Bir maçtan fazlasıydı. Trabzonspor, Basel karşısına Türkiye’nin temsilcisi olarak değil Türkiye’nin kendisi olarak çıkmıştı. Milli Takımımızdı.

Tribünler de öyleydi. Fenerbahçe bayrağı sallanıyordu Akyazı’da. Dayanışmanın, birliğin geldiği noktayı anlamak, anlatmak için başka söze gerek yoktur sanırım.

Trabzonspor taraftarı, sessizliği ile Türkiye’nin sesi olmuştu. Depremin saati olan 04:17’ye gönderme yaparak 4 dakika 17 saniye sessiz kaldılar, sadece depremin vurduğu kentlerin plaka numaralarının dakikalarında adlarını andılar. Çok anlamlıydı. Trabzonspor dün akşam Türkiye’ydi.

Bordo- Mavili tribünlerin koreografisi de müthişti. Yardıma koşan fedakar kurtarma ekipleri unutulmamış, yanımızda olan ülkelerin bayrakları kullanılmış, enkaz altında ölen kurtarma köpeği Proteo de koreografide yer almıştı.

Maç başladığında futbolcuların sahaya odaklanmada tribündekiler kadar zorlandığını gördük. Basel maçın ilk bölümünde Trabzonspor savunmasını zorladı ve gole yaklaştığı pozisyonlar yarattı. İsviçre ekibinin forvetlerinin gol vuruşu konusunda becerikli olmaması bu dakikalarda Trabzonspor’un şansıydı.
Bordo- Mavililer ilk yarının ortalarından itibaren maça ağırlığını koyup golü bulacak pozisyonları da üretti. Kanatlar yeteri kadar etkili değildi. Trezeguet- Abdülkadir ikilisi Gomez’i yeteri kadar beslemekten uzaktı. Pozisyonları da Gomez’in pasları ve ortaları yarattı.

Maçın ikinci yarısına Eren- Larsen değişikliği ile başlayan Trabzonspor kanatları daha etkili kullanmaya başladı. Beklenen golü ise Gomez’in atağında, Trezeguet’in şutunda savunmanın uzaklaştıramadığı topu geriden gelip şutlayan Larsen kaybetti. Trezeguet’in Gomez’e attırdığı sayılmayan gol, deneyimli oyuncunun maça ağırlığını koyduğunda fark yaratabileceğini bize gösterdi.

Trabzonspor, Basel’den daha iyi bir takım olduğunu dünkü maçta gösterdi. Maça konsantrasyon sorununu aşınca tur için avantajlı skoru da elde etti. Aldığı galibiyet yastaki ülkemize moral oldu. Teşekkür ederim Trabzon. Dün geceki her şey için…