Bu ülkede pek çok şey gittikçe manasını yitiriyor. Hakikatin hatırına söz söyleyenler ise “bir tuhaf” olmaktan öteye gidemiyor toplumun gözünde…

Kadim kavramlarımızı kaybediyoruz. Kadim olan her şeye “arkaik” duygularla bakıyoruz artık.

Kadim olan her şeyden, bir hummadan kaçarcasına kaçıyoruz.

Modern dünyaya iman eden bireyler oluyoruz.

“Kul hakkı”, “mümin”, “ilay-ı kelimetullah” “infak” gibi kavramlar olsa olsa nostaljik bir değer taşıyor.

Şükür makamı, yerini bürokratik makama bırakmış.

“Allah’tan korkan, kuldan utanan” insan yerine, “medeni cesaret”i yüksek, hatta “arsız adam” modeli takdir görüyor.

Ahlak ve adaletten bahseden, onların ikliminden uzaklaşmanın, insanın özünden uzaklaşmak olduğunu söyleyen adamlar ise yenidünya düzeninde “meczup.”

Olan biteni sorguladığınızda, bu kadim kavramları niye unuttuk, niye lügatimizden kovduk diye dertlendiğinizde hep bir ağızdan aynı törensel cümleler çıkıyor.

“Sen çağdışı mısın be adam!”

Ne olacaksan ol, ama “çağdaş ol” diyorlar.

Müslüman olabilirsin, ama “çağdaş Müslüman” olmalısın.

Milliyetçi olabilirsin, ama “çağdaş milliyetçi” olmalısın.

***

Ne Dede Korkut’un boy boylayıp soy soyladığı hikayeler var artık; ne sahabe, ne menkıbe… Ne destan var, ne de gülistan…

Ne Ferhat çıkar bahçemizden ne Şirin…

Sanal dünyanın yalan aşklarına, sahte kahramancıklarına meftunuz. Allah’tan korkan, kuldan utanan insanlar “banal” oldu artık. Yalnızca somut güçten korkar hale geldik. Bel bağlamışız iktidara, kariyere, statükoya. Haramsız mala ve yalansız söze dönüp bakmıyoruz artık.

***

Ruhlarımız köle pazarına götürülüyor, ses etmiyoruz.

Ne şükür makamındayız, ne de yokluk makamında. Manevi iklimlerden su içmez olmuşuz. Susamış, fakat susuzluğumuzu dahi unutmuşuz. Hal böyle ilen, gemiler karadan yürümez artık. Atlarımızı süremeyiz Fatih gibi denize.