Kurban bayramının üçüncü günü geçirdiği trafik kazası sonucu sakatlanan ve işine devam edemeyen baba İsmail Devrim ailesine bakamadığı için hüzünlüydü.
"Size bakamıyorum, böyle yaşayacağıma ölürüm daha iyi" diyordu.
İddialara göre okul tarafından tespit edilen üniformanın bir parçası olan kot pantolana sahip olmayan oğul Y. Devrim, bu sebeple derse alınmadı. Babasından yeni bir pantolon satın almasını istedi. Oğlunun bu talebini karşılayamaması baba İsmail Devrim'e ağır geldi.
Çaresizliğin o dayanılmaz ağırlığı ile intihar etti.
Duygu dünyasında "psikoloji" kelimesinin nasıl bir anlamı var bilinmez ama "olay psikolojik" diyerek Vali Bey topu taca attı.
Öyle ya koskoca adam intihar ediyorsa muhtemelen psikolojisi bozuktur.
Neden bozulmuş, ne olmuş da insanlar yaşamın kıyısına savrulmuş ne önemi var. Burada nedenleri mi konuşacağız yani, o iş başkalarının işi. Burası icra makamı.
Bir babanın oğlunun şuncacık bir isteğini karşılayamamış olmasının yüreğine ne derece ağır geldiğini bilmez devletlimiz.
Lafta Fırat kıyısında ayağı burkulan kuzularla hemhal olunur.
Onurları kırılan, yürekleri burkulan gariplere, müstezaflara omuz silkinir.
Kahramanı olduğunuz çocuklarınız yok mu, onu da geçtim siz hiç mi çocuk olmadınız?
Sizin babanız da dünyanın en güçlü, en haklı, en adaletli babası değil miydi nazarınızda?
Siz mesela babanızdan umar mıydınız bunu?
Handiyse kanatlanıp uçacak kahramanınızın bir urganla kendini tavana asmasını?
Muhtemelen oğul Y. Devrim de ummazdı.
Hani kriz falan yok deniyor ya
Basbayağı bir kriz var.
Bildiğiniz insani kriz.
İnanın ne yazacağımı bilmiyorum. Kendimi önce oğulun, ardından rahmetli babanın yerine koyuyorum.
Babaların bedduası tutarmış, demedi, demeyin.
Valinin sözleri çınlıyor kulaklarımda, anlamaya, bir sonuç çıkarmaya çalışıyorum.
Bence de "olay psikolojik"