Batı medyasında artık taraflı olmanın ötesinde, YPG’yi adeta kendileri adına Türkiye ile savaşan bir güç olarak gören bir üslup hakim. Yayınların tarafsız olduğunu iddia etmek artık saflıkla eş değer bir tespit olur. Çünkü üslup tarafsızlık eşiğini çoktan aştı. Gerçi bu denli önemli bir olay, eski krizlere oranla görece az bir şeklide batı medyasında yer alıyor. Ama üslup Türkiye’nin aleyhine daha ağırlaşmış durumda.
Oysa batının YPG’yi (PKK) desteklemesinde şaşılacak hiç bir yön yok. PKK doğulu bir örgüt olmasına rağmen, söylemi, kendini ifade ediş biçimi, özellikle propaganda faaliyetleri batının kültürel kodları ile birebir uyuşuyor. Zaten bu söylem de örgütün Almanya’daki kanadı tarafından geliştirilip yeşertildi. PKK’nın sempatizanlarına aşıladığı ulusal bilinç de batı terminolojisinde ezilen halklar için öngörülen ve artık nerdeyse “klişe“ sayılabilecek bir söylemle tıpa tıp uyuşuyor. Kriz anlarında bu klişe servise sunuluyor ve hemen de kabul görüyor.
Tabi PKK’nın batıda bu denli kabul görmesi sadece bir iletişim başarısı olarak açıklanamaz. PKK’nın Batıda ve özellikle Almanya’da karşılaştığı iltifatın en önemli nedeni, yaptığı eylemlerin hiçbirisinin batının hiçbir menfaati ile çelişmemesi. Hem Türkiye’yi zorlayacak silahlı bir güç, hem de Batının beklentilerinin dışında hiç bir eylem gerçekleştirmeyen bir yapı. Bu da elbette sempati katsayını arttıran bir etken.
***
Suriye’de çıkan iç savaştan menfaat temini konusunda, 1. Dünya Savaşı sonu paylaşımlara benzer yoğun bir çaba sergileyen Batının, dengeleri bozmaya en namzet güç Türkiye’nin güneyine, PKK aracılığı ile boydan boya bir duvar örmesini desteklemeleri kendileri açısından anlaşılır bir şey. Suriye’nin kuzeyindeki YPG kurgusunun coğrafi, demografik, tarihi meşruiyeti olmaması fazla anlam ifade etmiyor. Savaş olmayan koşullarda Orta Doğu için bir cazibe merkezi olan Türkiye’nin güneyine, varlığı ve meşruiyeti Türkiye düşmanlığına bağlı olan bir örgütün yerleşmesi elbette batı açısından işe yarar bir siyasi durum. PKK’nın bir terör örgütü olması, Suriye’nin kuzeyinde baskı, tehdit, tehcir gibi yöntemlerle kendisine alan açması ise bu noktada hiç bir önem arzetmiyor.
AB ile ilişkilerde Türkiye’nin tarih boyunca dezavantajlı bir taraf olduğu gerçeğini batı lehine en iyimser yorumcular bile kabul edecektir. Türkiye’nin bu eşitsiz durumdan yüz yıllardır sıyrılamamasının bir çok nedeni var. Bunlardan birisi de sırtımızda bulanan terör yükü. Ancak müzakerelerde bu yük batı lehine bir avantaja dönüşüyor. Yani bizim terör olarak gördüğümüz şey batı için kullanışlı bir araç haline gelebiliyor. Ve bu avantajlı durumu daim olmasını istemelerinde de şaşılacak bir durum yok.
Batı medyasında oluşan algı sadece “önyargılara“ değil, pragmatik temellere dayanıyor. Yüzyıllar içinde oluşmuş bir algı bu. Hem siyasetçisi hem entelektüeli, Ortadoğu’da olan biten herhangi bir şeyin anca kendi arzuları doğrultusunda gerçekleşmesi gerektiği konusunda aşırı bir özgüvene sahip ve bu konuda herhangi ahlaki bir sorun da görmüyor. Kendince tanımladığı ve tasnif ettiği sosyo kültürel bir yapı ve bu yapıya yön verme hakkını kendinde bulan “ukala“ bir duruşu var.
Bölgenin gerçekleri ile hiç bir zaman uyumlu olmayan bu kurgu, şimdi Türkiye tarafından sorgulanıyor. Evet şu an söz konusu olan askeri bir operasyon. Batının yüz yıllardır süren alışkanlıkları nedeniyle, kendine itiraf etmekte zorlandığı gerçek ise, artık statükonun eski motivasyonlarla korunamayacağı gerçeği. İşte bu alan sadece siyasi değil kültürel, tarihsel, bilimsel ve medyatik bütüncül bir alan. Türkiye askeri olarak makul bir cevap verdi. Şimdi sıra sivil olarak verilecek cevapta. İhmal ettiğimiz batı kamuoyunu tartışmaya davet etmenin, olmuyorsa tahrik etmenin vakti geldi. Bu hem mümkün hem de acilen gerekli.
