Son günlerde sosyal medyada gündeme gelen küçük bir çocuğun, annesine 'Sen tembel bir insansın" diyerek aşağıladığı görüntüleri uzman psikolog Tuğba Ayzet değerlendirdi. Görüntülerdeki konuşmadan hareketle çocuğun güçlü olmayı karşısındaki bireye saygı duymamak olarak öğrendiğini belirten Ayzet, "söylediklerimiz doğru ve makul olsa bile fikrimizi karşı tarafı incitmeden anlatabilmeyi öğrenmeliyiz ve bunun tohumu çocukluktan itibaren atılır" dedi.
Tüm dünyada yeni medya araçlarının gelişimiyle beraber sosyal medya, hayatımızın önemli bir parçası haline gelirken kimi zaman paylaşılan videolar da büyük tartışmaları beraberinde getiriyor. Son olarak küçük bir çocuğun, annesine 'Sen tembel bir insansın, biz babamla sürekli dışarı çıkıyoruz" diyerek aşağıladığı görüntülerin sosyal medyada paylaşılması gündem oldu.
Milyonlarca kez izlenen görüntülere dair sosyal medyada "Küçük çocuk hayat dersi vermiş", "Büyümüş te küçülmüş" yorumları yapılırken Psikolog Tuğba Ayzet ise yeni 'fenomen adayı' çocuğun konuşmaları üzerine başlayan tartışmalar üzerinden psikolojik bir değerlendirmede bulundu.
Psikolog Ayzet yazısında şu ifadeleri kullandı:
Bazılarının çok takdir edip hayranlıkla izlediğini söylediği, bazılarınınsa irite olduğu “Uff bıktım bu çok bilmiş çocuklardan” dediği yeni fenomen adayı çocuk. İsmini bilmiyorum. Ancak birkaç gündür konuşuluyor kendisi hakkında. Bugün bu konuya psikolojik açıdan yaklaşmak istedim. Gelin siz de eğer merak ederseniz bu konuyu beraberce ele alalım.
Şimdi, çocuğun söylediği bazı yerlere nerdeyse hepimiz katıldık değil mi çocukların kırlarda koşması gerektiği, özgürce eğlenmesi gerektiği gibi. Bence de çok haklı gerçekten de bir çocuğun sahip olduğu haklar özgürce gülebilmesi, eğlenebilmesi, oyunlar oynayabilmesi, sevilmesidir. Ancak bazılarımız da çocuğun sınırsız ve dürtüsel olduğunu hatta çocuk psikoloğuna gösterilmesi gerektiğini vs yazmış. “Yok artık anne de neden bu kadar müsaade etmiş”, “Benim çocuğum böyle konuşsa paylaşmaya bile utanırdım.” gibi yorumlar yaptığını okudum.
Belli ki bu çocuk hepimizde belli duyguları kaşıdı, bize bir şeyler hissettirdi. Kimimizde daha olumlu, kimimizde daha olumsuz duygular uyandırdı. Çocuğun kendi fikri miydi acaba? Ağzından dökülen cümleler çocuğun kendi fikri veya kendi düşünceleri miydi sizce?
Burada da birçok yorum var. Çocuğun babasını rol model aldığını ön gören birkaç yorum okudum ki babasının nasıl biri olduğunu bilmiyoruz, tanımıyoruz ancak öyle bir ihtimal var, ki “babamla kırlara gidiyoruz, senin gibi oturulacak yerlere gitmiyoruz” gibi bir ifade kullandığına göre babasının hayat felsefesini daha çok benimsemiş, baba ile gruplaşmış ve annesinin yaşam tarzını eleştirmekte olduğunu söyleyebiliriz.
Bu durum neye yol açabilir? Genel olarak aileyi tanımamakla beraber yalnızca bu kesitten yola çıkacak olursak şu an bu çocuk neyi öğreniyor? Güçlü olmayı karşısındaki bireye saygı duymamak olarak öğreniyor. Neden mi? Görüşlerimiz, söylediklerimiz doğru ve makul olsa bile fikrimizi karşı tarafı incitmeden anlatabilmeyi öğrenmeliyiz ve bunun tohumu çocukluktan itibaren atılır. Burada çocuğumuz kendisi gibi olmayan, belki daha içe kapanık, daha sessiz çocukları eleştirmeyi ve aşağılamayı öğreniyor.
Bunun dışında annemiz herhangi bir tepki vermediği ve muhtemel olarak bu davranışını desteklediği için kadınların sessiz olması ve tepki vermemesi gerektiğini ve dolayısı ile annesini ve diğer kadınları değersizleştirmeyi öğreniyor.
Bize ne düşer? Şimdi bu söylediklerim muhtemelen çok bağlantılı geldi birbirine. Bu durum aileyi ve çocuğu eleştirme hakkını getirmez. Buna dikkat edelim lütfen. Bize düşen her ne olursa olsun onun bir çocuk olduğunu unutmamamız gerektiği, kötü yorumlar yaparken ve o çocuğun bir şekilde bunları okuyabileceğini ve incinebileceğini unutmamak gerekliliğidir. Her çocuk farklı bilgilerle desteklenip dönüşebilir.
