Türkiye’ye gelen turistleri iki gruba ayırabiliriz. Birinci gruptakiler Ortadoğulu Turistler. Halk ağzıyla Arap turistler. Bunların turizmdeki öncelikleri: yeme, içme, eğlenme, gezme ve ele güne karşı özçekim paylaşımları. Ekseriyeti, kendilerinden başka kimse yokmuş gibi her yerde yüksek sesle konuşur. Toplu taşımalarda ben merkezli hareket ederler; yaşlıyı , hastayı pek umursamazlar. Gittikleri doğa gezintilerinde de çöplerini sağa sola atmada beis görmezler.
İkinci gruptaki turistler ise Avrupalı ve Uzakdoğulu turistlerdir. Bunların turizmdeki öncelikleri ise: tarihi ve kültürel gezilerdir. Öncelikleri düşünce ve görsel beslenme üzerinedir. Sabah erkenden uyanırlar. Daha çok müze gezmek, tarihi eser ve yer görmek için de güne erken başlarlar. Ellerinde su şişeleriyle çöplerini beraberinde taşırlar. Fotoğraf çekimleri; kendilerinden ziyade gezdikleri, gördükleri yerler ve eserlerdir. Alçak sesle konuşurlar. Çarptıkları insandan tebessüm ile özür dilerler.Buraya kadar anlattıklarım burada kalsın.
Geçtiğimiz günlerde memleket olarak 24 Kasım Öğretmenler Günü’nü kutladık. Milli Eğitim Bakanlığı, ilk kez öğretmenlik mesleğine prestij kazandırmak; öğretmene motivasyon ve güven vermesi için öğretmenlerin rol aldığı “iyi ki öğretmenim” etiketi oluşturdu. Kamu spotu olarak televizyonda bir bayram havası eşliğinde de defalarca seyrettik.
Ülkemizde yıllardır olagelen bir Öğretmenler Günü kutlaması var. Klişeleşmiş cümlelerle inanılmasa da toplumsal alışkanlık gereği öğretmenliğin kutsallığı ön planda tutulur. Öğretmenlere hediyeler almak kimi yerde toplumsal baskıya dönüşmüş, kimi yerde zorunlu, kimi yerde ise içten gelen bir durum. Hediyelerin çoğu giyim, takı, yeme, içme vb eşyalardır. Öğretmenler ile kitaplar arasındaki mesafeden olsa gerek alınan hediyeler içinde kitap son sıradadır. Günler öncesinden Öğretmenler Günü yemeği için ayrılan yerlerde yenilir, içililir, fotoğraflar, özçekimler paylaşılır sosyal medyada. O gün dünyanın en güzel mesleği öğretmenlik; dünyanın en şanslı, mutlu insanları da öğretmenlerdir. Ülkemizin öğretmenleri, dünyanın en iyi eğitim sisteminde dünyanın en başarılı öğrencilerini yetiştiren lider ruhlu birer kahraman olup çıkarlar. Herkesi yetiştiren bir öğretmendir neticede. Öğretmenler Günü’nünde daha çok tüketilir ve mutlu olunduğu, mutlu göründüğü algısı oluşturulur. Düşüncenin değil, bedenin keyfiliğini arttırmaya yönelik bir kutlama.
Oysa öğretmenin ekosistemi eğlence kültürü değil; okuma, yazma, düşünce kültürüdür. Öğretmenlik mesleği de kendi ekosisteminde kutlanmalı. Bedeni besleyen konformizmi ön planda tutan bir kutlama yerine Öğretmenler Günü vesilesiyle eğitim çalıştayları ülkenin her ilinde yapılabilir. Türkiye eğitiminin geçmişi, şu anı, geleceği üzerinde fikir alışverişleri, sempozyumlar, seminerler, konferanslar düzenlenebilir. Öğretmenlik ile ilgili Türkiye genelinde; şiiir, roman, hikaye, deneme, kısa film yarışmaları yapılabilir. Öğrencilerin gözünde öğretmenleri canlandıran tiyatro oyunları sahnelenebilir.
Bakanlık genelinde öğretmenlik mesleği ile ilgili kitaplar, dergiler, o güne has gazete basılıp Türkiye genelinde dağıtılabilir. Öğretmenler Günü; bir düşünce panayırı, bayram havası eşliğinde caddelerde, meydanlarda etkinliklerle kutlamaya dönüştürülebilir. Öğretmenlik sadece öğretmene has bir meslek de değildir. Toplumun her bireyi ve özellikle de ebeveynler; çocuklarının ve kendilerinin öğretmenidirler. Toplumun bilinç kalitesini Öğretmenler Günü vesilesiyle yükseltmeye dönüştürürsek insan eğitimine de kalite katmış oluruz.
Şimdi başta verdiğim bilgiye dönelim. Arap turistlerin anlık hazlar pesinde koşturdukları gibi bir Öğretmenler Günü kutlamasına devam mı edeceğiz yoksa Uzakdoğulu-Avrupalı turistler gibi öğrenmeye, zihinsel gelişim sürecine, bilgi şölenine mi dönüştüreceğiz Öğretmenler Günü’nü?
Aldous Huxley’in “Cesur Yeni Dünya” adlı eserinde söylediği “Oturup kitap okursanız fazla bir şey tüketmezsiniz.”cümlesini Öğretmenler Günü kutlaması için bir başlangıç olarak kabul edersek böylece amacına uygunluk yolunda ilk adımı atmış oluruz.
