Karabük öyle çantada keklik bir takım değil. Hele sahasında hiç değil. Ne Beşiktaş, ne Galatasaray, ne de Trabzonspor puan çıkarabildi bu deplasmandan. Fenerbahçe de Kadıköy’de 5-0 yendiği bir rakibin kolay rövanşına değil de, içeride aslan kesilen tehlikeli bir takımın kafesine girmiş gibi tedbirli başladı maça.
Ancak maçın ilk yarısında görüldü ki bu takımı aslana çeviren biraz da Igor Tudor’muş. Tudor sonrası Karabük’ü o yırtıcı halinden az da olsa uzaklaşmış. Fenerbahçe ilk 45 dakika sahanın tek hakimiydi.
Yüksek tempoda oynamadı, hatları arasında mükemmel bir uyum yoktu ama yine de Karabük karşısında net bir üstünlük kurmayı başardı. Bunda orta sahasındaki Mehmet Topal- Josef ikilisinin çabası ve Lens’in bindirmeleri önemli rol oynadı. Fenerbahçe devrede soyunma odasına 4-0 önde girebilirdi ancak öncelikle Karabük kalecisi Ahmet Şahin’e takıldı. Tecrübeli file bekçisi takımının ikinci yarıya umut taşımasında baş aktördü.
Nitekim Karabükspor ikinci yarının ilk 15 dakikasında kozunu oynadı, tempoyu yükseltip Fenerbahçe’yi kendi yarı alanına çekilmeye zorladı. Net bir pozisyon da buldu ama belki de kariyerinin en güzel kurtarışını yapan Fabiano’ya takıldı. Bu kurtarıştan sonra da maç dengeye geldi. Kjaer’in eline çarpan penaltı pozisyonu dışında Karabük gole bir daha bu kadar yaklaşamadı.
Fenerbahçe’nin dün 3 puan alması ise ilginç bir şekilde Van Persie ile oldu. 2017 yılında ilk kez ilk 11’de sahaya çıkan, 9 maçtır gol atamayan Hollandalı oyunun büyük bölümünde ‘futbolu unutmuş’ gibiydi. Fazla topla buluşamayan, buluştuğunda da son vuruşu yapamayan bir santrfor portresi çiziyordu. Ancak 84. dakikada tüm bu görüşleri silecek usta vuruşu ile 3 puanı kazandıran golü kaydetti. Futbol böyle işte, vezirken rezil, rezilken de vezir olabiliyorsun. Fenerbahçe kontrollü futbolda uzmanlaştı artık. Dün bunu gördük. Ama bir de kazanmak için; riskler taşıyan, temponun yüksek tutulması gereken bir süreç de var. İşte Fenerbahçe bu ikinci aşamaya geçemezse, o rüzgarı yaratamazsa büyük başarılara yelken açamaz.
