İkibin yılında bir haziran akşamı saatlerce ayakta beklediğim Roger Waters’ın, gitarına ilk vurduğunda çıkardığı sesle birlikte Açık Hava sahnesini inleten müzik, dünyama müthiş bir zenginlik katmıştı. İşte Jethro Tull yalnızlığımın gecelerinde bir yaz akşamı, tırnaklarıyla dokunduğu gitarının metal sesini ve sanki ruhunu üflediği o olağanüstü flüt ezgilerini dinlerken bambaşka limanlara doğru yolculuğa çıkıyordum.
İtiraf etmeliyim ki özellikle bunalımlı dönemlerimde bolca jethro Tull dinlemek adeta ilaç gibi gelmiştir. Çünkü Jethro Tull bir yandan insanın içini kıpır kıpır ederken bir yandan da ince bir hüzün akar şarkılarından. İşte Anderson’ın flütü ve sesinden insanın ruhuna akan o hüzün, modern dünyanın dayatmalarına karşı isyanla karışık ironik bir tavırdır aynı zamanda.
Müzik literatürü ile ifade etmek gerekirse, galiba Ian Anderson gibi müzisyenler, müziğin mesihleridir. Onlar zamanın döngüsü içinde özenle seçilmiş olarak gelirler, hayatımıza girerler. Gittiklerinde ise ruhumuzda boşluklar yaratırlar. Ian Anderson, o hiç bitmeyecekmiş gibi enerjisi ile ilk günkü gibi flütünü üflerken sadece kulaklarımızda değil, ruhumuzda da derin izler bırakır.
1968 yılında, Ian Anderson önderliğinde blues ağırlıklı folk-rock yapmak üzere yola çıkan grup, progresif müziğin öncülerinden. 1970’lerde tırmanışa geçen, günümüzde art-rock olarak tanımlanan türün bugün artık birer efsane olarak kabul edilen temsilcilerinden biri Jethro Tull.
Özellikle Ian Anderson’un rock müziğine adapte ettiği flüt soundu, Tull müziğini farklı kılan en önemli etken olarak kabul ediliyor. Adını 1971 yılında yaptıkları “Aqualung” albümü ile duyuran grup, en önemli çıkışlarını 1972 yılındaki “Thick As A Brick” adlı konsept albümleri ile yaptı. Hemen arkasından gelen ve yine bir konsept albüm olan “Passion Play” de epey ses getirdi.
Jethro Tull’ın ilk çıktığı yıllarda Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd, Led Zeppelin, Moody Blues, Who, Eric Clapton, Allman Brothers, Grateful Dead gibi büyük isimler çığır açmışlardı. Psychedelic – rock – blues formlarında gitar ağırlıktaydı. Böylesine zengin bir müzik ortamında Ian Anderson gitar yerine flütü seçerek şaşırtıcı ve fantastik bir sound üretmiştir.
Jethero Tull müziğinin, özellikle de şarkı sözlerinin şiirsel bir özellik taşıdığının altını çizmek gerekiyor. Murat Bijeduğ T24’teki bir yazısında bu konuda şöyle bir değerlendirmede bulunuyor: “Tull müziğinin farklı bir yönü de şarkı sözleridir. Alışılagelmişin ötesinde, hikayelerden, mitlerden, gündelik hayattan esinlenilmiştir. Jethro Tull izleyicileri şarkı sözlerine de önem atfederler, basit ve kolay anlaşılır değildir, biraz zihinsel zahmet ister tam anlamak için. Sözler bağımsız olarak şiir gibi de okunabilir seviyededir.”
Jethero Tull’un “A Christmas Song”u bu konuda önemli bir örnektir.
/Bir zamanlar Soylu Davut’un Şehrinde, tenhada bir ahırda,
Bir ana sarılmıştı bebeğine.
Kulak vermelisiniz onun daha sonra söylediklerine.
Siz tıkınıp dururken Noel partilerinde,
Defolup gidin desem gülüp geçersiniz.
Meseleyi anlamıyorsunuz, söylemek gereksiz.
Noel ruhu, içtikleriniz değil.
O halde nasıl gülebiliyorsunuz kendi ananız açken,
Nasıl gülümsüyorsunuz tüm gülümseme nedenleri yanlışken?
Ve düşüncesiz keyfinizi bozduysam eğer
Unutmayın ki dilerseniz, bu yalnızca bir Noel şarkısı.
(Hey! Noel Baba! Şu şişeyi uzatsana, moruk?)
Kan akacaksa ten ve çelik bir araya geldiğinde,
Akşam güneşinin renkleriyle kuruyan,
Yarının yağmurları lekeleri yıkasa da,
Yine de bir şey hep kalacak zihinlerimizde.
Belki bu nihai eylemin anlamı,
Perçinlemek içindir tüm bir yaşamın iddiasını:
Şiddetten bir şey çıkmadığını ve asla çıkamayacağını,
Öfkeli bir yıldız altında doğanlar için.
Unutmayalım diye, ne kadar kırılgan olduğumuzu
Hiç durmadan yağacak yağmur
Bir yıldızın gözyaşları gibi
Hiç durmadan anlatacak yağmur./
