‘Mağduriyet’in hayal ürünü veya kuruntu olduğu söylenemez. On binlerce insanın soruşturmaya, kovuşturmaya tabi olduğu bir hengamede mutlaka mağduriyetler olur.
‘Adalet’ dediğimiz ‘ilke’ gerçek mağduriyet vakalarını küçümsememize manidir.
Bir kişinin bile hak etmediği halde üzülmesi geçiştirilemez.
Evet, zemin kötü.
Tommiks’teki ‘Binbirsurat’a rahmet okutacak bir karakterle karşı karşıyayız.
Kimse kimseye kefil olamıyor. Zira iblis, her kılığa, her bedene girebiliyor.
Zemin bir başka sebeple daha kötü.
Yusuf Akdeniz, oğulları Şerif Efe ve Burak’la birlikte dertlerini Cumhurbaşkanı Erdoğan’a da anlattı.
Fetö belasını bir ‘kariyer fırsatı’na dönüştürecek tıynette insanlar, Fetö’nün bir başka mirası olarak ortalıkta geziyor.
Bürokraside de, iş aleminde de rakibini veya refikini tasfiye maksadıyla süfli yöntemlere tevessül eden ‘profesyonel’ler cirit atıyor.
Şunu da seziyorum.
‘Mağduriyet’ söylemini en ziyade istimal edenler, en ziyade gürültü çıkaranlar, mağdur olmayanlar.
Tabir caizse, adalete maruz kalanlar.
Bütün bunlara rağmen, asli görevi adaleti tevzi etmek olan mercilerin hassas olması gerekiyor.
‘Devlet aklı’nın bu meseleler üzerinde içtenlikle durması lazım.
Bu, hem dünyevi hem uhrevi bir sorumluluk.
Bunu söyledikten sonra, -Fetö’yle metöyle alakası olmayan- bir başka mağduriyet öyküsüne değinmek istiyorum.
Bu da belki benim imtihanımdır.
Ya da şöyle diyeyim. İmtihanın benimle ilgili kısmını ben yükleneyim.
Başkaları da imtihanın kendileriyle ilgili kısmını düşünsünler.
İmtihanın adı Yusuf Akdeniz.
Adıyaman’da ikamet ediyor.
Daha önce yazmıştım.
On-on beş sene kadar önce telefonla beni bulmuş biri. Ara sıra arar. Sık sık da mesaj atar.
Kimsesiz.
Dertli bir gariban.
Kulakları çınlasın, Ömer Özbay ‘ultragariban’ derdi böyle insanlara.
Taşeron işçisiydi. 900 lira civarında bir maaşı alıyordu.
İşe girdikten sonra evlenmişti. Görmedim ama Şeri Efe ve Burak isimlerinde iki oğulcuğu oldu.
Bunları, yanlış hatırlamıyorsam 7 Haziran seçimlerine birkaç hafta kala TPAO’daki işlerinden attılar.
Hangi kafa yaptı bunu anlamıyorum?
Garibanın aldığı 900 lira maaştan ne isterler? Bir insanın evinde bir tas çorba kaynaması kimi, niye rahatsız eder?
Bunlar ‘bizim’ çocuklar.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ı da büyük bir aşkla seviyorlar.
Hayatlarında ne Fetö’ye ne başka bir şeye bulaşmışlar.
Ağızları var, dilleri yok.
Hiçbir karışık işten anlamazlar.
Ben Yusuf’un durumunu hiç anlatmadıysam 10 kişiye anlattım. Dönemin Enerji Bakanı Taner Yıldız dahil.
Taner Bey ilgileneceğini ve bana döneceğini söyledi. İlgilendiyse bile bir netice çıkmadı.
Yusuf, bir Adıyaman ziyaretinde, o sıralar Başbakan olan Ahmet Davutoğlu’na ulaşabilmiş. Durumunu arz etmiş.
Davutoğlu ilgilenmiş, etrafındakilere talimat vermiş.
Anladığım kadarıyla talimat orada kalmış.
Yusuf TPAO’da protokolle ilgili işlerde istihdam edildiğinden olsa gerek, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın bir Adıyaman ziyaretinde Erdoğan’a ulaşmayı da başarmış.
Şerif Efe ile Burak’ı Cumhurbaşkanı’yla tanıştırmış.
Erdoğan da, pek tabii olarak onları dinlemiş, alaka göstermiş ve mağduriyetin giderilmesi için gerekenin yapılmasını söylemiş.
Maalesef bunun da faydası olmadı.
Yusuf Akdeniz hala işsiz.
Bazı istisnaları tenzih ediyorum. Bu tür sorunları çözme mevkiinde olan insanların çoğu, menfaatleri olmayan bir işle ilgilenmeyi israf sayıyorlar.
Yak akrabalık, meşrep gibi bir ‘müşterek’leri olacak ya da işe ortak olacaklar.
Yusuf’un derdiyle ilgilenmemenin ne müeyyidesi olabilir? İlgilenmenin ne karı olabilir?
Hiç.
Ahireti saymazsan hiç.
Adıyaman İş Mahkemesi 19 Nisan 2016’da bu taşeron işçileri hakkında işe iade kararı vermiş.
Bari o kararı uygulasalar.
Yok. Bir seneyi geçti, uygulamadılar.
Ne diyeyim, herkesin kendi imtihanı.
Böyle kaç tane Yusuf Akdeniz vardır, kim bilir?