Size, hepimiz hakkında yüzleşmekten hoşlanmayacağınız bir haberim var. İsrail, katliama devam ediyor ama Gazze'ye duyarlılığımız, ilk günkü gibi devam etmiyor.
Odaklanma süremiz maalesef kısa.
6 Şubat'ta 11 ilimizi vuran, 50 bin canımıza mal olan Maraş Depremi'nde bile ayı dolmadan seçim konuşmaya başlamıştık. Ve neredeyse yadırgayanlar, yadırganıyordu.
Enkaz üstünde miting, siyasi propaganda yapılması gayet doğalmış, en tabii şeymiş, zaten böyle olurmuş gibi de kanıksanmıştı.
İlgimiz yine çabuk dağıldı, Gazze yayınlarının izlenmesinden anlaşılıyor. Reyting sonuçları ortada. Başlardaki canlılık yok, o takip dikkati kayboluyor.
Oysa Gazze'nin durumu değişmedi. İlgideki düşüşü, kabullenmeye ve duyarsızlaşmaya vermiyorum. Ama izahta zorlanmadığımı da söylersem yalan olur.
En acı gerçekle bile yaşamaya alışma süratimizi, sevdiklerimizi toprağa verdikten sonra da hayata devam edebilme yani intibak kabiliyetimizin gelişkinliğini mi gösterir?
Uzmanlarına bırakıyorum.
-------
VAY HAÇLI BATI VAY!
İktidarın söylediğiyle yaptığı arasındaki makas yine açılıyor.
Saadet Partisi Genel Başkan Yardımcısı Fatih Aydın, X'ten şöyle bir talep listesi paylaştı. Yapılmayanlar listesini de tersinden çıkarabilirsiniz. Şöyle:
İsrail Büyükelçimiz geri çağrılsın.
İsrail’e can olan Manavgat Suyu kesilsin.
İsrail’e enerji olan petrol sevkiyatları, durdurulsun.
İsrail’e besin olan ticari ilişkiler, sonlandırılsın.
İsrail’e güç olan askeri anlaşmalar, bitirilsin.
İsrail’e güven veren Kürecik’le İncirlik üsleri kapatılsın.
Bu çağrıya iktidardan gelebilecek cevabı tahmin edersiniz. "Bekâra, karı boşamak kolay" ya da "muhalefetin sırtında yumurta küfesi yok, oturduğun yerden esip savurursun tabii" minvalinde şeyler olacaktır.
Mesele de bu zaten. Madem sırtında sorumluluk taşıyor; iktidarın ölçüp biçerek, sorumluluk bilinciyle konuşması gerekmez mi!
Laf çok ama icraat yok, diye ben de eleştiriyorum. Ama iktidarın, ucunu kaçırdığı söylemlerini yanlış buluyorum; soğukkanlı eylemlerini değil.
İsrail'le, ilişki seviyeniz ve ticaretiniz kaldığı yerden devam ederken İsrail'in katliamlarına kızıp, acısını Batı'dan çıkarmaya kalkarsanız sormazlar mı: Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu?
Yok, eğer Batı'ya başka sebeple kızgınlığızı, Gazze'deki katliama tepkiymiş gibi yansıtıyorsanız yine sormazlar mı: Gazze duyarlılığı böyle kullanılır mı, hem gücünüz Batı'ya mı yetiyor, öyleyse İsveç'in NATO'ya katılımına niye onay verdiniz?
Yağmayacaksanız esip gürlemek, millete karşılıksız maliyet üretiyor, başka şey değil. Sisi, Suud, Emirlikler, Esad vesaire diye uzayıp giden örneklerde, o bedelleri niye ödedik?
Başka türlüsü mümkünmüş, bakın. 10 yıllık kavgaya tutuşmak zorunda değilmişiz.
Hamaset şehvetine, popülist şovun ayartıcılığına karşı koymak zor olabilir. Siyasiler, fırsatları kaçırmak istemez. Ama bunların, millete neye mal olduğunu da görelim artık.
Şunu da görelim. 'Küfür tek millettir' sözü, miras hukukunda geçerlidir. Siyasi sürtüşmelerde Batı'ya karşı kullanmak, dini de gerçeği de çarpıtmaktır.
İsrail'i durdurması için iktidarlarına baskı yapan Batılılara da haksızlık ayrıca. İsrail'e savaş suçlarından soruşurma açan Uluslararası Ceza Mahkemesi gibi Batı kurumlarını, o suçların pesini bırakmayan insan hakları örgütlerini nereye koyacağız?
Berlin, Paris, Londra sokaklarında gördüğümüz tepki ve gösteriler, İstanbul'da gördüklerimizden sönük değil. Çok daha canlı bile geçiyor. İnkâr edebilir misiniz?
İlk fırsatta kapağı Batı'ya atmaya hazır bir Batı düşmanlığı, bizde yaygın diye... Bu aşk-nefret ilişkisinden siyaseten yararlanmak için ha babam Batı düşmanlığını körükleniyor.
Her seferinde Haçlı Batı'ya meydan okuma, hayali din savaşında küffar tepelemeye çağırma üzerine kurulu bu 'vurun abalıya' siyaseti, bedavaya gelmiyor. Acısı, milletten çıkıyor.
Dün enkazdan, bugün katliamdan can yerine oy kurtarmaya çalışıyor görünmek, herkesi rahatsız eder. Kimsenin içine sinmez de... Hadi sindi, millete maliyetine değer mi?
