduğunu gördüm.
Okudum şiirimi. Bir de o meşhur Alman şairin her şeye tıpa tıp uyan şiirinin tercümesini okudum.
Sonra gençlerin biraz dramatize ederek hazırladıkları şiir okumaları geçti sahneden birer birer.
Salonda şiirler arası bir geçişkenlik sürerken dışarıda da geceyle gündüzün zamansal eşitliğinden dem vuran Nevruz yeni başlangıçlara yelken açmış ilerliyordu.
Bir defa daha ‘dağlarına bahar gelmiş memleketimin’ olmalıydı ki caddelerdeki seyyar çiçekçilerin elinde boy gösteren nergis, sümbül ve menekşeler çoğaldı.
Afrin’e de bahar gelmiş olmalıydı ki , orada tuzaklanıp kalmış mayınlamalara rağmen ajanslara sürekli yüzü gülen insan resimleri düşmekteydi.
Bir insan vardı, yine var baharın içinde.
Bazan sahilde bir taşın üzerinde bahar anıtı gibi duran, bazan bir kelimeyle zaman dışı bahar ânları dokuyan.
Dünya Şiir Günü’nde, olağanüstü güzel bir bahar günü Nevruz’dan, hafif esen rüzgârdan, kelimelerden, gülüşlerden oluşmuş; Dünyanın ağır, acılı, yoksul, zâlim yüzü yokmuş gibi yapan minik birkaç ân işte. Olmasın mı?
Oldu. İyi oldu. Şiirli baharlar mümkünse Ortadoğuda, Afrika dâhil.
Dem bu demdir
Akasya ağacı bu sokağın başını bekliyor. Orada her bahar parlattığı şeffaf-yeşil yaprakları ile bütün iç karartıcı manzaraya perde germek istiyor. Bazen dallarına tüneyen serçelerle oynaşıyor, bazen ta yukarılarda yakaladığı gün ışığını süzüp aşağılara sarkıtıyor.
Geçen sonbahar, fırtınalı bir gecede, bir kolunu kaybetti.
Sabahın ilk işçileri, gecenin son bekçileri onu orada kırılmış koluyla buldular. Ağacın dilinden anlayan, onunla sırdaş olanlar (kimlerse) yaralarını onardı, kırık kolun boşluğuna çamur sıvadı, koca ağaç kökleri ile olmasa bile gövdesi ile sevgili kara toprağa sarılıverdi.
Sokağa vardığında ilk onu görüyor, ilk ona selam veriyorum.
Sokağımın tek ağacı o üç yol ağzında yıllardır bıkıp usanmadan bizler için temiz hava, gün ışığı, kuş cıvıltısı, seher yeli kalıntısından oluşan bir besteyi fısıldayıp duruyor. İş çıkışı yanından geçip giderken “Allah’ım bu ağacı bize bağışla” diye dua ediyorum.
Bir sabah sokağa girdiğimde onu serçeleri boynu bükük bırakarak yıkılmış veya sökülmüş bulacağımdan korkuyorum.
İçimizde tek bir ağaca bile tahammül edemeyenler, onu görmeyip geçenler var. Arabasına park yari açmak için “Ulan bir gece şu mereti devirirsem ne lâzım gelir” diye düşünen magandalar var.
Bu ağaç bana nedense Arif Nihat Asya’nın “Bayrak” şiirini çağrıştırıyor:
“Ey şimdi süzgün rüzgârlarla dalgalı…” Mustafa Kutlu- Dem Bu Demdir (2014)
