Âfet-i cihan tacı yakıştırılsa bile yerel dilberdirler, evrensel değil. Yöreleriyle anılırlar.

Kompleks sömürücüleri ise kâinat güzeli olmak isteyenleri seçer. Dünya güzeli seçilmek de tatmin etmez onları, beğenilme açlıklarına küçük kalır.

Hele nabza göre şerbet veren popülistler, doyuracak kompleks bulmasın. Hemen büyük düşünmeye çağırırlar ama büyük düşünmekten kasıtları, büyük övünmektir.

Yönetici seçeceksen ilini, yöreni değil dünyayı yönetsin diye seçeceksin. Hatta üç günlük dünyanı ne yapacaksın, âhiretini kurtaracak olana bakacaksın.

Düzelteceksen kendini değil, insanlığı düzelteceksin.

Adalet getireceksen ülkenden değil, uluslararası sistemden başlayacaksın.

Kavga edeceksen kimlik kavgası edecek, kavga ettireceksen sembolleri kavga ettireceksin.

Tutuşacaksan biz ve onlar kavgasına tutuşacaksın.

Güdeceksen iyi yaşamak değil, kimlik davası güdeceksin.

Popülizm, siyasete ve siyasetcilere mahsus da sanılmasın.

Şeyhin olacaksa kâinat müdürü olacak. İmamın, kâinat imamı.

Özgüven aşılamaktan anladıkları, dev aynası tutup milli gurur okşamaktır.

Göreceksen kendini dev aynasında görüp göstereceksin...

Bozacaksan evrensel oyun bozacaksın. Kurdun mu, yedi kubbeli hamam kuracaksın. Taşlayacaksan büyük şeytanı taşlayacaksın.

Ve konuşacaksan ağzına büyük gelecek lafların. Allah’ın izniyle meleklere hükmettiğin, cinlere emir verdiğin, gelmiş geçmiş evliyâlar meclisine başkanlık ettiğin iddiası gibi.

Kazak Abdal, varsın şiirinde yersin; kırık tasın yoksa bile ayran içmeye, kahvede fağfuri fincan da beğenmeyeceksin.

Tatmin edilememiş beğenilme arzusunun bir cilvesidir, aşağılamak. Kendinden başkasını beğenmeyeceksin. Yakaladın mı da, ona buna yönelterek sömüreceksin bu zaafı.

İran ekonomisi, yarım trilyon dolar büyüklüğünde var, yok. Ama elitleri; sözde Hans ile George’a acır, 3 trilyonluk İngiltere ile 4 trilyonluk Almanya’yı küçümser, 25 trilyon dolarlık ABD’ye tepeden bakar. Boylarına, halka çektirdiklerine bakmaz, birinci sınıf süper ekonomi diye anlatırlar kendilerini.

Kendini, gerçekte yerini bilmek, eziklik sayılır bu kurgu dünyasında.

‘İnanıyorsan üstünsün’ âyetini, kötü yönetimleriyle başarısızlıklarını örtmeye alet ederler. Vaat ettikleri maddi büyüklük ve gücün çok da önemli olmadığına inandırmak için kullanırlar, diyelim.

Libya’nın fenomen lideri Kaddafi, ayrı bir seviyeydi. Gövde gösterisinden anladığı; folklorik kostümü, bedevi çadırı ve devesiyle Birleşmiş Milletler’e çıkarma yapmaktı. Burnu, hep bir karış havadaydı. ‘Yeryüzünde büyüklenerek dolaşan’ Batılıları, sabahtan akşama aşağılardı. Gittiği yeri sirke çevirir, ilgiyi üstüne çekerdi. Fırtına gibi eserdi ama o bile sorumluluğu, başkasına atmazdı. Reisi attı.

İran Cumhurbaşkanı Reisi, BM’den güya dünyaya seslenir gibi yaptı. Aslında, sabrı tükenen İran halkına şu müjdeyi veriyordu:

“Dünya, bir kurtarıcı bekliyor. Semavi dinlerin hepsi, bunu vaat etti. Bu kurtarıcı var ve şu an hayatta, bizi izliyor. Biz iman ediyoruz ki adalet, yeryüzünü kaplayacaktır. Dünya, ilahi buyruğun yerine gelmesini bekliyor.”

Sabreden, zafere erecektir; âmenna! Yalnız; fiili duayla gereği yapılmayan şahlanma randevuları, sürekli erteleniyor.

Chavez’in, Maduro’nun kafa dengi Ahmedinejad da dünya hâkimiyetlerinin gökten ineceği günü bekliyordu. Milada, siyasi ömrü yetmedi.

Umut, fakirin ekmeği oldukça umut tâcirleri bitmez.

Kompleksin olduğu her yerde, muhakkak istismar edenleri de çıkar. Ve kompleks istismarcılarının değişmez özelliğidir; esip gürler ama bir türlü yağmazlar.

Batı’da da aynı, vaat edeceksen ABD’yi yeniden büyük yapmayı vaat edeceksin. Trump öyle yaptı. Fakat hiçbir başkan, onun kadar ABD’yi küçültüp küçük düşürmedi. Son olarak, devletin en gizli belgelerinin üstüne, günlük yapılacak işlerini not aldığı ortaya çıktı. Hâlâ neye mi güveniyor? Napolyon komleksi de denilen küçük adam kompleksine. Büyüklük taslayarak, devletçi ve muhafazakâr Amerikalıların oyunu yine kazanacağına inancı tam.

Biz, en iyisi mahallî kalalım. Bugün bir türkü dinleyecekseniz Erkilet Güzeli’ni dinleyin.