Daha önce rastladım. Yollar boş. Tuhaf bir sessizlik. Enkazın yanında, üstünde insanlar. Ses çıkarmadan eliyle durmanızı işaret ediyor birisi. Fısıltıyla, “Enkazı dinliyorlar” diyor.

Bir nefes, küçük bir inilti. Bir insanın yaşadığına dair ufacık bir ses. İnsan sesi.

Arkanızda arabalar birikiyor. Gelen duruyor. Kimse yolundan alıkonulmaktan dolayı müşteki değil. Ne kadar durulacaksa dururuz, yeter ki bir insan sesine ulaşılsın, yeter ki bir insanın hayatı kurtarılsın.

Biliyorsunuz, ortalıkta kötülük kol geziyor. Sosyal medya, politik söylevler, münakaşalar, öyle kötü laflarla dolu ki, herkes muarızını yok etmeye istekli, ben var olayım, o var olmasın, öteki var olmasın. Var olacaksa bile, sefil, zelil, aşağılanmayı sineye çekmiş olarak var olsun. Ben, muarızımın göğsüne ayağımla basmış ve zafer narası atıyor olayım.

Kadınları öldürenler, erkekleri öldürenler, çocukları öldürenler, hayvanlara işkence edenler, ayağını, kulağını kesenler, hayvanları arabanın arkasında sürükleyenler.

Yere düşmüş bir çocuğu, neden tekmelediğini bilmeden, başkaları tekmeliyor diye öldüresiye tekmeleyenler.

Bomba atanlar, kurşun atanlar, bıçaklayanlar, yakanlar, kezzap dökenler.

Yumruklayanlar, tokatlayanlar, küfredenler, ne ararsanız.

Kötülük ne kadar da kötü dolduruyor arzı ve semayı.

Hayır! Kötülük o kadar da galip olamaz.

Allah yüreklerine sadece gazap koyup bırakmadı insanları yeryüzüne.

Şefkat de var, merhamet de var.

Çok görünmez, gösterişçi değildir, gürültücü değildir, sessizdir, insanların içinde yaşar ve imkan olduğunda çıkar ortalığa, ısıtır, aydınlatır içimizi.

Allahım, ne kadar kötüdür, bir enkazın altında kalmak!

Bu soğukta diyeceğim ama, evet soğukta daha fena...

Sıcakta da fena!

Beton bloklar üst üste yığılmış. Elli ton, yüz ton, beş yüz ton.

Kaldıramazsın ki.

Kımıldayamazsın ki.

Beton başına düşmediği için hala hayattasın.

Çıkamazsan, nefessizlikten ölürsün.

Ya da bu soğukta donar ölürsün.

Nasıl bir çaresizlik.

Adı Emine Kuştepe’ymiş.

Babasına, “Deprem oldu ben Elazığ’a gideceğim, hakkınızı helal edin” demiş, iki çocuğunu bırakıp gitmiş.

Çırpınıyor Azize’yi kurtarmak için.

“Azize bak sen annesin, aşağıdaki herkesin annesi şu an sensin.”

“Azize, canım, konuşabilen herkese seslen, hepsini konuştur, hiç kimse uyumasın tamam mı?”

İyiliğin sesi bu ses.

İnsan sesi.

Kimliği ne olursa olsun, meşrebi, menşei ne olursa olsun.

Ümidin sesi.

Enkazın altında belli belirsiz bir ses. Ne dediği anlaşılmıyor.

Yukarıda güçlü bir erkek sesi.

“Duyuyor musun beni?”

“Duyuyor musun beni?”

“Bak kurtaracaz seni, kurtaracaz.”

Yukarıdan seslenen bir asker. Aradım taradım, adını bile bulamadım.

İçimizden birinin oğlu.

Sesinin nasıl titrediğini unutabilir miyiz?

Asker ağlar mı?

Ağlamamaya çalışıyor. Enkazın altından gelen sese umut vermeye çalışıyor.

Kendi başına olsa ağlardı o çocuk.

Vicdanı olan, merhameti olan her erkek gibi ağlardı.

Evvela kadının, sonra bir erkeğin sesiyle dile geliyor merhamet.

Mahmut Osman. Suriyeli. Annesi İdlib’de babası Hatay’da.

‘Suriyeli’ denilince yüzümüzü buruşturmamız mı gerekiyor? Bazılarında böyle refleksler gelişti.

Gelişsin varsın!

Mahmut, yıkık apartmana mutfak penceresinden girmiş. Bakınmış, çıkmış.

Çıkarken bir ses duymuş.

Enkazın etrafındaki muazzam sessizlikte aradığımız insan sesi var ya... Onu işitmiş.

Geri dönmüş Mahmut, enkazı elleriyle kazmış Zülküf Aydın’ı ve eşi Dürdane’yi kurtarmış.

İnsan güzelmiş değil mi?

Sevgi, merhamet, insanların içine konulmuş Rahmani güzelliklermiş değil mi?

Kötülük, bağırgandır, yaygaracıdır.

Bizi korkutmak için tepinir de tepinir.

Dürdane ile Zülküf’ü enkazdan çıkaran çocuğun Suriyeli olması bile onu rahatsız edebilir.

İyilikse muhteşemdir.

Çiyin toprağa, yapraklara inmesi gibi iner yeryüzüne.

Karın semadan süzüle süzüle inmesi gibi.

Ya da çiçeklerin açışı gibi, sessizce açar.

Kötülüğün çıkardığı gürültüye pabuç bırakmamak lazım.