Bir işin acemisi olmak ayıp değildir herhalde.
Bilmiyorsam ve benim bilmememin kimseye bir zararı yoksa, kendi acemiliğimi başkasının sırtından telafi etmiyorsam niye ayıp olsun?
Benim acemi çiftçi.
Ne çiftçisi demeyin, Kandıra Ziraat Odası’ndan çiftçilik belgemi bu sene aldım.
Aslında aşinaydım çiftçilikle ilgili bazı işlere.
Akçakoca’nın, Karasu’nun fındık bahçelerinde çok amelelik yaptım. Ağır iştir fındık ameleliği. 12-13 saat sürer. Sıcak Ağustos günlerinde sabah güneşle birlikte tarlaya gidiyorsun ve güneş ufka değmeye yakın köye dönüyorsun.
Dedemlerin tarlasında orakla mısır biçtim, buğday biçtim, çapa yaptım. Gerçi dedemlerin tarlasında yaptığım biraz yandan çarklıydı. Asli unsur değilsin. Herkes gidiyor tarlaya, sen de gidiyorsun. Herkes ne yapıyorsa sen de aynısını yapıyorsun.
Fakat bir defasında işin tam ortasına düştüm.
Harman makinası diye bir şey çıkmıştı. Kocaman, canavar gibi bir şey.
Bana daha çok ekin bağlarını yabaya takıp 3-4 metre yükseğe, makinanın üstüne atma işi düşüyordu.
Üç saat kadar sürdü dedemlerin harmanı. Sonra Mustafa Şeker’in harmanına gittik. Lüle Ahmet’lerin harmanını da yaptık mı bilmiyorum, oradan Tuluğun İsmail’lerin harmanına... Bu adını andığım komşularımızın hepsi ahirete göçtü. Allah onlara rahmet etsin.
Sabah oldu. Toz, toprak, saman içindeyim. Uykusuzum, perişanım.
İsmail Amca’nın oğlu Kenan’la (Coşkun) birlikte Kefken’e indik.
Ben üstümü başımı çıkarmadan iskeleden kendimi denize attım. Yüzdüm yüzdüm, sahile çıktım.
O zamanlar sahiller ıssızdı. Şimdi iğne atsan yere düşmüyor.
Sahile çıktığım yerde kuma uzandım. Öğleye kadar kumda uyumuşum. İyi geldi ama. Kalktığımda kendime gelmiştim.
Yani çok yabancı değildim çiftçiliğe.
Fakat bu sene ayne’l yakin gördüm ki işler çok değişmiş.
Geçtiğimiz güz, biraz mücadeleyle yerli bir buğday tohumu bulmayı başardım. Karakılçık buğdayı.
Toprak temiz kalsın istedim, kimyevi gübre tavsiye ettilerse de atmadım tarlaya.
Hastalık yapıyormuş, Türkiye’de prostat hastalığının yayılmasının en önemli sebebiymiş, organik tarımla iştigal eden Mümtaz Bey öyle dedi. Bu yüzden yabani otların ekin arasında bitmesine mani olan ilaçlardan da atmadım.
Hangi otun nasibi varsa bitsin.
Benimkinin yanı başında arkadaşım Kenan’ın tarlası var.
Kenan, tohumu Adapazarı’ndan almış. Sırası geldikçe hangi gübre, hangi ilaç atılacaksa atmış.
Bana da at diyor ama atmıyorum.
Ara sıra köye gittikçe bakıyorum, Kenan’ın tarlası benimkinden daha gür, daha koyu.
Derken hasat mevsimi geldi. Biçer döğer köye yaklaşmış.
Kenan çağırdı beni, hemen gittim.
Tarlaya baktım, sarı buğdayın arasında ara ara yeşillikler.
Buğday da biraz yatmış yani dik durmuyor. Belki de ekinin sapı zayıf kaldığı için eğilmiştir.
Biçer döğer tarlaya girdi. 15-20 dakikada biçti çıktı.
Ben yüz kilo buğday ekmiştim. Biçer döğerin haznesinde en fazla iki yüz kilo kadar buğday var.
Allah bereket versin.
Ben tarlaya tohumlar attım.
Allah o tohumlardan buğday bitirdi. Bunu gözlerimle gördüm.
Sadece buna tanık olmak için bile teşebbüs etmeye değerdi.
Biçer döğer işini bitirdikten sonra baktım, başaklar hep yerde.
İçlerinde buğday var. Benim harmana serdiğimden çok daha fazla buğday.
Demek ki gübresiz tarla bire beş vermiş, ama ben almayı becerememişim.
Eh, acemilik, beceriksizlik.
Belki de biçer döğer buğday benim ektiğim buğdayların başaklarını göremiyor.
Her ne ise... Bugün buğdayları yıkadık.
Kandıra’da bir değirmen varmış. Öğütürken buğdayın delicesini fiğini ayıklıyormuş.
Kuruduktan sonra o değirmene götüreceğim.
Temiz bir buğday. Nasıl olsa evde ekmek yapabiliyoruz. Nasibimizde varsa, hilesiz hurdasız bir undan ekşi mayayla yapılmış ekmekten yiyebiliriz.
Ama şimdi erken. Unun değirmenden çıktıktan sonra bir ay kadar bekletilmesi gerekiyormuş.
Görüyorsunuz, acemiyim ama, öğretileni anlamaya müsaitim.
Acemiliğime rağmen devam eder miyim ekip biçmeye?
Ederim.
Aslında benim işim değil, biliyorum. Ama memleketin toprağı boş kalmasın, yazık.