İstanbul Sözleşmesi “Türkiye tarafından” 2009 yılında hazırlıklarına başlanıp 2011’de Avrupa Konseyi üyesi ülkelerin imzasına açılmış olan “kadına karşı şiddet ile mücadele” amaçlı uluslararası bir sözleşmedir.
Böyle bir alanda uluslararası bir girişime öncülük etmiş olmak ülkemiz için ve elbette bu icraatın altında imzası olan AK Parti iktidarı için gurur vesilesi olmalı. Oysa iktidar bugünlerde İstanbul Sözleşmesi’nden çekilme hazırlıkları yapıyor. Hiç kimse de buna şaşırmıyor. Neden? Çünkü mevzubahis sözleşme “eski AK Parti” iktidarının icraat dosyası içinde yer alıyor.
O tarihten sonra Suriye İç Savaşı, Gezi Parkı olayları, taban konsolidasyonu politikaları, referandumlar, 15 Temmuz ve başkanlık rejimine geçiş süreçlerinin birbiri ardınca yaşandığı “yeni AK Parti” dönemi geliyor. Belki de bu ikincisine “gerçek AK Parti” demek gerekiyor. Önceki yanıltıcı reklam gibi bir şeydi kimilerine göre.
Bahse konu dönem her şeyin güllük gülistanlık olduğu bir süreç değildi elbette. Bir kısmı siyasetin acemiliğinden bir kısmı ideolojik ezberlerden kaynaklanan birçok yanlış işler de yapıldı. Mamafih o zaman yapılan her işin bir mantığı vardı. “Bu yaptığınız yanlış” diyorduk ama “Bunu niye yaptınız şimdi ya!” demiyorduk. “Bir yandan şunu yaparken öbür yandan bu yapılır mı kardeşim” demiyorduk.
***
İktidar şimdi de İstanbul Sözleşmesi’nden çekiliyormuş. Çünkü toplumun geniş kesimleriyle irtibatını giderek kaybeden iktidar partisi marjinal bir kitleyle baş başa kaldı artık. Bu kitle ne olduğunu bilmediği, tek bir satırını bile okumadığı İstanbul Sözleşmesi yüzünden ailelerin dağıldığını ve eşcinselliğin teşvik gördüğünü düşünen kişilerden oluşuyor.
Oysa “eski AK Parti” iktidarının hazırlayıp Avrupa Konseyi üyesi ülkelerin imzasına açmış olduğu sözleşmenin muhtevası ve amacı “kadınların maruz kaldığı aile içi şiddet” probleminin “varlığının” imzacı devletler tarafından teyidinden ibaret. AK Parti iktidarı vaktiyle kendi hazırladığı bu sözleşmenin altından Türkiye’nin imzasını çekmeye hazırlanıyor şimdi. Metnin altındaki ilk imzayı. Neden? Çünkü son zamanlarda tabanındaki erimeye engel olamayan ve toplumun geniş kesimleriyle iletişimi kesilen iktidar partisi her şeye rağmen yanında kalan bazı grupları memnun etmek istiyor.
Bazı gruplar derken “kızların okutulmasına, kadınların çalışmasına” bile olumsuz gözle bakan ve bu yaklaşımlarını dinin hükmü diye savunan bir zihniyetin mensuplarından söz ediyoruz. Vaktiyle geniş toplum kesimlerini “merkez partisi” olacağına ikna etmek için eski gömleğini çıkardığını beyan eden bir siyasetin şimdiki en sadık taraftar kitlesi bu aynı zamanda… Nereden nereye…
***
Eşine karşı şiddet uygulayan bir erkeğin bu eylemini tekrarlamasına engel olmak için yapılan düzenlemeler ve uygulamalardan “Ailenin köküne kibrit konuluyor”, “Ailelerin dağılmasına yol açılıyor” diye şikâyet ediliyor. Akıl, mantık, vicdan bir yana, “kocası karısını dövmesin diye aileler dağılıyor” şikâyeti bir yana…
Bazılarımız yine de saf saf soruyorlar İstanbul Sözleşmesi muarızlarına, “Bu ülkede eşleri tarafından türlü eziyetlere maruz bırakılan, hatta öldürülen kadınlar yok mu?” diye… Muhtemelen şimdi iktidara da sorulacaktır, “Devlet ve yasa koyucu bu ciddi problem karşısında çözüm üretmek ve gerekli önemleri almak zorunda değil mi?” diye…
İktidarın ne cevap vereceğini bilemeyiz ama iktidarı bu konuda bir yerden bir yere getirebilen marjinallerin gerçek fikirlerini pek saklamadıkları ortada. Bunlar “aile işlerine devlet karışamaz” diye düşünüyorlar. “Karımı dövüp dövmeyeceğime veya kızımı okutup okutmayacağıma ben karar veririm” diyorlar… Ama bunu “dinin hükmü” diye anlatıyorlar. Asıl problem belki de bu.
Bir diğer önemli problem ise “eski AK Parti”nin hazırladığı İstanbul Sözleşmesi’nden çekilmeye hazırlanan “yeni AK Parti”nin toplumun geniş kesimleriyle yeniden buluşmaktan ümidini kesip bu marjinal gruplarla bir “siyasi sözleşme” imzalamış görünmesi.
