Geçtiğimiz cuma akşamı A Haber’de 15 Temmuz gazilerimizi, o gece sokağa çıkmış insanlarımızı dinledik. Programın çoğu yerinde eşim de ben de gözyaşlarımızı tutamadık. A Haber çok güzel bir iş yapmış, tebrik ediyorum öncelikle. Gündem bir yandan 15 Temmuz’u ve FETÖ’yü sürekli magazinleştiren öğelerle, bir yandan da 14 Temmuz’a özgü muhalefet reflekslerini barındıran itirazlarla kalabalıklaşıp bulanıklaşırken, gazilerimizi dinlemek gönlümüze ferahlık verdi.
Kendilerini ifade edişleri, meselenin özüne değinme biçimleri, başlarına geleni anlatırken sergiledikleri mütevazılıkları, vatan duyarlıkları, vakarları, adanmışlıkları, dünyaya taş çıkartan siyasi bilinçleri beni çok etkiledi. Allah şehitlerimizden ve gazilerimizden, sokağa inen milyonlardan razı olsun. Gideniyle, kalanıyla güzel insanlar onlar, başımızın tacıdırlar. Değerlerini anlamayı şu ya da bu sebeple bugün ıskalayanlar olabilir, yarın onlar da anlayacaklar.
Hep söylüyorum, kimi toplumsal tepki ve duyarlıkların ardında nasıl bir tarih bilinci, nasıl bir ortaklaşa hafıza, nasıl bir siyasi feraset yattığını anlamamız şart. Biliyorum, bir kesim var, “makarna/kömür” retoriğini ciddiye alan, belli siyasi tercihleri bir bilinçsizliğin ve bilgisizliğin konusu sayan, toplum katmanlarının olayları kavrayış biçimine kendince bir hiyerarşi biçen ve bazı katmanları yukarıdan bir bakışla sürekli aşağıya iteleyen.
“Yanılıyorsunuz,” demek istiyorum, “15 Temmuz’da da yanıldınız ve bu bakış açısıyla mahkum etmeye çalıştıklarınız o gün sizin geleceğinizi, sizin bireysel hayatlarınızı da kurtardı.” Ve şunu eklemek geçiyor içimden: “Yanıldık” deyin bir kez olsun. Gelin, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sergilediği siyasi cesaret örneğini siz de sergileyin. “14 Temmuz’da onca şeyin bizi birbirimize iyice uzak kıldığını düşünüyorduk, 15 Temmuz’da bunca yakın düştük, ortak geleceğimizi yine hep birlikte koruduk” deyin.
“İyi ki öyle oldu” diye ekleyin, “7 Ağustos gibi buluşacak alanlarımız oldu, demokrasimizi kurtardık, cuntaya geçit vermedik, hayatlarımız kararmadı bu kez, 12 Eylül öykülerine benzer 15 Temmuz öykülerinden sıyrıldık, büyük bir fırsat yakaladık.” 15 Temmuz milletin ortaklaşa hafızasının zaferidir. Yaşı genç gazilerimiz diyor ki “Biz darbe nedir görmedik, ama büyüklerimizden dinledik, kötülüklerini bildik, o yüzden hiç duraksamadan sokağa çıktık.” Menderes’ten söz ediyor, Özal’ın kuşkulu ölümüne gönderme yapıyorlar.
Allah’a şükürler olsun ki bu günleri gördük. 15 Temmuz 50 yıllık hayatımın en acı anıdır, ama milletin gerçekleştirdiği iş sayesinde hayatımın en esenlik dolu anıdır da. O gece duygularım birbirine karıştı. Bir yanda bu hain darbe girişimine maruz kalmanın, daha beteri de en yakın dostlarımdan biri Erol Olçok’la yağız oğlu Abdullah’ın şehadetini öğrenmenin acısı vardı. Diğer yanda milletin emsalsiz direnişi. Menderes öyküleriyle büyümüş, 12 Eylül’ün hunharlığını yaşamış, Özal’la büyük hayaller kurarken en olmadık anda tökezlemiş birisi bundan daha güzel bir an düşleyebilir miydi?
Bugün bile hüzünle sevinci bir arada yaşıyorum. Bir yanım yas, bir yanım bayram. Zorlu bir ruh haleti. Sonra geçtiğimiz cuma akşamı A Haber’de gazilerimizi dinliyorum. Ne desem, bilemiyorum. Onlara ve şehitlerimize nasıl teşekkür etsem? 50 yıllık ömrüme sığanları düşünüyorum, Türkiye’nin hiç bitmeyecekmiş gibi görünen mücadelesini.
Rahmetli babamın, rahmetli annemin Menderes’i, Zorlu’yu, Polatkan’ı anlatışını. 1970’lerde gönül verdiğim partinin genel merkezinde, teşkilatlarında tanışıp sevdiğim ağabeylerimin ölüm haberlerini bir bir alışımı. 12 Eylül’ün işkencehanelerini düşünüyorum, Mamak zindanını. “Türkiye’nin önünde hacet kapıları açılmıştır” diyen Özal’ın aniden gidişini. 28 Şubat’ı, Erdoğan’ın hapse yollanışını. Sonra 15 Temmuz’da ayağa kalkan o kolektif hafıza geliyor aklıma. O hafıza gerçeğin ta kendisidir. 15 Temmuz şehitlerini şahit tutarım. Şehit dediğin şahittir. Gerçeğe şahit, hakikate şehit.
