Kime lanet olsun?

Kim yaptıysa. Arkasında kim varsa. Kim besliyorsa. Kim sebep olduysa.

Bu cinayetlerden siyasi bir menfaat çıkarılabiliyorsa, o menfaate de o menfaatten istifade edene de…

Böylece biz, vatani görevimizi teröre, katillere lanet okuyarak yerine getirmiş oluyoruz.

Şehitlerimize Allah’tan Rahmet dileyerek. Yaralılarımıza acil şifalar dileyerek.

Vatanın, milletin bekası çok önemlidir.

Oğullarımız feda olsun. Devlet, millet sağ olsun.

Şehit haberlerini bu şekilde telakki etmekte sıkıntılı bir taraf yok mu?

Analara, babalara, oğullara, kardeşlere, bacılara, eşlere kendi taşıdığımızdan ziyade bir yük yüklemiş olmuyor muyuz?

Bunu düşünmemiz lazım. Bunu aşmamız lazım.

Nasıl aşılır bilmiyorum. Ama aşmamız lazım.

Terörle mücadelede ülke olarak çok önemli bir mesafe kat ettik.

Savunma sanayiimizdeki gelişmeler, İha’lar, Siha’lar, mücadele kapasitemizi yükseltti.

Terörle çatışmaya acemi eğitimini yeni tamamlamış genç çocuklarımızı değil de askerliği ve savaşmayı meslek edinmiş uzmanlarımızı göndermemiz de bu mesafeyi kat etmemizde etkili oldu.

Ama belli ki terörle mücadele askeri alandaki etkin aktiviteyle kamilen başarılabilecek kadar tek boyutlu değil.

Sosyal yönü var.

Devletin, kendi sınırları içinde yaşayan insanlarını mutlu hissettirmesi gerekiyor.

Yalnızca ekonomik bir refahtan söz etmiyorum.

Özgürlükleri, eğitimdeki, iş dünyasındaki, istihdamdaki, her alandaki fırsat eşitliğini buna dahil ediyorum.

Burada huzurluysan birilerinin buradaki huzuru bozmasını istemezsin.

Bu konuda bir ilerleme sağlandı mı?

Sağlanmadı demek haksızlık olur.

Mardin, Diyarbakır, Van, Batman ve çevresindeki şehirler 90’lara göre daha sükunetli, daha huzurlu.

Ama daha fazlası mümkün ve lazım.

İşin daha karmaşık tarafı uluslararası siyaset.

Senelerdir ABD’yi Türkiye’nin PKK/YPG’den daha önemli olduğuna ikna edemedik.

Suriye politikamız sorunluydu, muhtemelen ilk düğmeyi yanlış iliklemiştik. Bazı adımlar attık ama hala gömleğimiz düzelmedi.

Suriye’de, çatışmanın iki tarafını teskin etmeye öncelik verseydik belki de bu kadar insan ölmez, bu kadar insan ülkesini terk etmek zorunda kalmazdı.

Arap Baharı’nın rüzgarına kapılmakta acele ettik.

Şimdi de Suriye’yle hiçbir şey konuşamayacak noktaya geldik.

ABD PYD’yi muhatap ve müttefik sayıyor.

Bu sorunu aşamıyoruz.

Rusya’nın da PKK’yla ilişkisi iyi.

Bu sorunu konuşmuyoruz bile.

AB PKK’yı terör örgütü sayıyor ama terör örgütü muamelesi yapmıyor.

PKK, Kuzey Irak’ta politik olarak da konumunu güçlendiriyor.

Talabani tarafıyla ilişkileri iyi.

Sincar’da zemin tutmaya çalışıyor ve bir ölçüde başardı. Suriye’de ABD’den aldığı yardımları bu bölgeden Irak içlerine nakledebiliyor.

Türkiye’nin İran ve Suriye’nin çevrelediği kontrolü güç unsurlarla dolu tehlikeli üçgende nispi de olsa bir istikrar sağlanması için bir taraftan Irak rejimi ve Barzani ile diğer taraftan Suriye ve İran’la yakın çalışması gerekiyor.

Şu andaki politik pozisyonumuz bunların hepsiyle sağlıklı bir iş birliği yapmaya müsait mi?

Bazısıyla evet. Bazısıyla hayır.

Barzani’yle ve bir ölçüde İran’la evet. Talabani’yle ve Suriye’yle hayır.

Bir yanlış bir doğruyu götürebiliyor, dünyanın bir ucundaki sorun dünyanın öteki ucunu karıştırabiliyor.

Mesela Kuzey Irak’la ya da KDP ile aramızı bozarken de düzeltirken de hep doğru mu yapmıştık?

Uluslararası politikada daima haklı olmak daima doğru sonuçlar sağlamayabiliyor.

Kaldı ki daima haklı olmak da mümkün değil.

Biz, bütün bu karmaşık politik ilişkilerin her birini ihata edebiliyor muyuz?

Hepsine hâkim olabiliyor muyuz?

Terörle, arazide, sınır ötesinde canla başla mücadele ederken bütün bunları da ince ince hesap etmek ve ona göre davranmak kaybettiğimiz çocuklarımıza, annelere, babalara sevginin ve saygının gereğidir.