Yerli ve milli bir kıymetin izine rastlamayalı kaç vakit oldu bilmem? Hamasetine, sloganına, lafazanlığına, siyasetine, belagatine her dakika denk gelsek de hakikatine en son ne zaman rast gelmiştik hatırlayamıyorum. Boş kelam, hazımsız şişinme, liyakatsiz ihtiras ve seviyesiz zorbalık hükümferma iken saf kabiliyet en son hangi vakitte başını kaldırabilmişti acaba?
Haluk Bilginer’e selam olsun. Olsun da kalitenin, meslek ahlakının, hünerin ve alın terinin hakkına hürmet borcumuz bir parça eksilsin. Sanatın hünerine, sanatkârın emeğine, aktörün kabiliyetine dair bir hikayemiz yazılsın; kara kaplı defterde okunacak bir sayfa olsun.
Şu arkası kesilmez uğursuz, kasvetli, dumanlı, gergin, huzursuz günlerin birinde cümle aleme memlekette sanata kıymetin olduğunu gösteren büyük aktörümüze medyunu şükran olalım.
Şu bitmez çoraklıkta bir gül açtırdığı için minnettar olalım.
Şu kendini beğenmiş hamasete karşı vatanperverlik öyle değil böyle olur, dediği için hayran olalım.
Güzel günler çabuk tükenir, başarıdan hazzetmeyiz malum. Haluk da sürsün sefasını bir müddet… Günün birinde can sıkacak kelam ettiğinde, kalabalığın kulakları sağır eden uğultusuna iştirak etmediğinde yahut insaf tanımaz bir lince dahil olmadığında ve en nihayet hakikati karşıdan işaret ettiğinde görülür hesabını evvelallah. Bunu bilelim de heyecana kapılıp fazla coşmayalım.
O yüzden vakit varken, fırsat eldeyken memleketin bitmek tükenmek bilmeyen seviyesizliğine isyan eden büyük sanatkâra müteşekkir olalım. Olalım ki, yarının nesli yaşadığımız zamanların lümpenlikle heba olmadığını bilsin. Bu çağda Orhanların, Nuri Bilgelerin, Azizlerin, Halukların da yaşadığına bari teselli kabilinden şükretsin. Palavranın istilasına direnen bilime, sanata, edebiyata, sinemaya iltica için kendine bir yol açsın.
***
Bilimden nasibimiz yoktur sebebi bilime hürmetsizliktir. Eğitimden nasibimiz yok sebebi bilmeye saygısızlıktır. Sanattan payımıza katre düşmez, sebebi kabiliyete tahammülsüzlüktür. Akademi ilerlemez sebebi ilme itaatsizliktir. Hasılı bütün sebepler gider bir sebebe baliğ olur o da seviyesizliktir. Memleketin deva bulmaz derdi, bitmez meselesi seviyesizliktir, kalitesizliktir. Daha iyi olmak epeyidir maharet sayılmaz olmuştur. Daha hikmetli söz etmek, daha zor bir formül karalamak, daha iyi bir eser yapmak, daha usta işi bir besteye ilham aramak, daha ince bir işçilik için çabalamak, daha estetik bir bina inşa etmek, daha zengin bir sahne kurmak, daha dürüst bir şahitlik, daha içten bir dostluk, daha ahlaklı bir yarışma gereksizdir. Hepsinin daha azına rıza göstermek pekala mümkündür. Zira, sıradanlaşan sıradanlık, palavraya sığınan liyakatsizlik, köşe başına pusu kuran zorbalık rekabete asla aman vermemektedir. Her şeyin daha kolayı varken daha iyisi için çaba faydasızdır. Hal böyleyken, devran sürerken kalabalıktan ayrılmanın manası yoktur. Utanmak, sıkılmak, mesuliyet hissetmek ve bunlar için bilhassa bedel ödemek lüzumsuzdur.
Haluk Bilginer’in ödülü işte bu uçsuz bucaksız çölde bir vahadır. Kıymeti cürmünden büyüktür çünkü seviyeye irtifa kazandırmış, kaliteye şahsiyet bahşetmiştir.
