Deneyin, deneyin... Heyecanlı oluyor!
Heyecanlı ve dahî helecanlı...
Ayıbdır söylemesi, ben öteden beri bâzı subaylarımızın vatanlarını çok, ama pek çok sevmelerinden biraz rahatsız olurum...
Vatanlarını bir nebzecik daha az severek aslî görevlerine, yâni Türkiye Cumhûriyeti’ni dışarıdan gelebilecek tehlikelere karşı savunma meselesine yoğunlaşan subaylarımızı, zorla değil a, kendi hesâbıma daha çok seviyorum. (Peki, PKK ile kim uğraşsın diyeceklere ise sâdece şunu söyleyebilirim: PKK’nın bir iç problem olduğuna inanıyorsanız, size laf anlatmaya zâten değmez!)
Üstelik o üniformayı ben de bir zamanlar, 24 ay sırtımda taşımışdım; fenâ da yakışmamışdı... Genel istek olursa birkaç fotoğrafımı gösterebilirim. (Zâten ne giysem yaraşır...)
Öğünmek gibi olmasın, „üstteğmenliğe terfî edebilir“ sicilini alarak ayrılmışdım son görev yerim olan Genelkurmay Başkanlığı Merkezi’nden.
Evet, siz benim böyle kara-kuru görünüşüme bakmayınız! Ben bugüne bugün Genelkurmay’da çalışmış adamım! Ona göre...
Esas konumuza avdet edecek olursak; tamam, deneyin denemesine de... Artık yavaş yavaş suyunu çıkarmağa başladınız!
Mankafalığın da bir hudûdu vardır!
Bakınız, ben askeriyenin düşmanı filan değilim!
Her şeye rağmen değilim!
Üstelik öteden beri sempatim de vardır.
Hem ana hem baba tarafından asker bir âilenin çocuğuyum.
Baba tarafından ecdâdım bahriye zâbitlerinden teşekkül eder; ana tarafından ise tâ 17. asırdan beri yarısı kadıysa öbür yarısı da kara zâbitiydi. Onun için siz mankafalara mankafa deme hakkını kendimde buluyorum. Zâten bana bu hakkı tanımasanız kaç yazar?
Çünki siz neyseniz osunuz!
Ben sizleri adlı adınızca ansam da anmasam da!
Şu sözüme bütün potansiyel mâcerâperestlerin kulak vermesini isterdim:
Ahh... Adam olana benim lafım gerekmez; olmayana ise ne deseniz kâr etmiyor... Bittecrübe sâbitdir.
