Bağdadi, "IŞİD'i gösterip Esad'a razı etme" stratejisinde üzerine düşeni ziyadesiyle yaptı.
Yönettiği vahşet organizasyonuyla öyle bir dehşet ve korku saldı ki..."Esad giderse IŞİD gelir" propagandasının karşılık bulmasını sağladı.
IŞİD terörüyle sarsılan Batı başkentleri, iki kötü arasında daha az kötü olanı tercihe zorlandı. Bittabii Esad'dan yana yaptılar tercihlerini.
IŞİD sopası, en çok Esad düşmanlarını yola getirmeye yaradı. Ama sadece o mu! Karşısındaki denkleme kim girdiyse kazandı.
YPG bile, IŞİD melanetiyle savaş üzerinden rüyasında göremeyeceği bir meşruiyete ulaştı. Devletsiz bir ordu olarak kabul gördüler, dünyayı baş edilemez bir belanın yayılmasından kurtaran gözü pek kahramanlar diye tanınır oldular. Başlarındaki kişi, 'General Mazlum' ünvanıyla Rusya ve ABD devletleri nezdinde muhataplık statüsüne terfi etti.
'Kafa kesen' bu barbar istilasını durdurma mecburiyeti, tüm ihtilafların önüne geçti. Bir araya gelmeyecek güçleri bile karşısında birleştirdi.
Sonunda Bağdadi gitti, zaferlerine çokça emeğinin geçtiği Esad ve YPG kaldı.
Trump, "En korkunç teröristi yok ettik"lerini, tehlikenin atlatıldığını dünyaya ilan ettiğine göre, artık görevi sona erdi, hizmetlerine daha fazla ihtiyaç kalmadı demektir.
İdlib'de, Türkiye sınırına yakın bir çıkmaz tünelde son sahne çekildi. Bağdadi kadrodan çıkarıldı, oyun dışı bırakılmaktan kaçamadı.
Hem de intihar yeleğini bu kez kendi üstünde patlatarak, çocuklarıyla birlikte kendi bedenini de havaya uçurarak...
'İlahi adalet yerini buldu' dedirtecek müthiş bir sembolizm! Yakışan son mu, kaderin cilvesi mi desek!
Başka türlü bitemezdi zaten...
Trump "Çığlık atarak, bir korkak gibi öldü, paramparça oldu, kazdığı korku tünelinin altında kaldı" diyerek seyirciye finalde beklediği intikam hazzını da doya doya yaşattı.
'Kötü adam'a, bizzat yaktığı ateşte yakılarak hak ettiği cezanın verildiğini ekranlarında göremedi belki seyirci. Ama Trump'ın sözlü tasvirleriyle izlemiş kadar oldu.
Tutuşturduğu cehennem alevlerini o baş zebani karakterinin de boyladığını öğrendi herkes. Nefret ve öfkeyle dolanların yüreği bir nebze rahatladı, soğudu.
İnsanlığı tehdit eden şeytani bir kötülüğün medeniyet ve özgürlük savaşçısı iyi adamlarca yenildiği bir filmden nasıl memnun ayrılırsa öyle dağılabilir şimdi kalabalıklar.
DNA'sı bile zor toplandığı için ölüsü izletilemedi fakat Bağdadi, 'hayalet terörist' olarak başladığı rolünü 'hayalet ölü'yü canlandırarak tamamladı.
9 Temmuz 2014'te profilini şöyle çıkarmıştım:
Bağdat’ın yoksul varoşlarından birinde bir cami cemaati takımının Messi’siydi Ebubekir el-Bağdadi. Futbol sahasının dışında sıradan, silik bir karakter.
İlahiyat doktorası vardı ama sesi güzel olduğu için ancak imamın yokluğunda yerine namaz kıldırabiliyordu. Yedek imamdan fazlası değildi.
Kendi halinde, dikkat çekmeyen, biraz da mahcup ve çekingen biriydi, vasat mı vasat bir hayat sürüyordu. Vakta ki bir Amerikan hapishanesine düştü, hayatı değişti.
2005’te alınıp 2009’da salındı. Tesadüf müdür tevafuk mu, 2010’da IŞİD’in başına seçildi ve o mülayim topçu gitti, yerine agresif, gaddar, güç delisi, gösteriş budalası bir canavar geldi...
Suriye’nin Rakka petrolleri üzerinde ilk emirliğini kurdu, döndü Musul petrollerine kondu, Bağdat üzerine yürüdü, Suud’un kapılarına dayandı, Körfez ülkeleri ve Ürdün’ü de en kısa zamanda topraklarına katmayı vaat eyledi, Roma düşünceye dek fetih seferlerinin süreceği hakkında esti savurdu...
O rüzgârla IŞİD emirliğinden sözde İslam Devleti’nin halifeliğine geçti.
Adı var kendi yok bir gölgeydi, geçen cuma ilk kez yüzünü gösterdi. Minberde kara kostümle hutbe okurken kolundaki James Bond saatiyle çektirdiği pozları internete verdi.
Karanlığı temsilen çok şeyi başardı kariyerinde.
40’larının sonundaki bu eski topçu, son görüldüğünde ise yüzü tanınmaz haldeydi.
Karanlıktan çıktı, yine karanlıkta kayboldu!
