Öncelikle şunu belirteyim ki, derdim siyaset yapmak değil. Zaten bizimki gibi ülkelerde uygulandığı şekliyle siyasete aklım da ermez. Buna aklı eren çok insanımız var; onlar konuşup yazıyorlar. Şunu belirteyim ki, her ne kadar bizde siyaset genellikle ayağa düşürülür, toplum siyasetçiyi güvenilmezlerin ilk sırasında görürse de aslında siyaset ta 2400 öncesinden, Platon ve Aristo’dan beri felsefi bir alan olarak saygın bir düşünce konusudur. Benim de az buçuk bir şeyler bildiğim bu siyasettir; bir de İslâmî düşünce ve uygulama alanı olan siyasettir. Ama onların da bugün birçok Müslüman ülkedeki siyaset tarzlarıyla alakası yok. O nedenle maksadım siyaset yapmak değil, son gönlerde patladığı görülen siyaset iltihaplarımızdan biri vesilesiyle ahlak dünyamıza bir atf-ı nazarda bulunmaktır.
***
Şu günlerde basından izlediklerimize bakınca bir kez daha hatırladık ki, objektif hukuk kurallarının yeterince saygı görmediği, adilane uygulanmadığı bizimki gibi ülkelerde her sosyal alanın bir legal, bir de illegal faaliyet tarzı oluyor. Bunlara kayıt içi–kayı dışı da deniyor. Kayıt içi ekonomi–kayıt dışı ekonomi, kayıt içi din eğitimi–kayıt dışı din eğitimi gibi. Hatta kayıt içi hukukun yanında, türlü şekilleriyle kayıt dışı “hukuk”tan bile bahsedebiliriz. Son günlerdeki tartışmalar, “Acaba ülkemizde bir de kayıt içi siyaset–kayıt dışı siyaset mi yürütülüyormuş?” sorusunu akla getiriyor. Gelişmelere bakınca böyle şeylerden anlamayan ben bile “Bazı insanlar ve yapılar bir yer üstünde, bir de yer altında siyaset yapıyorlar; hatta zaman zaman asıl etkili siyaset yer altında yürütülüyor” diye düşünmeden edemiyorum.
***
“Doğrusu insan çok zalim, çok ahmak!” buyruluyor, Yüce Kitabımızda… Çok ilginçtir: Bir insan kime zulüm ve haksızlık ederse etsin, aziz Kur’an birkaç yerde onu, önce, yapanın kendine yaptığı kötülük ve zulüm sayıyor. Bu ilâhî ahlak ölçüsünden bakınca yer altında yürütülen bütün bu karanlık işler sadece zalimce değil, –öncelikle yapanın kendisine kötülük olduğu için- aynı zamanda ahmakça!
Şuna hep şaşarım: İnancı olmayanın durumu ayrı bir konu; ama bir insan hem uhrevi hesaba, Yanılmaz Hâkim’in şaşmaz adaletine inanıp hem de böyle haksız ve karanlık işlere niye girişir? Buna imanı, aklı ve vicdanı nasıl izin verir! Sonuçta hepimiz ölümlüyüz. Her insan için ama özellikle de ahirete, oradaki sorgu-suale inanan biri için bu ne büyük bir ahmaklık, körlük! Ve ne büyük bir çelişki! Önce nefsime, sonra da böyle “zalim ve cahil” insanlara şunu hatırlatmam gerekiyor: Sizlerden yüzlerce, binlerce kat daha fazla güçleriyle zalimce işler çevirenlerin akıbetleri ne oldu? Ellerine ne geçti? Karunlar, Firavunlar, Hitlerler, Stalinler… Ezdikleri, sömürdükleri, sürgün ettikleri, öldürdükleri, fırınlarda yaktıkları onca insandan bir gram daha fazla şey mi aldılar, ölürken yanlarına?.. Şimdikiler de o geniş imkân ve yeteneklerini kullanarak yer altında karanlık işler çevireceklerine, yer üstünde daha çok insanı daha çok mutlu ve memnun etseler; bu sayede kendileri ve aileleri de memnun, mutlu, güvenli, onurlu yaşasalar ve öylece Hakk’ın huzuruna varsalar daha iyi olmaz mı?
Bugünlerde bazı eski ve yeni devlet ve siyaset adamlarıyla atışan yurt dışındaki malum zat iyi midir, kötü müdür bilemem; beni ilgilendirmez de. Ama bir “İslamcı” yanın organı, bugün siyasette pozisyonu değişince bu zatı defalarca “organize suç örgütü lideri” diye takdim etti. Halbuki birkaç yıl önce aynı zatı “ünlü iş adamı” diye takdim etmiş; falan partiyi öven, partinin o günkü muhaliflerini karalayan beyanatını aktarmış; ayrıca falanca cemaatlerden falanca “şeyh efendi hazretlerinin ellerini öpme şefine nail olduğunu” anlatan sözlerini de vermişti. Böyleleri, son yıllarda örneklerini sıkça gördüğümüz bu ahlâkî tutarsızlığı ve ilkesizliği kendi Müslüman kimliklerine nasıl yakıştırabiliyorlar, şaşıyorum. Bunun dine ve samimi dindarlara maliyetini düşündükçe ıstırap duyuyorum.