Rahşan Hanım’ın vefat haberini duyunca, doğal olarak, ‘Ecevitler’le ilgili bilgilerinizi tazelemek için sağa sola bakıyorsunuz.
2006’da ölmüş Bülent Ecevit. 14 sene olmuş.
Ölenin saati duruyor sanki. Tarih, o anın resmini vermek için muvakkaten donuyor.
Ağlayan sızlayan oluyor mutlaka.
Bir gün ağlarlar, iki gün ağlarlar... Zaman geçtikçe ağlamalar kesilir.
Ölenin hatırası, eğer seviyorsanız, içinizde bir sızı olarak yaşamaya devam eder.
Olmasa eksikliğini hissedeceğiniz; varlığı size değer katan bir sızı.
Hayat devam eder.
Herkes öldüğünde, aşağı yukarı böyle oluyor.
Bülent Ecevit büyük siyasetçiydi.
İsmet Paşa’yı CHP kurultayında yenmesi bile onu tarihe geçirmeye yeter.
Karaoğlan efsanesi, Kıbrıs Barış Harekatı, 1974’teki genel af, yaşı müsait olanların hafızalarından silinmeyecek büyük icraatlar.
80 ihtilalinden sonra bitmişti Ecevit hikayesi. DSP’yle kendisini denedi, iki defa yüzde 8,5 ve yüzde 9,9 oylarla baraj altında kaldı. Bu yüzden siyaseti bıraktı. Ama siyaset onu bırakmadı.
Seçim barajını 1991’de aşabildi, 7 milletvekiliyle Meclis’e girdi.
Ecevit’i asıl dirilten 28 Şubat süreci olmuştur.
(Türkiye siyasetindeki ‘ikinci Ecevit dönemi,’ yani tükenmiş, ununu eleyip eleğini asmış Ecevit’in bir başarı öyküsü olarak hayata döndürülmesi hala içinde sırlar olan bir tarih kesitini ifade eder.)
Askeri vesayet Erbakan Hükümeti’ni post-modern yöntemlerle devirdi ve Ecevit’e iktidarın kapısı açıldı.
‘Durumdan vazife çıkarmak’ onun lafıdır ve o günden itibaren herkes durumdan vazife çıkarmayı öğrenmiştir.
Hele Öcalan’ın tabir caizse ‘paketlenip’ Kenya’dan getirilmesi DSP’yi tabir caizse ‘uçurdu.’ Türkiye’nin birinci partisi yaptı.
Refah Partisi Milletvekili Merve Kavakçı’nın yemin edeceği gün DSP grubundaki kadın vekilleri “Bu hanıma haddini bildirin” diyerek Kavakçı’nın üzerine yürütmesi unutulamaz.
28 Şubat dönemindeki ara rejim Ecevit’in kişisel siyasi tarihinin sevimsiz sayfalarıdır.
Fetö’yle aralarında özel bir bağ olduğu görülüyor.
Adı ‘Fetö’ veya ‘paralel’ değildi o yıllarda.
Gerçi siyasetçiler Ecevit’ten sonra da Fetö’yle irtibatta bir sakınca görmediler.
Tabii ki milattan önceki ilişki bir suçlama konusu olmaz.
Ama merak konusu olabilir.
Rahşan Hanım, iyi günlerde de kötü günlerde de daima onun yanındaydı.
Sadece bir eş olarak değil, siyasi anlamda aktif bir ‘yoldaş’ olarak.
Ecevit şair ve gazeteciydi.
Siyaset şiire neler ediyor!
Muarızlarının onu, “Sıla derdine düşünce anlarsın Yunanlıyla kardeş olduğunu” dizelerinden vurmaya çalıştıklarını hatırlıyorum.
Rahşan Hanım’ın biyografilerinde ‘Ressam’ yazıyor.
Siyasete girdikten sonra resmi bırakmış olabilir. Devam etseydi görürdük herhalde tablolarını.
Robert Koleji yıllarından itibaren her hal ve şartta daima Ecevit’le omuz omuzaydılar. Düşünsenize, lise yıllarından ölünceye kadar.
Siyasette ‘eşbaşkan’ diye bir tabir var.
Herhalde gerçek anlamda ‘eşbaşkan’ Bülent ve Rahşan Ecevit çiftidir.
Rahşan Hanım’ın muhakkak başka katkıları olmuştur Ecevit’in siyasetine. Çünkü o siyaseti birlikte var ettiler.
Ama en çok ‘Rahşan affı’ denilen kanuni düzenlemeyle anıldı.
Aftan yararlandıktan sonra adı suça karışanlardan bahsedilirken hep adı geçti.
Herhalde bundan rahatsız olmuştur.
Magazin konusu olmadı hiç. Şımarıklık, uçukluk, lüks düşkünlüğü, rüküşlük, sonradan görmelik, kibirlilik gibi sıfatlar ona yakıştırılamaz.
Bülent Ecevit’le birleştirerek söylersek...
Dünya görüşleriniz farklı olabilir.
Birbirinize zıt uçlarda bulunabilirsiniz.
(Şu sıralar siyasette menfaat çatışmasından ve menfaat kutuplaşmasından başka ‘zıt uç’ kaldığından şüpheliyim.)
Her ne olursa olsun, şunda hemfikir miyiz?
Siyaset gibi, haklı haksız ithamların yerden bittiği ve gökten yağdığı bir zeminde Ecevitler’le ilgili dost veya düşman hiç bir taraftan bir yolsuzluk, bir irtikap söylentisi çıkmamışsa, kimse onlara bunu yakıştıramadıysa, bunun bir kıymeti olması lazım.
Hem de çok...
