Yeni atandıklarında ben de yadırgamıştım. Turizm Bakanı profesyonel olarak tur ve turizm işiyle uğraşan biri; Sağlık Bakanı hastane zinciri sahibi; Milli Eğitim Bakanı özel okul idarecisi…

Menfi bakmak zorunda değiliz. İşin içinde olan, sorunları bilen birisinin başarılı olma ihtimali vardır.

Herhalde, göz göre göre kendi şirketlerine haksız menfaat sağlamazlar.

(Hüsnü zan yanıltabiliyor. Eski Ticaret Bakanı Pekcan kendi bakanlığına dezenfektan satmıştı mesela.)

Belki Cumhurbaşkanı Erdoğan profesyonellerle sorun çözeceğini düşünüyordur.

Tabii bu hesaba göre Cumhurbaşkanı’nın bir de kültür bakanı ataması gerekiyordu zira Kültür Bakanı Ersoy’un kültür alanında bir tecrübesi yoktu.

O günlerde konulara vakıf bir Turizm Bakanı’na sahip olduğumuzu ancak kültür bakanlığının münhal kaldığını düşünmüştüm. Hala fikrim değişmedi.

Gerçi, Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminde bakanlar eski bakanlara göre zayıf.

Her yere imza atmaları gerekmiyor. Cumhurbaşkanı’nın imzası bütün işleri görüyor. Bakan yardımcıları, genel müdürler ve daha pek çok kimse Cumhurbaşkanı imzasıyla atanıyor.

Fazla açıklama yapmaları da gerekmiyor. Cumhurbaşkanı Erdoğan açıklama yapmayı seviyor.

Cumhurbaşkanı’nın ‘talimat’ı olmadan iş yapmak da neredeyse imkansız.

Öte yandan, korona salgını üç bakanın da performansını etkiledi.

Sağlık alanında salgınla mücadele gibi bakan Fahrettin Koca’nın bütün mesaisini dolduracak büyük bir meşgale ortaya çıktı. Turizm büyük darbe aldı. Ne diyebilirsin, bütün dünyada pandemi var. Okullar kapandı. Okul kapalıyken reform yapmak, açıkken yapmaktan çok daha zor.

Derken, Milli Eğitim Bakanı Ziya Selçuk görevden affını istedi.

Selçuk’un atanmasından sonra yaptığı basın toplantısına katılmıştım. (Temmuz 2018.)

Güzel konuşuyordu. Sorunlara hakimdi. Eğitimin hangi yöne doğru ilerlemesi gerektiğini biliyordu.

“Masadaki tuzluğun yerini değiştirerek sistemi değiştirdiğimizi söylemeyeceğiz, masanın tümünü değiştireceğiz.”

“Dünya 4. Büyük kırılmayı yaşayacak. Fiziksel, biyolojik ve dijital olanın birleştiği çağ. Aya füze gönderiyoruz. Ay, karşımızda. Aya nişan aldığımızda, füze oraya ulaştığı zaman ay orada olmayacak. Biz çocuklarımızı geleceğe fırlatıyoruz.”

“Ahlakın üzerine inşa edilmemiş bir eğitim sisteminin geçerli olacağına inanmıyoruz.”

Muhaliflerden bile destek almıştı Selçuk’un eğitime dair vizyonu.

Kendisine, “16 yıldır iktidarda olan pir partinin bakanı olarak göreve başladınız” dedim, “Herkesin bilse de bilmese de fikir sahibi olduğu bir alanda çalışacaksınız. Karışanınız, görüşeniniz çok. Böyle bir durumda düşündüklerinizi uygulamanız gerçekten çok zor. Allah yardımcınız olsun.”

Bana teşekkür etti. Durumun farkında olduğunu bu yüzden çarpıntılar geçirdiğini, ama başaracaklarına inandığını söyledi.

Eğitimdeki yerleşik zihniyet Ziya Selçuk’un ortaya koyduğu vizyonla uyuşmuyordu.

Sanki çocukları on-on beş sene meşgul etmek için kurulmuş bir sistem. Sınıfta kalmak yok. Öğrenciyi yormak yok. Baksanıza, üniversite sınavlarında öğrencilerin puanları düşünce barajı da düşünüyoruz.

Profesörlerimiz bile cehaleti övüyor. Yani ‘eğitim şart’ değil.

Üstelik, büyük bütçeli bir iş eğitim. Avrupa’daki bir çok ülkenin nüfusundan çok talebemiz var.

Bizim siyasetçiler bütçeli işlere karışmayı severler. Kim yapacak, kaça yapacak, ihale kime verilecek?

Bir işe teşebbüs etsen, ama her aşamada birisi yapmak istediğin işi mıncıklamak istese ne yaparsın?

Ayrıca, istediğin ekiple çalışamıyorsun. Senin görevden aldığın birini senin üstünde bir kurula üye yapıyorlar.

Cumhurbaşkanı seninle iş görmek istemediği zaman Külliye’deki eğitim kurulunu kullanıyor.

Okulların ne zaman açılacağını ne zaman kapanacağını açıklaman bile münakaşa konusu olabiliyor.

Tahmin ediyorum. Yine çarpıntılar gelmiştir.

Ne yapsın, gitti.

Tuzluk da yerli yerinde duruyor.