Elimde bir dergi var. Bir değil, iki. Ama ikisi de ‘Hece.’
Birisi Hece’nin kendisi, diğeri Hece Öykü.
İki gündür meşk ediyorum. Güzel şiirler okudum.
Hüseyin Atlansoy’un yüzünü görmüş gibi oldum Açık Kaplan Haykırışı’nda. Bana iyi geldi.
Faruk Uysal’ı görmeyeli kaç sene oldu? 10 sene desem olur, 20 sene desem de olur. Çünkü ayaküstü görüştüysek de haşır neşir olamadık.
“Adem, Havva, Habil, Kabil
Zaman geçtikçe isimler de bakım istiyor.”
Anladım Faruk’un şiirini. Hissettim.
“Kırıldı kadehi ruhumun.”
Al benden de o kadar Faruk Uysal.
Mehmet Aycı’nın ‘Migren’indeki şiir parıltısına sevindim.
Ah! Ali Sali de burada.
Ali’nin kelimelerle ve hayatla ilişki tarzından haberdarım. Acılarından da... Şiirini okurken 40 yıl öncesine gittim.
“Geceler boyu ağlayanlar arasında/Yazılmış adın gördüm/Sevdanın yüzüne ettiklerini/O gizemli ağrıyı gördüm.”
Eskimemiş Ali’nin şairliği.
İsmail Karakurt Sultanahmet’te yine Tarih’le kendisi arasında. Ama güzel.
“Geçmişin mirası, geleceğin gürültüsü
İçimde bir şey çalışıyor işçi emeğiyle
Ekmek parası evin göğsünde hırıldıyor.”
Dergideki bütün şiirleri ve bütün şairleri bir bir anmam mümkün değil. İzlenimlerim burada yazdıklarımdan fazla.
Burak Ş. Çelik. Kendisini tanımıyorum. Yaşını bilmem, ama şiiri genç olduğunu düşündürüyor.
Bu ‘genç’ kelimesinde acemilik iması aramasın kimse.
Bugün eriştiğimiz hayatın ta içinde.
Benim arkadaşlarım nadiren bu kadar yaklaşıyorlar ‘bugün’e.
Bu bana göre bir eksiklik.
Hani ‘zaman’ın tanığıydınız?
Neden köşe bucak kaçıyor şairler, içine doğdukları ve içinde var oldukları zamandan?
Zamandan ve mekandan münezzeh mi şairler?
Münezzeh olsalar bir şey demem. Biliyorum, hayat hepsinin üstüne çöküyor. Fakat onu yazmıyorlar.
Dünya, hallaç pamuğu gibi atılıyor gözlerinin önünde, yazmıyorlar.
Hepsi mi?
Değil hepsi.
Benim sözüm hem yazmayıp hem de insanların kendilerini anlamadığından yakınanlara.
Ali Karaçalı’nın günlüğünde de biraz yürüdüm. Hıfzı Topuz’un ‘Lumumba’sını okumuş.
“Dopdoluyum, sıkılmış bir yumruk gibiyim. Karnımda siyah bir Afrika öfkesi dolaşıyor” demiş Karaçalı.
Ah! Öfkeleniyoruz, öfkeleniyoruz...
Afrika öfkesi, Asya öfkesi, Filistin öfkesi...
Ama helal olsun. Ali muhtemelen benden bir iki yaş büyüktür. Bu yaşta bu kadar taze. Şükür Allah’a.
Şairler hakkındaki sitemime devam edeyim. Böyle ‘genç’ hisleri şairlerde niye göremiyoruz artık?
Mesela niye öfkelenemiyorlar?
Öfkelenince bozulur mu şiir?
Şairin sosyetesi mi sarsılır?
Rasim Özdenören’in yazılarını zevkle okudum.
Felsefe konuşurken, edebiyat konuşurken ve tabii yazarken çok iyidir Rasim Abi.
Bu alanlarda hala ondan öğreneceğimiz çok şey var.
Sonra geçtim Hece Öykü’ye.
Kapağını açarken, uzun zamandır öykü okumadığımı fark ettim.
Fatma Barbarosoğlu’nun “Mutluluk Onay Belgesi”ni okuyalı 1 yıl olmuştur.
Çok güzeldi.
Kendime haksızlık etmeyeyim. Yakınlarda Murathan Mungan’ın “Dersim Hikayesi”ne başladım.
Ve sarsıldım. Hatta imrendim.
Dersim bahsini bir ara açarız.
Hece’deki ilk öykü Mihriban İnan Karatepe’nin.
“Aklımdan çık.”
“Kafam demir parmaklıklara sıkıştı sayende yine... Aklımdan çık.”
Bu cümleyle başlıyor.
Derginin kapağını açarken bu kadar iyi bir öyküyle karşılaşmayı ummuyordum.
Okuyup bitirdikten sonra kapattım derginin kapağını. Bugün bu kadar yeter dedim. Öbür öyküleri sonra okurum.
***
Geçen hafta İbrahim Tenekeci İtibar dergisinin yayınına son verdiğini bildirdi.
Üzüldüm.
İşitince, bunun bir ‘itibar kaybı’ olduğunu düşündüm.
Bir kelime oyunu olarak değil. Adı itibar olsun olmasın, bir derginin kapanması itibar kaybıdır.
Dergi için mi, veya dergiyi çıkaranlar için?
Hayır, hepimiz için.
Düşünsenize, okumadığımız için dergiler kapanıyor.
Nicel olarak çoğalıyoruz.
Nitel olarak eksiliyoruz.
Paramız daha çok, itibarımız daha az.