Geçenlerde bir tivitdaş marketteki gıdalarla ilgili bir şeyler yazdı. Yiyecek ambalajlarının üzerinde yazan kodları nasıl okumalı ve ne anlama geliyor?

Büyük ilgi çekti bu tivit zinciri.

Nasıl çekmesin? Modern üretim toplumundaki insan tekinin trajik gerçeklerinden biri de gıda tröstleri karşısındaki bu çaresiz durum değil mi: Parayla kendi kanserini satın almak.

Bir hoca anlatmıştı: Bazı markaların elemanları, marketteki o hiç bozulmadan rafta duran yoğurtlar için haftada bir geliyor ve yoğurdun plastik kabının üzerindeki plastik kapaklarını değiştirerek gidiyorlarmış. Nasıl? Mevzuata uygun. Çünkü mevzuat yoğurdun bozulmamasını dert etmiyor, sadece kapaktaki son kullanım tarihiyle ilgileniyor.

Eski tıpçılar evlerdeki davlumbaza karşıydılar. Çünkü davlumbaz yemeğin kokularını çekerek bacadan dışarı atıyor ve kokunun mutfaktan çıkıp evi dolaşmasını önlüyor. Ne var bunda diyeceksiniz, şu var: Eğer siz eve girdiğinizde yemek kokularını duyarsanız, mideniz o kokuları çıkaran sebze, et veya başka maddeye göre enzim üretmeye başlıyor ve mideniz o yiyecekle buluşmaya hazır hâle geliyormuş. Yoksa kuyuya taş düşer gibi, klink! Ah! Bilemiyorum ki siyasette de davlumbazlar gerekli midir, değil midir?

Ve yine eski gastronomi uzmanları der imiş ki: sizin bulunduğunuz yere yürüyerek 24 saat mesafeden fazla yerdeki besinler sizin için yararlı değildir. Neden? Çünkü belirli bir alandaki bitkilerin mineral yapısı ile sizin vücudunuzun mineral yapısı uyumludur. Yine bilemiyorum siyasette de bu ‘mesafe’ kavramı geçerli midir? Yerli ve millînin kriterleri mi dediniz? Peekii.

“Ne yersen osun” mottosuna bakılırsa neler çıkar neler.

Diğer taraftan çok eskiden gördüğüm bir yemek kitabının ismi geldi şimdi aklıma, şöyleydi: “Yemeği Severim ve Yerim”. İlk sayfasında da “iyi bir koca nasıl pişirilir?” diye bir tarif vardı.

Şimdi internetten yoğun yemek siparişi verilen günlerden geçiyoruz ve evdeki veletler artık canları ne çekerse (elbette listedeki çeşitlerle sınırlı) şıpın işi tuşlara basıp kapı zilinin çalmasını bekliyorlar. Ama elektrikler kesilirse o yemek siparişini veremezler!

Sonradan Gurme biraderin de dediği gibi, ne demişti unuttum şimdi.

Ama nasıl demeli eşitlik diye bir şey yoktur değil mi? Nasıl eşit olsun ki insanlar, hepsinin her şeyi farklı. Nedir? İnsanlar ancak adalet karşısında eşittir. Adalet karşısında eşitliği zedeleyen her şey, çürütücüdür.

Ve bu işlerin gülüm, şakası yoktur.

O büyük ressam

Geçen akşam gazeteci refikimiz Ayşe Olgun Hanımefendi sosyal medyada bu yakıcı resimle birlikte şu notu düştü:

“Ressam Hoca Ali Rıza haksız yere ailesiyle hapse atılır ve üzüntüden felç geçirir. Cezaevinden çıktıktan bir süre sonra vefat eder. Cenazesi küçük bir kalabalıkla kaldırılır. Büyük üzüntü yaşayan öğrencisi Süheyl Ünver bir köşede bu resmi çizer o günün acı hatırası olarak...”

Evet Merhum Süheyl Ünver Beyfendinin de belirttiği gibi… Zulm ile olmaz…

Eğitim düzeyi

“İngiliz büyükelçisi Jane Marriot, İngiliz avam kamarasına sunduğu Arap dünyasında eğitim konulu raporunda mezunlar arasındaki farkların korkunç olduğunu vurgulayarak şöyle devam etti: “En zeki öğrenciler tıp ve mühendisliğe gidiyorlar. İkinci derece mezunlar ise iş idaresi ve iktisat gibi bölümlere giderek birinci derece mezunların yöneticisi oluyorlar. Üçüncü derece mezunlar ise siyasete yöneliyorlar ve ülkenin siyasetçileri olarak birinci ve ikinci derece mezunlara hükmediyorlar.

Fakat eğitimde tamamen başarısız olanlar ise ordu ve emniyete katılarak siyaset ve iktisata tahakküm ederek, onları mevkilerinden indirip, isterlerse öldürüyorlar. Gerçekten dehşet verici olansa asla hiçbir okula gitmeyenler parlamentoya seçiliyor,kabile şeyhlerini kullanarak herkesin onlara itaat etmesini sağlıyorlar. “ (Çeviri: Kemal Yüksel)