Hepimiz, yeryüzündeki bütün insanlar aslında son doğal insanlarız.
İnsanlık savaşlarla, karnı doyduğu halde bir başka ülkeye saldırarak, açlığı çözebilecek imkân ve kabiliyete sahip olduğu halde onları silahlanmaya harcayarak, doğayı katletmeye devam ederek, sera gazı salınımını azaltacak yerde daha da artıran lüzumlu lüzumsuz üretimler yaparak, hırsına gem vuramayacak ölçüde biriktirerek, su kaynaklarını aşırı tüketerek, yangınlara, sel felaketlerine, taşkınlara, kuraklıklara sebep olan hiçbir şeyi ortadan kaldırmadan bilakis artırarak sonunu hazırlıyor. Çevre kirlilikleri üzerine bir de salgın hastalıklar ve göçler karşısında; şöyle çağından vareste yukarıya çıkarak hâline bir bakıverse insan, kendisi dışındaki türlerle birlikte der ki: “Bunlar kim? Bu canlı türü ne yapmaya çalışıyor? Niçin dünyanın sonunu hazırlıyor?”
Bakteri ve virüslerle savaşırken ürettiği ve türdeşine zerkettiği ilaçlarla da onları daha tehlikeli hale getirmekten öte bir şey yapmıyor insanlık. Çünkü onlar da insanın yetişebileceğinden daha hızlı evrim geçiriyorlar.
“Hava kirliliği, yangın, hastalıklar. Artık havalandırması iyi çalışmayan bir odanın içerisinde yaşıyor gibiyiz. Biz son doğal insanlar kendimizi hep çok özel ve bizden daha iri, daha güçlü türleri yok edip götüren felaketlerden etkilenmeyecek bir tür olarak gördük. Son doğal insanın vakti dolarken bırakacağı miras, son çabalarına bağlı…”*
Carl Sagan, “Neslin tükenmesi kuraldır. Hayatta kalmak istisnadır.” demişti.
Mademki kısa bir ömür için dünyaya geldik, bu tükenişi durduracak daha büyük sorumlulukların altına girmeliyiz.
63 yılı geçen ömrümde belki yüzlerce yeni başlangıçlarım ve vedâlarım oldu. Önce şehirlerime vedâ, doğduğum büyüdüğüm şehirlere. Sonra evvel gidenleri kabirlerine koyduğumuz vedâlarımız. Binlerce hâtırâyı toprağa gömülenle birlikte gömmemek için direnç.
Bu yazıyla da vedâ ediyorum Karar gazetesine. Gazetecilik açısından bir ilkeyi yerine getirmek için. Aktif siyasete atılacağımdan Karar’daki köşeme, Karar camiasına, okuyucularına vedâ ediyorum. Bu gazeteyi çok seviyorum. Bir: yandaş olmadığından, iki: sevdiğim takdir ettiğim bir kadroya sahip olmasından, üç: Türkiye’nin ihtiyaç duyduğu hür düşünceye ve doğru haberciliğe katkı sunduğundan.
Kırk kitap yazdım bugüne kadar, hepsi de son doğal insanın ve o ailenin içindeki milletimin yaşadığı felaketlere bir erken uyarı anlamındaydı. Karar’la da daha önceki onlarca dergi ve gazetedeki, kitaplarımdaki, dernek faaliyetlerimdeki bu mesuliyetin izini sürdüm.
Ortadoğu Su Barışı, Kürt Sorununa Çözüm Önerimiz, Su ve Toprak Kaynaklarını Muhafaza ve Geliştirme, AB Karşısında Sınai Rekabet Analizi, Milli Sivil Stratejik Konsept ve diğer tekliflerim ne yazık ki siyaset kurumu bu projeleri hayata geçiremediğinden okunup raflarda kalmaya mahkum. Kilis’teki kırk bin sığınmacıya baktığımız kampı AB sınırımıza kursaydık, ondan önce de komşularımızla su barışını gerçekleştirseydik, BOP’a ve Henri Barkey’in(15 Temmuz Darbesinin arkasından kaçan ajan) hazırladığı sözde açılım süreci diye dayatılan küresel plana aldanmasaydık bugün 8 milyon sığınmacı krizi ve ardından gelecek olan Türkiye’yi ‘uluslar arası göçmen kampı’ yapma planına mahkûm olmazdık.
Bugüne kadar yüzlerce siyasetçiye rapor hazırlayıp, bürokrat olarak da bazı projelerimizi hayata geçirme fırsatı bulduk. Fakat siyaset kurumunun içinde bilfiil olmadığınız zaman sizin teklifleriniz sıklıkla suistimal ediliyor.
Geç de olsa ilk defa bir parti kurucusu olarak Türkiye’yi içine düştüğü kıskaçtan kurtarmada aktif rol oynamaya karar verdim.
Bu vesile ile başta İbrahim Kiras dostum olmak üzere, kahrımı çeken tüm yazı işlerine haklarını helal etmelerini diliyorum. Gazetem Karar’ı şevk ve ilgiyle takip etmeye devam edeceğim.
Dualarınızı esirgemeyiniz.
Allah yâr ve yardımcımız olsun.
*Robert A Norman, Sharad P Paul, Son Doğal İnsan, çev. Yonca A Dalar, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul 2020
