Etrafımız sarıldı, biz sarılamadık. Korona dört bir yanımızı kuşatırken şehrin her yerinde kocaman yalnızlaştık.

Dosta değmeyen gözün ışığı bükülür. İnsanın göz bebeğinden tanıyabildiği birileri vardır, bazen o bile fark etmez bunu. Kabuslardan çıkartan, ışığı açan, manzarayı yaklaştıran biri vardır. Penceredir o, içimizi havalandırır.

Dosta varmayan ayağın bağı çözülür. İnsanın adımlarından tanıyabildiği birileri vardır, bazen o bile fark etmez bunu. Adımlarını sıklaştıran, adını tekrarlatan, adresini hatırlatan biri vardır. Yuvadır o, içimizi ısıtır.

Dostu duymayan kulağın pası büyür. İnsanın susuşundan tanıyabildiği birileri vardır, bazen o bile fark etmez bunu. Şarkıya başlatan, ıslık çaldıran, insanı korolaştıran biri vardır. Notadır o, içimizi ferahlatır.

Dostu sarmayan kolun yükü büyür. İnsanın sabrından tanıdığı birileri vardır, bazen o bile fark etmez bunu. Kucak açtıran, yara sardıran, göğse dokunan biri vardır. Şifâdır o, içimizi sağaltır.

Korona günlerinde refleks olarak birbirimizden uzak duruyoruz artık. Bir arkadaşı görünce kardeşçe el uzatmak, bir dostu görünce heyecanla sarılmak yok artık. Kimsenin kıyısına oturmuyoruz, uzak kenarında duruyoruz sadece.

Bu büyük değişimi tüm hücrelerimizde hissediyoruz hiç şüphesiz. Görüşmeler seyreliyor, neşeler azalıyor, eğlenceler boyut değiştiriyor. İçe dönüyoruz diyebilmek istiyorum ama o da pek olmuyor. “Yeni, soyut ve uzak dış” bizi hapsediyor.

Koronavirüs, her geçen gün daha da korkunç bir hale bürünen ekonomik krizle birlikte aile dramlarını, küskünlükleri ve intiharları büyütüyor. Koronavirüs istatistiklerine veya döviz kuruna yansımayan başka acı tablolar doğuyor. Korona ve piyasa birer düşman, dostlukları silkeliyor.

Dostluk emek ister, şimdi emeği artırmak gerekiyor. Fiziki mesafeyi korurken bazı başka  mesafeleri kapatmak gerekiyor. Öyle ya da böyle, dosta sarılmak; daha çok halleşmek, daha çok dinlenmek gerekiyor.

Antidepresan endüstrisini dostluğun muhabbeti sarsabilir ancak.

Ve sarsacak.

Yoksa herkes kaybolacak.