Aykut Kocaman, Igor Tudor’a ne kadar minnet duysa az kalır. Her dara düştüğünde Hırvat yardım ipini atıyor Kocaman’a. Bu hafta da öyle oldu. Aklı Avrupa’da olan Beşiktaş’ın beraberliğine Galatasaray’ın ağır yenilgisi eklenince Kocaman’ın ‘Suni puan farkı’ söyleminin aslında çok da yersiz olmadığı ortaya çıktı. Ama mesele Fenerbahçe’nin kendi oyunu, kendi performansıydı. Rakiplerdeki düşüşleri öngören Kocaman kendi takımının çıkışını sağlayamıyordu. Isla, özellikle de Valbuena’nın yokluğunda Fenerbahçe’nin performansı merak konusuydu. İlk yarıda istekli, iyi organize olmuş, yardımlaşan bir Fenerbahçe takımı vardı sahada. Sivasspor’a bu bölümde pozisyonu bırakın, top bile verilmedi ama bu Fenerbahçe’nin mükemmel olduğu anlamına gelmiyordu. Sarı-Lacivertliler rakibi durdurma ve topa sahip olmada üstündü ama rakip kalede bu üstünlükten eser yoktu. Dirar’ın golü dışında 3. bölgede ev sahibi gibi, milyon milyon dolarlık büyük takım gibi baskı oluşturamadı. Kötü olmayan ama iyi de olmayan, ‘bir şeyi eksik’ dedirten bir Fenerbahçe vardı.
İkinci yarı Sivas’ın şok golü ile başladı ama bu gol Fenerbahçe’yi bozmadı. Kocaman, 3 puan için gerekli olan hamleyi yaptı ve çift santrfora dönerek Soldado’yu oyuna aldı. Soldado da çalışkan ancak savruk, 1 metreden gol vuruşu yapamayan Janssen’in aksine ayağına değen ilk topu filelerle buluşturdu. Ardından attığı 2 golle de hat-trick yaparak Fenerbahçe’yi farka taşıdı.
Fenerbahçe tempoyu yükselttiğinde ve rakip kaleye çok adamla yüklendiğinde durdurulması zor bir takıma dönüşüyor. Ancak bu baskıyı sürekli hale dönüştüremiyor. Dünkü maç biraz Kayserispor maçına benziyordu. Fark ise Fenerbahçe’nin bu kez 3-1’i bulunca ‘maç bitti’ dememesi, disiplinden kopmaması ve 4. golü bularak rahatlamasıydı. Anlaşılan Kocaman ve öğrencileri 3-3’lük o maçtan gerekli dersleri çıkarmışlardı.
İstifadan dönen Aykut Kocaman bu galibiyetle derin bir nefes aldı. Sadece 3 puanı değil, Soldado, İsmail, M. Topal ve Giuliano’yu da kazandı.
