Güzelse İslamdır” diyebilir miyiz? Ya da adilse İslam’dır. Merhametliyse, şefkatliyse, vicdanlıysa, ahlakiyse, doğruysa, hakkaniyetliyse…
Şunu söylemek de bana güzel geliyor: Temizse İslam’dır.
Temizlikten bahsedilince hemen şunu hatırlıyorum:
Hira’da ilk vahyi telakki ettiğinde Peygamberimiz’i bir titreme almış. Eve döndüğünde titreyerek “Beni örtün, beni örtün” diye seslenmiş.
Bir müddet sonra “Ey örtülere bürünen” ayetiyle başlayan Müddessir suresi nazil olmuş.
(Aynı öykü Müzzemmil suresinin nüzulü için de anlatılır. İki surenin nüzul zamanları birbirine yakın. Yani burada bir çelişki aramaya lüzum yok.)
“Ey örtülere bürünen. Kalk ve uyar. Rabbini yücelt. Elbiseni temizle. Pislikten uzaklaş.”
Kur’an-ı Kerim’in ilk surelerinde temizliğin böyle kuvvetle vurgulanması çok temiz bir şey.
Diyebilir miyiz, bunların her birini?
Aslında diyebilmemiz gerekir.
‘Aslında’ kelimesi ifadenin kuvvetini azalttı mı?
Azalttı.
Şüphen mi var bunların deyip diyemeyeceğimiz hakkında?
Yok şüphem.
Ama tarih boyunca ve bugün “Güzelse İslam’dır, adilse İslam’dır” gibi ifadeleri yanlışlamakla uğraşmış ve bunda bir miktar muvaffak olmuş sayısız insan var.
Sultanlar, zalimler, despotlar, tiranlar, karunlar… Onların yardakçıları, alkışçıları…
Karışık bir şey değil İslam.
Güzelce yaşarsın. İnsanlara, mahlukata adaletle, merhametle muamele ederek.
Kimsenin malına, mülküne, canına kastetmezsin.
Senin olmayana elini sürmezsin.
İnsanlar senin elinden dilinden selamette olur.
Allah’tan başkasına, kula, sultana, mala mülke secde etmezsin.
O’nun güzelliğine, kudretine, mükemmelliğine nihayetsiz, gölgesiz, saygı duyarsın.
Ama bizim dünyamız, yani Müslümanların yaşadığı dünya ne kadar yalanlıyor bu güzellikleri?
Diyebiliyor muyuz? Dürüstse Müslümandır?
Gördüklerimiz, yaşadıklarımız maalesef bunun tersini doğrular mahiyette!
Mustafa Akyol’un “Reopening Muslim Minds” kitabını bu sütunda birkaç gün konuk etmiştim.
Kitabın, Müslümanların üzerinde düşünmesi, tartışması gereken konulara temas ettiğini yazmıştım. Hatta bu konulardan bazılarını burada müzakere etmiştim.
Kitap, “Müslüman Aklın Uyanışı” adıyla Türkçeye çevrildi ve yayımlandı. (Lejand.) Çevirmeni İbrahim Kapaklıkaya. Başarılı bir çeviri.
Ümit ederim kitap hak ettiği ilgiyi görür.
Burada, İslam’a izafe edilebilecek güzelliklerin sultanlar tarafından tekzibine misal olarak bu kitapta da genişçe yer verilen ‘Kader’ bahsine bir kez daha yer girmek istiyorum.
Biz işlediğimiz fiillerden sorumlu muyuz?
Sorumlu olmamız lazım. Çünkü kendi irademizle işliyoruz.
Fiilleri biz mi yaratıyoruz?
‘Yaratmak’ insan için aşırı bir fiil.
Biz işliyoruz, Allah da bizim irademiz doğrultusunda yaratıyor demek daha edepli.
Ama biz mesulüz. Çünkü Allah el-Adil’dir. Kendi fiilinden bizi mesul tutmaz.
Bunu tartışıyor Emevi devri alimleri.
İyi tartışsın.
Bir görüş, Cebriye, Kader’in bizi icbar ettiğini düşünüyordu.
Yani başımıza gelen her şey Türkçe tabirle ‘yazgı’ydı.
Sultanların, halifelerin gelmesi gitmesi de yazgıydı. Dolayısıyla başımıza ne geliyorsa gassalın önündeki meyyit gibi (yıkayıcının önündeki ölü gibi) tepkisiz kabul etmemiz gerekiyordu.
Emeviler ne yaptı?
“İktidar olmalarının kaderin gereği olduğunu halka kabul ettirmek için Cebriyye’yi kullandılar.”
“Emeviler bu ideolojiyi yaymak için görevleri yalnızca Cebriyye inancını savunmak olan bir dizi din alimi ve şair çalıştırdılar. Hz. Peygamber ve ashabının önceden belirlenmiş kaderi savunduğu ve hür iradeyi reddettiğini anlatan bir dizi hadisi bu alimler uydurdu.”
İktidarın dini bozma faaliyeti konusunda sadece bir örnek vaka.
İsteyen fazlasını çok zorlanmadan bulabilir.
Daha önce de belirtmiştim. Kitapta katıldığım ve katılmadığım görüşler var.
Ama katıldığım ve katılmadığım bu görüşlerin medeni bir şekilde tartışılmasına sonuna kadar taraftarım.