Yorgan gitti kavga bitti’ diyeceğim ama, gitti mi yorgan? Bitti mi kavga?

İşin içine ‘iyi saatte olsunlar’ karışmadıysa, Rahmi Turan kabahati üstüne aldı.

Sonuçlarını tahmin edemeyerek mi? Bilmeyerek mi düştü bu haberin içine?

Belki öyledir.

Fakat Talat Atilla öte tarafta duruyor. Yeni bir şey söyleyebilir, söylemeyebilir de.

Malzeme hassas, yeniden alev almaya müsait.

Her an infilak riski olan bir mühimmat gibi.

Aralarında halletsinler artık...

Muharrem İnce çok heyecanlandı, bir bakıma kendisini şarj etti.

Müteakip Kurultay’da CHP delegesine sunabileceği heyecanlı argümanlar kazandı.

Kılıçdaroğlu İsmail Küçükkaya’nın programındaki mütereddit söylemi yüzünden bir eksi puan aldı.

Tartışmada -eğer bir doğrusu varsa- doğruyu götürecek bir yanlış yapmış oldu.

Sonuçta, medyasıyla, siyasetçisiyle CHP camiası bir süreliğine kendisini meşgul edecek bir mesele edindi. Güle güle kullansınlar.

Kavga bitmiş midir?

Bitmemiştir, ara sıra ısıtılır, servis edilir.

***

AK Parti bu hadiseden tabii ki istifade edecek.

‘Üç koyun versen güdemezler’ tezini tekrarlayacak.

Bence, böyle bir vesileyi kullanmakta yerden göğe kadar haklıdır.

Vesileyi kullanmakta haklıdır da...

Kılıçdaroğlu gibi bir siyasetçinin CHP’nin Genel Başkanlık koltuğunda oturması iktidar partisi için gerçekten büyük bir avantaj mıdır?

Bu soruyu bana birkaç yıl önce sorsalar ‘evet’ derdim.

‘Evet’ demek bir yana, ben de Kılıçdaroğlu’nun muhalefet liderliğinin AK Parti ve Erdoğan için bir avantaj oluşturduğunu düşünüyordum.

Çünkü politika üretmiyordu Kılıçdaroğlu.

Hiç esnek olmayan, hiç ufuk açmayan sanki kötü bir cetvel ve kötü bir kalemle çizilmiş, verimsiz bir CHP çizgisini takip ediyordu.

Sanki Başbakan (daha sonra Cumhurbaşkanı) Erdoğan için kolay polemik malzemesi üreten bir siyaset acemisiydi.

Son yıllarda durum bir miktar değişti.

Önce ekonomi politikaları üzerinden AK Parti’yi bir bakıma sıkıştırdı.

(Asgari ücretin bugün iki bin küsur liraya çıkmasında CHP’nin etkisi vardır mesela.)

Daha sonra Cumhurbaşkanı Erdoğan’la yerli yersiz polemiklere girmeyi bıraktı.

CHP’nin başörtüsü, dini tezahürler, aşırı laiklik gibi temalar etrafında dolaşan, dolayısıyla toplumun büyük çoğunluğunu dışlayan söylemlerini de ya terk etti ya da muvakkaten kullanımdan kaldırdı.

AK Parti ve MHP’nin oluşturduğu Cumhur İttifakı’na İyi Parti ve Saadet’le birlikte kurduğu Millet İttifakı ile mukabele ederek siyasi manevra kabiliyetinin mevcudiyetini gösterdi.

(Cumhur tarafından ittifaka HDP’nin gizlice dahil olduğuna dair ithamlar yapıldı. İthamların seçmen üzerinde etkisi de oldu.)

Yerel seçimlerde tipik CHP’li değil de halkın ortalamasının ilgisini çekebilecek adaylar göstererek CHP’nin İstanbul ve Ankara dahil evvelce kaybettiği bazı önemli büyükşehir belediyelerini kazanmasına katkıda bulundu.

(Bu kalemlerin bazılarında, mesela başörtüsü ve diğer dini tezahürlerle ilgili söylem değişikliklerinde veya muhafazakar aday tercihlerinde isteyen samimiyet sorgulaması yapabilir.

Vatandaş, bütün partiler ve bütün siyasetlerle ilgili samimiyet sorgulaması yapmakta yerden göğe kadar haklıdır.

Zira siyasetin, bizim ülkemizde yapıldığı şekliyle -başka ülkeler de çok matah değil- güvenilirliği ya hiç yoktur ya da çok azdır.)

***

‘Külliyedeki CHP’li krizi Kılıçdaroğlu’nun puanının CHP’liler nezdinde eskiye göre daha yüksek olduğu bir dönemde patlak verdi.

Bu yüzden, Kılıçdaroğlu’nun dünkü grup toplantısını sessiz geçiştirmesine, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sert sözlerine kayda değer bir mukabelede bulunamamasına rağmen krizin partisinin içinde yol açtığı/açacağı hasarı telafi etmekte zorluk çekeceğini zannetmiyorum.

Ya zorluk çekerse?

Çekerse çeksin, bana ne!

Dilime ilk bu cümle geldi ve söyledim. Ama ‘Ya zorluk çekerse’nin cevabı bu değil.

Eğer zorluk çeker ve krizi atlatamazsa muhalefetin tasarımı değişebilir.

Tasarım yerine ‘dizayn’ mı demeliydim?

Dememeliydim. Tasarım daha Türkçe.