Mesut Özil, Almanya’daki ırkçılığa isyan etmiş, tepki koymuş, Milli Takım’ı bırakmış ve nihayet özür diletmişti.

Fransa’da Müslüman futbolcular, aslında doğup büyüdüğü, yaşadığı, ekmeğini yediği ama büyük emek verdiği, o oranda da gurur yaşattığı topraklara, dostça uyarı yaparlarsa, ne olur?

Önce, “Hatadan dönün” diye fırsat verirler, hala anlayamayan olursa da, ülkedeki ırkçılık mağdurlarının altında toplanacağı sancağı dikerler ve hepsini peşinden koşturmak için meşaleyi yakarlar...

Emanuel Macron, Jacques Chirac gibi, Fransa’yı öne çıkaran, liderliğe taşıyan, Türkiye ile de çok yakın ilişki kuran karizmatik bir Cumhurbaşkanı’ndan sonra zaten çok sırıtırdı  ama, o, Holland gibi çok pasif bir başkanı bile mumla arattı.
                                                              *
Macron, favori değilken, değişimi temsil ettiği zannedilerek beklenmedik  bir şekilde seçimleri kazandı, hiç hazırlıklı olmadığı Fransa Cumhurbaşkanlığı makamına oturdu. 

Göreve başladığından beri, hem iç politikada çuvalladı, hem de dış ilişkilerde komik durumlara düştü. 
Fransa’daki bitmeyen sorunlarla başedemedi, gösteriler belini büktü, sokakla başa çıkamadı, çırpındıkça battı. 
                                                                *
İçerde hayaleti andıran iktidarını, dışarda ırkçılığı körükleyerek, İslam karşıtlığını tırmandırıp ülkesinde yaşayan Müslümanlar’ı da rencide ederek büsbütün dağıttı. 

Nasılsa prim yapıyor diye Türkiye’yi kendine düşmanlaştırarak toparlamaya çalışsa da Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Türkiye karşısında her cephede kaybetti ve şaşkına döndü...

Hatta pek çok ülke lideri, onunla kedi fareyle oynar gibi oynadı, özellikle Türkiye politikalarında da sürekli madara oldu. 
                                                                  *
Şu anda Fransa’da azımsanmayacak bir nüfusa ulaşan ve nüfuzu her geçen gün artan özellikle Afrika göçmeni Müslümanlar, Marsilya gibi Güney illerinde ezici bir çoğunluğa ulaştı.

Paris’in göbeğinde özellikle de milli maçların bütün kupa maçları ve finallerin oynandığı Stade de France’ın bulunduğu ve ekseriyetle göçmenlerin yaşadığı Saint Denis  bölgesinde büyük bir güce ulaştı.
Sadece Fas, Cezayir, Tunus, Senegal, Mali, Nijerya, Angola, Togo, Kongo, Kamerun gibi Müslüman Afrika ülkelerinden gelen göçmenler, ırkçı Fransa’yı, neredeyse siyaha bürüdü. 

Fransa, 1998’de evinde ilk defa Dünya Kupası’nı kazanırken takımı şampiyon yapan gollerin sahibi, en büyük yıldızı Cezayir asıllı Müslüman Zidane’dı. Efsane Thierry Hanry de o kadronun en büyük isimlerindendi.
                                                       *
Son Dünya Şampiyonu olarak 2018’de ipi göğüslediği kadronun 3’te 2’si de siyahiydi ve ciddi bir Müslüman futbolcusu vardı. 

Bu kadronun içindeki en iyi aktörlerden biri de, o zaman Juventus’ta yıldızlaşan bugün M. United’da forma giyen, Paul Pogba idi. 

23 kişilik 2018 Dünya Kupası kadrosunda Fransa Milli Takımı'nda sadece iki Fransız futbolcu vardı, bunlar Benjamin Pavard ve Florian Thauvin.

15’i Afrika kökenli, 3’ü, de Avrupa’lı. Grizmann, Alman-Portekiz, Giroud İtalyan, Lucas Hernandez ile kaleci Hugo Lloris İspanyol. Mbappe ise Kamerunlu.

Takımda 7’si, Paul Pogba, Djibril Sidibe, N'Golo Kante,  Benjamin Mendy, Nabil Fekir, Ousmane Dembele ve Adil Rami ise Müslüman.
                                                       *
Kibir ve ırkçılık dolu “Fransa, Fransızlar’ındır” yargısı, artık unutuldu, mecburen  “Fransa, kendisini Fransız hissedenlerindir” sloganına sımsıkı sarılmak zorunda kaldılar. Ancak yine de bu kozmopolit yapıyı unutarak ve Fransa’da iç karışıklıkların fitilini ateşleyecek ırkçılıklar yapılmaya devam ediyorlar.
                                                        *
Sosyolog  Prof. Dr. Raphael Liogier , Fransa’da sağcı ve milliyetçi bir kesim var.

Ülkede aynı zamanda Fransa tarafından sömürülen Afrika ülkelerinden gelen göçmenler olmadan Dünya Kupası'nı kazanamayacağını, dolayısıyla bu zaferinin meşru sayılamayacağını söyleyen bir başka kesimin olduğuna dikkati çeken Liogier, çoğunluğu Afrikalı oyunculardan oluşan Fransa Milli Takımı'nın ülkenin tüm renklerini, çeşitliliğini ve kültürünü barındırdığını kaydediyor.

                                                     *
"Ülkede bir grup, Fransa'nın kupa kazandığına seviniyor ama günlük hayatta İslam karşıtı, ırkçı, yabancı düşmanı olabiliyor. Fransa'nın bu zaferi, bu insanlar için ırkçı karşıtı bir ders olmalı. 

Çünkü onlar kutlama zamanlarının dışında ırkçı ve İslam karşıtı olduklarını unutuyor." diyen Liogier, Fransızların sadece Dünya Kupası'nı kutlarken değil her zaman İslam karşıtı ve ırkçı yorumlardan ve eylemlerden kaçınması gerektiğini vurguluyor.

                                                       *
Ne demişti 2014’te Almanya’yı Dünya Şampiyonu yapan dinamolardan Türk ve Müslüman Mesut Özil, “Kazanırken Alman, kaybederken Türk oluyoruz".

Aynı şekilde sayıları gittikçe artan 7 milli Müslüman futbolcu Fransa Milli Takımı’nı boykot etse ve Macron’a derse ki: 

“Dünya Şampiyonu olurken Versay Sarayı’nda ağırlayıp madalya takıyorsunuz, sonra ırkçılık yapıp bizi aşağılıyor, dinimizle dalga geçiyor, Müslümanlar’ı terörist ilan ediyorsunuz”...

Hatta onlara gayrimüslim ama göçmen diğer futbolcularla birlikte 21 kişi milli isyan başlatsa, Fransa, sadece iki yerli futbolcuyla ne yapar acaba?

                                                     *
Mesut Özil, tek başına, kendini ortaya koydu, “adam” bir duruş sergiledi. Alman Milli Takımı’nı bıraktı. Önce kaybeder gibi oldu, ama aslında Almanlar’ı, özür dileterek dize getirdi. 

Şimdi de Fransa’nın Müslüman futbolcuları, hatta diğer göçmenler  Fransız ırkçılarına, Başkan Macron’a uyarısını yapsa, derinden sarsmaz ve deprem etkisi yapmaz mı?

Kazanan tabii ki mağdur Müslümanlar ve insanlık, kaybeden Macron ve ırkçılık olacak.