Gönül gel seninle muhabbet edelim. Hatırımdan, hatıramdan, ruh iklimimden, gönül seyrimden, içkin derdimden, yolda kaygımdan, candaki cananımdan yazıyorum. Sana artık bir iki kelam edip edemeyeceğimizin bile belli olmadığı günlerden yazıyorum. Yani ki her şeyin almak, insanlığın kendinde biriktirmek olduğu günlerden.

***

Günlerden bir gün yola düşmüş bir insana sorarlar: “Ne arıyordun?” İnsan cevap verir: “Kendimi!” “Buldun mu peki?” Cevabı şöyledir: “İnsan sadece aramayı öğrenir. Ne öğrendiğini ise asla bilmeyecektir. Kendini burada bulamayacaktır.” “Nasıl yani?” “Bir şeyi tamamen bulmak için her şeyden vazgeçmen gerekir. Kendini bulmak isteyen ortaya tamamen kendini koymalıdır. Sonunu bulmak isteyen sonuna kadar yürümelidir.” “Anladım.” “Ne anladın?” “Ne anladığımı anlatmam için gönlümü tamamen ortaya koymam gerekir. Anlaman için ise gönlünü!”

***

Bu gönül gözümüz, ruh öksüzlüğümüz, aciz zihnimiz, yaşamak korkumuz, liyakatsiz levhalarımız, sanal şaşkınlıklarımız, göğe çıkan eyvahlarımız, toprağa saldığımız ahlarımız... Zaman söküğümüz, can döküğümüz, mana tozumuz...

Hikâyemin sonunu bilmiyorum. İnsan zaten sonu bilemez, sadece ona yaklaşır.

Çünkü ölüm tam ortasındadır yaşamın.

Dünya eve giden yoldur. Herkes kendi evine giden yolu arar. Eve döneyim, şarkıma döneyim, kalbime döneyim istiyorum.

Eve giden bu yol ortasında şayet olur da hikâyemin kaygısına düşersem, bana aceleyle her şeyi berbat etmenin, gözden kaçırmanın, dahası güzellikleri ıskalamanın kaderini yaşatma Rabbim. Bana, dağında bitmiş o güzel ağacın kaderini sevmeyi ve o kaderle hemhal olmayı öğret.

***

Kusurlu olmak değil acı olan, gönlümüzedir Rabbim bu yakarış. Bizi razı kıl kaderimizden, kalbimizden.