Bahar biter, yol biter, aşk biter, savaş biter, hayat biter, insan biter. Şarkı? O da biter.

Bitmeyen Allah’tır, insan bazen şirke girer.

Sevdiğini tanrı sanır hiç fark etmeden. O her şeyi çözer, tüm yaraları sarar sanır. Sonra yaralanır. Sevmenin ölçüsü bellidir, aşınca yarılır.

Parayı tanrı sanır saya saya bitiremezken. O her şeyi çözer, tüm kapıları açar sanır. Sonra harcanır. Paranın değeri bellidir, aşınca yıpranır.

İktidarı tanrı sanır güçle zehirlenmişken. O her şeyi çözer, tüm iyileri seçer sanır. Sonra iyisiz kalır. İktidarın alanı bellidir, aşınca arsızlaşır.

Devleti tanrı sanır zokayı yutmuşken. O her şeyi çözer, tüm kararları alır sanır. Sonra kararsız kalır. Devletin sınırı bellidir, aşınca kararır.

Kendini tanrı sanır kibri büyümüşken. O her şeyi çözer, tüm soruları bilir sanır. Sonra cevapsız kalır. İnsanın haddi bellidir, aşınca başkalaşır.

Her şey biter, tanrıdan başka. İnsanın trajedisi de bu ya, bitmeyi kabullenemez. Haddini bilmezse bitimsiz bir düş kurmak ister, sonra da kendi düşüne düşer. Kaybolur orda. Ve kaybeder. Rengini, sesini, neşesini, sevgisini… birer birer.

Bir toplum bazen bir kişiye benzer. Toplum da kaybeder. Bugün hepimiz bir kişiye benzeyelim diye uğraşılıyor. Bunun için rengimizi terk etmemiz, şarkısız kalmamız bekleniyor.

Dün de beklendi, kimse terk etmedi. Sanırım bu fark edilmiyor.

Keskin Şubat günlerinin postal rengi ikliminde bir direniş olarak şiire ve şarkıya sarılmıştı insanlar. 26 Mart 1999’da okuduğu şiir sebebiyle hapse gönderilen İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı, Pınarhisar Cezaevine girdiği gün bir şiir albümü yayımlamıştı.

Albümün adı bir isyandı:

“Bu şarkı burada bitmez…”

Bugünlerde milyonlarca insan gür bir sesle “Bu şarkı burada bitmez” diyor. Türkiye, aynı şarkıyı bir kez daha tekrar ediyor. Bazı tipler, o gün de bugün de, şarkı ne zaman kesilse hep sahnede oluyor. İklim değişiyor, ortak değişiyor, şarkı değişiyor, gürültü yine aynı yerlerden geliyor.

Elbette o günlerle bugünleri kıyaslayacak değilim, o günleri görmedim. Böyle kıyasları da son derece yersiz buluyorum üstelik.

Fakat “bu şarkı burada bitmez” cümlesini tekrarlamanın bazı temel ilkeleri, insani çizgileri, özgürlük mücadelesini hatırlatacağını umuyorum. Her şarkının bir gün biteceğini fakat bu şarkının burada bitmeyeceğini söylemek istiyorum.

Virüsün notayla bulaşmadığını, insanların yaşam tarzına müdahale edilemeyeceğini, hukuki dayanak olmadan keyfi yasak getirilemeyeceğini söyleyecek değilim, bunları herkes biliyor.

Tüm bunlar şarkıyı bitimsiz sanmaktan oluyor.