Soylu ve savaşa hazır anlamına gelen ismiye Alfonsina Storni (1892-1938). Arjantin’li kadın şair. Feminist. Çok zor bir çocukluk geçirir. Acılarla dolu bir gençlik ve sonra yine acılarla dolu bir orta yaşlılık geçirir. Kısaca acılarla dolu bir hayat yaşar.
ÖMER SARUHANLIOĞLU
Her şeye rağmen “Ben ... bir başıma yürür ve gülerim... oğlum ve sonra ben, ve sonra... her ne gelirse!” diye şiirler yazar.
Acılarla yaşayacak bir ihtiyarlık fırsatı bulamaz. Bütün sevdiklerini kaybettikten sonra kanser hastalığına tutulur ve 46 yaşında son şiiri “(Artık ben de) Uyuyacağım”ı yazar, sonra Arjantin’deki Mar del Plata’daki La Perla kıyısında “denize doğru” yürür ve bir daha geri dönmez.
Birisi – Félix Luna – onun ardından bir ağıt yazar: Alfonsia y el Mar/Alfonsina ve Deniz): Ağıt şöyle der:
yalnızlığını alıp da gidiyorsun Alfonsina. yine hangi yeni şiirlerin peşine düştün? rüzgarın ve tuzun antik sesi, paramparça edip alıp alıp götürüyor ruhunu. ve sen ötelere doğru rüyadaymış gibi gidiyorsun, uykudasın, Alfonsina, deniz giymişsin üzerine.
Bir başkası – Ariel Ramirez – bu ağıtı besteler.
Biz böyle bir ölümün ne kadar kötü bir şey olduğunu düşünürüz, fakat çekilen acıları şöyle bir tahayyül edince O’nun bütün affediciliğiye böyle bir fiili bile affedebileceğini umut etmek isteriz: “Kimbilir” deriz, “belki de...”Fotoğraftaki adam ise kulağında ve dilinde bu ağıt Alfonsina’nın kumsaldaki ayak izlerini arıyor olabilir.
