Son yıllarda Bayram namazlarına Süleymaniye’ye gidiyorum.
İstanbul’da bir kahve geleneği var. Üstat Sezai Karakoç bir defasında uzun uzun anlatmıştı. Beyoğlu’nda Baylan Pastanesi, sonra Bayazıt’ta Küllük ardından Marmara… Sezai Bey’in kahvehane hikayesi Marmara’dan bu tarafa geçmiyor.
Sonraki kuşak Çorlulu Ali Paşa medresesindeki kahvehaneye devam etmeye başladı. Karışık bir kadro. Eski ve yeni ülkücüler var, İslamcılar var. Ama aralarında rahatsız edici bir geçimsizlik yok.
Ardından Çorlulu’nun arka tarafındaki medrese İlesam’a tahsis edildi. Bütün Çorlulu müdavimleri İlesam’a geçti.
Sonra Cağaloğlu’ndaki Kızlarağası Medresesi’nde buluşmaya başladık. Burası aynı zamanda Yazarlar Birliği’nin İstanbul şubesiydi.
Kızlarağası’ndan sonra Süleymaniye’deki Antik Kafe’de toplanmaya başladılar. Ama her gün değil, haftada bir.
Salgın hastalık sırasında Antik Kafe müsait olmayınca Çamlıca’daki Beyler Kafe’ye geçtiler.
Haftada bir ‘Hilmi Oflaz Sofrası’ kurmayı hiçbir zaman ihmal etmediler.
İşte bu geleneğin müdavimleri bayram namazlarını Süleymaniye’de kılıyorlar.
Ben de eğer geç kalmamışsam çocuklarımla birlikte oraya gidiyorum.
Bu bayram gittiğimizde geç kalmıştık. Bayram namazını dört kişilik cemaatimizle kendi başımıza kıldık.
(Ne hikmetse geçen bayram da park yeri ararken namazın bittiğini imamın hutbeye geçtiğini görmüş yine namazı küçük cemaatimizle birlikte kılmıştık.)
Bu sefer kahve müdavimleri kalabalık. Fakat baba dostum Reşat (Şen) Amca ve kıdemli ağabeyimiz Yurdakul Dağoğlu yok.
Gündoğdu Serhatli de uzun zamandır gelmiyor. Gündoğdu Abi’ye “Seni yerinde ziyaret etmek vacip oldu” dedim. İnşallah yakında bunu başarırım.
Moderatörlerimiz Alper Kanca ve Mehmet Ali Verçin’in gelmediğini de not edeyim. Zannediyorum onlar bu bayram deprem bölgesine gittiler.
Sonra ailece Kefken yakınlarındaki babamın ve annemin medfun bulunduğu Potlar köyüne gittik.
Dayılarımla, onların çocuklarıyla bayramlaştık.
Follu’nun Kahvesine de uğradım.
Oradan bir politik mesaj istiyorsanız söyleyeyim.
Herkes durduğu yerde duruyor.
Bir seçim heyecanı var.
Ağırlıklı olarak Ak Partililer.
Hepsi benim dostlarım, komşularım, akrabalarım.
Onları ülkede birtakım sorunlar olduğuna ikna edemezsiniz.
Tabii müzmin muhalifler de var. Fakat bu gidişimde onlar kahvede yoktular.
Bir komşularından bahsediyorlardı. Fatih Erbakan’ı tutuyormuş. Fatih Erbakan Cumhur İttifakını desteklemeye karar verince tereddüde düşmüş. Oyunu Yeniden Refah’a verecekmiş fakat Cumhurbaşkanlığı seçiminde Cumhur’u desteklemeyecekmiş.
Annemin babamın ve diğer akrabalarımın kabirlerini ziyaret ettikten sonra Düzce’ye geçtim.
Ben Düzce’den evliyim. Orada eşimin ve benim akrabalarım var.
Teyzem ve oğulları Düzce’de aynı mahallede. Rahmetli Osman dayımın eşi ve çocukları da.
Onlara uğradım.
Sonra Beyköy’e geçtim.
Orada da akrabadan bir tayfa var. Bir iki saat de onlarla vakit geçirdim.
Düzce’deki hısım ve akrabalarımla bir gram bile siyaset konuşmadık.
Demek ki Follu’nun Kahvesi’nin müdavimleri daha politize.
Süleymaniye’den başlayarak bu anlattıklarımın hepsi ‘sıla-i Rahim.’
Sıla-i rahim daha çok akraba ile ilişkilere dair bir ‘ıstılah’tır. Onlarla güzel geçinmek, onları ziyaret etmek, hallerini hatırlarını sormak…
Bazıları ‘sıla-i rahim’in ‘vacip’ olduğunu söyler.
Rahmetli dedem birkaç yıl üst üste memlekete gidemediği zaman ‘günahta kaldık’ derdi.
Ben dostların hatırını sormayı da aynı güzelliğin bir parçası olarak görüyorum.
Bir dostumun, akrabam olsun olmasın bir büyüğümün veya bir baba dostunun halini hatırını sormak da bana sıla-i rahimin verdiği hissi veriyor.
Sıla-i rahim yaparken hissedersiniz yaptığınız Allahu Te’ala’nın hoşuna gidiyor.
Hissedersiniz, ruhunuz ve bedeniniz onarılıyor.
Müsaadenizle, daha arayacağım baba dostlarım var.
Kendi dostlarım da var.
Bayram bitmeden vazifemi ikmal edeyim.