1999 yılının Temmuz ayıydı. O vakit yayınlanan bir kitap üzerinden rahmetli Özal’a ilişkin sayısız spekülatif haber yapıldı. Konu Haziran 1988’deki Anavatan Partisi Kongresi ve Özal’a suikast girişimiydi. Şimdi bile iddiayı yazarken hicap duyuyorum: Yok efendim, Özal’ın eline kurşun isabet etmemiş de cam kırığından kesilmiş, durumu fırsat bilip kurşun yarası gibi göstermişler.
Ardı sıra geleni tahmin etmişsinizdir: Özal’a suikast girişiminin bir senaryo olduğunu ima etmeye yeltenen abuk sabuk, zavallıca yorumlar. Bunları haberleştirmeler. Yeniden bir Özal dönemi muhasebesine girişmeler. O vakit Yeni Şafak’ta yazıyordum ve bu meseleye canım çok sıkıldı. 19 Temmuz 1999 tarihinde şunları yazmışım:
“Perşembe gününden bu yana rahmetli Turgut Özal’a ilişkin olarak televizyonların haber bültenlerinde ve gazete sayfalarında sergilenen anlamsızlık gülünç, ama bir o kadar da sinir bozucu. Tartışılan konu için gönül indirip söz söylemek bile gereksiz. İşin ‘doğruluğu’ değil önemli olan; sanki kurşun elinin ya da başının bir santim yanından geçmiş olsa bir şeyler değişecek. İşin içinde ‘propaganda hinliği’ arayanların belleğinden, rahmetli Özal’ın suikast girişiminden hemen sonra yaptığı konuşma silinmiş anlaşılan [Güncel not: Gençler belki hatırlamaz, şöyle başlamıştı konuşmasına Özal: “Allah’ın verdiği ömrü onun isteğinden başka alacak yoktur. Biz de ona teslim olmuşuzdur.”].
O sözlere ne eklenebilirdi ki? Sağ ele ‘gösterişli’ bir bandaj mı? Birbirinden çok farklı, çok ayrışık kesimlerin, her fırsat düştüğünde, Turgut Özal’a laf etmek konusunda ‘ortak’ bir tutum sergilemeleri de önemli bir ‘siyasal gösterge’: Turgut Özal’ın neler başardığını kanıtlıyor ve önümüzdeki dönem için de bir ‘siyasal model’ oluşturuyor. Dahası da var; bu ortak tutum, Turgut Özal’ın ‘asıl yarası’nın hala nasıl da derinden kanamakta olduğunu gösteriyor.”
Tayyip Erdoğan’ın liderliğinde kurulan Ak Parti 15 yıldır o yaraya derman oldu. Gönlüm müsterih. Hep söylüyorum, zamanında Özal için nasıl bir kara propaganda makinesi çalıştı ve ortaya gerçeklerden kopuk, büyük kısmı kurmaca bir otoriterlik arayışında siyasetçi imgesi çıkarıldı ise, başta FETÖ olmak üzere pek çok odak bunun kat be kat olanını Erdoğan için yapmaya çalıştı.
Başarabildiler mi? Hayır. Allah’a şükür, bizi ayakta ve bir arada tutan bir ortaklaşa hafızamız, ortaklaşa bilincimiz var. Milletin büyük çoğunluğu, sahip olduğu siyasi ve tarihi tecrübeyle, bu akıldışılığa kulak asmadı. Esasen Özal için de başaramamışlardı aynı oyunu. Bir tek o gün bu akıldışılığı peşinen satın alıp içselleştiren kimi kesimler müstesna. Bugün de aynı kesimler bu akıldışılığın bir parçası oldu. Dün bu ülkeye ne kadar uzak idiyseler bugün de o kadar uzaklar.
Özal’a ilişkin hadiseyi niye hatırlattım? O kadar açıklayıcı ki. Aynı basmakalıp ve sözde muhaliflik biçiminin öyle süzme bir örneği ki. Hep aynı hikaye işte. Bugün de 15 Temmuz hain darbe girişimine ilişkin bazı şeyler ima etmeye yeltenen yorumlar görüyorum orada burada. Görünüşte masumane bir kuşkuculuk gibi dile getirilen kimi sorular. Varacağı, varmaya heves edilen yer belli: 15 Temmuz’un hemen akabinde seslendirilen “senaryoydu, haberleri vardı” saçmalığı. Bu saçmalığı yeniden ısıtma çabaları.
Yukarıda yazdım, bir daha yazayım: Bu milletin ortaklaşa hafızası böyle yabancılıklara yüz vermez, kulak asmaz. 15 Temmuz’da elde ettiği zafer de bu hafıza ve bilincin zirvesidir. 15 Temmuz’da yüreğimiz derinden kanadı. Şehitler verdik, dostlarımızı yitirdik, nice gazimiz var. Gönlümüzde açılan yaraya yine bu aziz millet derman oldu.
15 Temmuz’da yaşananların ne olduğu açıktır. Kimin kahraman olduğu, kimin milli iradenin sesi olduğu bellidir. Bu ülkenin istiklal ve istikbalinin nasıl korunduğu o geceyi sokakta yaşayan, o gecenin öyküsünü gönülden okuyan herkesin malumudur. 15 Temmuz kırmızı çizgimizdir.
