‘Yalnız Değilsiniz’ diye bir film yapmıştı Mesut Uçakan. Başlarındaki örtü yüzünden okula gitmeleri engellenen kız öğrencilerin mücadelesini anlatıyordu.
Ben, bu filmi ve yönetmeni Uçakan’ı minnetle hatırlarım.
Bir sinema şaheseri sayılmaz. Ama doğru istikamette bir çaba.
Yazımın konusu bu film vesilesiyle sarf edilmiş bir söz.
O yıllarda kadınlardan bir nesil, bozuk para gibi harcandı biliyor musunuz?
Rejim, heyüla gibi çöktü üzerlerine.
Kulakları çınlasın, Kemal Kelleci, ‘bizim kız’larla çok ilgilidir. Erkeklere ‘enişte’ der. Kızlara ‘bizim kız.’
Kızların yalnızlığını görüyordu. Bu yüzden filmin ismine eleştirisi vardı.
Gür sesiyle, “Yalnızız ulan!” diyordu, “Ne demek yalnız değilsiniz.”
***
Geçen ayın sonlarında Kudüs’teydim.
Ayakkabılarımda hala Kudüs’ün tozu-toprağı var.
Ruhumda da var.
El-Aksa’nın kapısına yaklaştığımda –her kapıda 5-10 İsrail askeri duruyor- bana ‘Muslim?’ diye sormaları, sadece bana ‘Müslümanım’ deme fırsatı sağladığı için hoşuma gidebilir.
Bunun kahredici bir şey olduğunu hissetmek için özel bir eğitim almak gerekmiyor.
Duvarlara bakın... Batı Şeria’nın kasabalarını kuşatan ölüm duvarlarına.
El-Halil’de Camiye girerken İsrail askerlerinin nezaretinde bizim stadyumlardaki turnikelerden daha vahşi, tarak dişi gibi sık budaklı turnikelerden geçiyorsunuz.
Var mı böyle bir şey?
Gazze’nin haritasına bakın. Avuç içi kadar arazide iki milyon insan. Tam bir açık hava hapishanesi. ‘Dünyaya kapalı, Allah’a açık.’
Yani, durum, insani açıdan, vicdani açıdan, daha kötü olamayacak kadar kötü.
(Hayat bize, en kötü zannettiğimiz işlerden daha kötülerinin mümkün olduğunu gösterdi. En yakınımızdaki örnek Fetö’dür. Diğeri Arap Baharıdır. Demek ki, eğer düzeltemiyorsanız, düzeltecek bir akla ve iradeye sahip değilseniz, ‘nasıl olsa daha kötüsü olmaz’ diyerek kendinizi rüzgara bırakmayacaksınız.)
Bu kötülüğün üstüne tüy dikti Trump.
Amerikan Büyükelçiliğini Kudüs’e taşıyacaklarını ilan etti.
İsrail’e giden devlet adamları, İsrailli mevkidaşlarıyla Kudüs’te görüşür. Yani fiili durum budur.
Fakat, büyükelçiliği Kudüs’te olan herhangi bir devlet yoktu.
Trump’ın ‘perhiz’i bozmasının ‘sembolik’ anlamı var.
Bizim, Filistin’deki, zaten kötü olan durumumuz, bir kademe daha geriledi.
(Bir defa daha gördük, kötünün daha kötüsü olabileceğini.)
Neden bu kadar pervasızlar, Filistin konusunda?
Çünkü hiçbir Müslüman ülkenin önemli bir sorunu değil Kudüs veya Filistin.
Hepsi için bir ‘dış mesele.’
Hiçbiri, sorunun çözülmesi için elini taşın altına koymaya gerek duymaz.
Taşın olmadığı yerlere ellerini uzatabilirler, boşluğa, açık havaya doğru.
İnsanlar üzülüyor. İnsanlar yaralanıyor. Araplar, Türkler, Farslar, Hintliler, Malezyalılar...
Göğüs kafesinin içinde kalp taşıyan, vicdan taşıyan herkes yaralanıyor.
Senin ölümünü umursamayan, kalbindeki yarayı niye umursasın?
***
Ya rejimler? Bilhassa ‘İslam Dünyası’ tabir edilen alemdeki rejimler?
Onların vazifesi, kendi kamuoylarının üstünde ‘kelepçe’ gibi kilitlenmek.
Kilitlenmeseler ne olurdu?
Bu soruya müspet bir cevap vermek isterdim.
Fakat, tanık olduğum sükut müspet bir cevap vermeme mani.
Birkaç ‘kınama’ birkaç ‘tanımama.’
Mısır’ı bir ‘boşluk’ haline getiren Sisi de, lütfen bir cümle söylemiş.
Bakalım, İslam İşbirliği Teşkilatı’nın toplantısını kim, hangi düzeyde katılacak?
Rejimler şöyle dursun, sivil kuruluşlarımızdan bile –bir kaçı müstesna- çıt çıkmıyor.
Herhalde, bizim kutsalımız, konforumuz.
(Sosyal medyadaki durumumuz, gerçek hayattan biraz iyi. Twiitt mwitt atanlar, Facebook’a, whastApp’a yazanlar gördüm.)
Ya Türkiye? Ya Cumhurbaşkanı’nın, Başbakan’ın açıklamaları?
Samimi açıklamalar.
Türkiye, İsrail’in uyguladığı şiddete karşı çıkmanın bedelini ödemiş bir ülkedir.
Fakat, tek başına neyi değiştirebilir ki?
Kemal Abi’nin “Yalnızız Ulan” sözü, tam denk düşüyor Kudüs’ün, Filistin’in yalnızlığına.