İslam dünyası Filistin konusunda berbat bir imtihan verdi.
Gördük ki İslam ülkelerinde pek popüler olan Filistin, Gazze, Mescid-i Aksa diskurları “edebiyattan” ibaretmiş.
Kendilerine vicdanlı insan, rakik kalpli Müslüman süsü vermiş çakma şairlere, yazarlara bol bol kitap sattıran, kullanışlı bir araçmış meğer…
Dünyanın en büyük açık hava hapishanesinde insanlara reva görülen zulümler, suret-i haktan görünen siyasetçilerin, kitleleri peşlerinden sürükleyip kendilerine oy vermeye sevk etmek için istismar ettiği ama hakikatte zerre umursamadığı hadiselermiş.
Takke düştü kel göründü.
Liderlerin söyledikleri ile yaptıklarının hiç uyuşmadığı ortaya çıktı.
Herkesin gözü önünde çoluk çocuk demeden katliama girişenleri durdurmak için üzerlerine düşeni yapmadılar.
Sadece bugüne kadar kışkırtıp durdukları kitlelerin “gazını alacak”, sade suya tirit beyanatlarla, boş, anlamsız, faydasız kınamalarla yetindiler.
Ne ordularını harekete geçirdiler, ne mazlumlara insani yardım ulaştırdılar, ne diplomatik ilişkilerini kestiler, ne ticaretlerini durdurdular, ne de hukuki adımlar attılar.
İsrail’in savaş suçlarını mahkemeye taşıyan ülke, nüfusunun sadece %1,7’si Müslüman olan Güney Afrika Cumhuriyeti oldu.
Müslümanların çoğunlukta olduğu ülkelerin yöneticileri utanmadılar. Oralı olmadılar.
Bunu yapan neden biz olmadık demediler.
İnsanlar hasta, yaralı, aç ve açıkta… Ne yapalım ki onlara yardım ulaştıralım diye kıvranan gayrimüslim aktivistler oldu.
Ülkelerinden Siyonist apertheid rejimine malzeme taşınmasın diye kendilerini gemilere zincirleyen vicdanlı Yahudiler oldu.
Yaşanan korkunç katliamları Allah’ın her günü kürsülerde konu edip unutturmayan, sürekli gündemde tutan bazı Amerikalı ve Avrupalı siyasetçiler oldu.
Onlar çabalarken İslam ülkelerinin liderleri ıslık çalıp havalara baktılar. Bu can sıkıcı konu artık gündemden düşsün, fazla konuşulmasın, unutulsun istediler.
Fakat kafamızı mahsus kuma gömmedikçe gözlerimiz önünde yaşanan korkunç acıları görmezden gelmemiz imkansız!
Her gün beşiğinde uyurken parçalanmış bebeklerinin, bombalanmış evlerin yıkıntılarından çıkarılmış çocuk cesetlerinin görüntüleri düşüyor önümüze.
Yıkılan küçük dünyalarının tozuna toprağına bulanmış cansız minik bedenler…
Çaresizce katliamdan kaçan sivilleri zevk için vuran hasta ruhlu keskin nişancıları, mülteci kamplarına bombalar atan psikopat askerleri görüyoruz.
Şu çağda açlık ve hastalıkla boğuşan, hayvan yemi yiyerek hayata tutunmaya çalışan zavallı insanları görüyoruz.
Bir yanda da işlenen cinayetleri göre göre zalimlerin depolarına silah, mühimmat, hammadde taşıyanları, ölüm makinalarına enerji tedarik edenleri görüyoruz.
Bir de bakıyoruz ki o canilerle ticaretlerini sürdürerek zulüm çarkının dönmesine hizmet edenler bizden çok uzaklarda yaşayan, tanımadığımız bilmediğimiz kişiler değil!
Tanıyoruz onları.
Hatta bunlardan bazıları gaz alma mitinglerine en önde koşan, “makbul” mitinglerde en çok ses çıkaranlar...
Müraice Filistin’de Gazze’de olan bitenlerin onları ne kadar üzdüğünü anlatanlar…
Kurtla yiyip çobanla ağlayanlar…
Bunlar, ciğeri közlenen vicdan sahiplerini, mani olamadıkları zulüm karşısında çaresizce boyun büken insanları boykota davet ederek oyalamaya çalışırken kendi istiflerini hiç bozmuyorlar.
Bolca yalan söylüyor, hakikati çarpıtma imkanları kalmayınca da yaptıklarına mazeretler üretiyorlar.
Yarattıkları tahribat belki de Siyonistlerin Filistin’de yarattıklarından daha büyük!
Siyonistler Filistin’de sivilleri, kadınları, çocukları bombalarken, muhteris siyaset ve ticaret esnafı da kendi ülkelerinde vicdanı, samimiyeti, dürüstlüğü, empatiyi, ahlakı, iyiliği bombalıyor.
Siyonistlerin bombaları evleri yıkarken bunların bombaları vicdanları paramparça ediyor.
Ey samimiyetsiz siyaset ve ticaret esnafı…
Çekin ellerinizi mazlumların yakasından!
Kirli ticaretinize devam edecekseniz bu kendi bileceğiniz iş, ne haliniz varsa görün!
Ama artık bu konularda konuşmayı, yorum yapmayı, nutuk atmayı bırakın!
İçimizde iyiliğe, doğruluğa, merhamete dair ne varsa köküne kibrit suyu döküyorsunuz.
Yeter artık.
