"Aman bir kalbiniz var, dikkat edin!” diyen birisini görünce, bırakmak istemiyoruz. Bırakmamak ne?

Bağrımıza basıyoruz.

***

Dost, içine düşmüşlerin, gönlüne ermişlerin ilk duasıdır. Ağır ve zorlu hallerin haldaşı…

Mademki her şeyin bir gönlü var, mademki her şeyin varlığından önce bir özü, duygusu var; o vakit, bir beşik ile annenin ninnisi arasında da ceviz ağacının gölgesi ile uzak yolun yolcusu arasında da bir dostluk, tarifsiz bir muhabbet vardır.

Birbirini bilen, tanıyan gönüller ahenkle yürür yol boyunca. Güneş, onları seyretmekten kendini unutsa yeridir. Ondandır “önce refik, sonra tarik” deyişimiz.

İnsan büyür, gönüller büyür. Almadan vermeyi, hesapsız kitapsız sevip bağlanmayı öğretir.

Dostlar her biri ayrı yollardan ayrı hüzünler, ayrı muhabbetler getirir. Onlardır gönlümüzü gök gibi geniş bir yere taşıyan.

Her hali güzeldir dostun. Karşımızda durup tebessüm ederken dipdiri, dağların ardından içli bir türküyle gönlümüzü yakarken her hali güzeldir. Elimizde üzüm sepeti, kapısının önünde beklerken her hali güzeldir. Günler, geceler boyu bir ağaç dibinde beklerken güzeldir. Seherde açan güller gibi, günün her anında değişen suyun rengi gibi, her baktığımızda kalbi aşkla sarandır.

Yaşadığımızdır, yakalandığımızdır, hep bir göz hizasında uzun uzun anlattığımızdır.

***

Arkadaşlık ve dostluk bir ağacın iki dalı. Dost, sanki biraz daha uzun olanı.

Dost, aşk…

Arkadaş, aşkla yüzünü dönmek isteyeceğin şarkı.

Kalbime inşirah veren şudur: Allah’ı konuşabildiğiniz biriyle dost olursunuz.

Onun adı, ebediyet yolculuğu…

Söz, gönülden gönüle akar, kalpten kalbe işler, ebediyet sırrına kavuşur. Dağların denizlerle, okyanuslarla buluşması gibi vuslattır gelen, kıyılarımıza kıyılarımıza vuran.

***

Yüce Mevlâ cennetlik dostlar, yoldaşlar nasip etsin.
Yolumuz sevinç dolu, garipliğimiz daim olsun.