Acım büyük. Acım derin. Tarife gelmez. Erol Olçok kimdi, anlatmayı sürdüreyim biraz daha. Erol umuttu, Erol enerjiydi, Erol iyimserlikti. Herkesi kucaklamak, herkesin derdini dinlemek demekti Erol. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kampanya yöneticisiydi, danışmanıydı, yol ve dava arkadaşıydı. Gelgelelim, gönlü herkese açıktı, herkese kulak veresiydi.
Erdoğan bu yüzden de severdi Erol’u. Sözünü, eleştirisini sakınmazdı. Ekibini de buna teşvik ederdi. Biz Erol’u çok severdik çok. Yol arkadaşlığından çok kıvanırdık çok. Erol haksızlığa gelemezdi. Hep dik durdu, hep doğruları söyledi. Ah, Erolum ah! Yanı başında can oğlu Abdullah Tayyip, şehadet şerbetini içmeye de öyle dimdik gitti. “Erol nasıldı?” derseniz, “Özü sözü bir, dimdik bir adamdı!” derim.
***
Erol Çorum’un Mecidiyekavak köyünden bir Çerkes’ti. Ben de bir Çerkes’im. Ailemin kökleri Çorum’un Kırkdilim köyündendir. Daha gençken tanışıp bunları paylaştığımızda kanımız daha bir ısınmıştı birbirimize. Gençtik, umutlarımız, hayallerimiz vardı. Erol o hayallerin çoğuna erişti, bizi de eşlikçi kıldı. Erol’la yola çıkmak yola acıkmaktı. Yol boyu çok azık devşirirdiniz. Erol’la yola çıkanın yola doymak, yola sevdalanmak manasında gönlü tok, alnı ak olmuştur. Arter’de, Erol’un yanında ilk çalışmam 1999 seçimleridir, ardından dönem dönem yolumuz kesişti, son üç yılı ise tümden birlikte geçirdik.
Zor şartlardan gelmişti. Zorluk nedir bilirdi. İhtiyacı olanın yanında oldu her zaman. Doğru yanlış gözetmedi. Gönlünden verdi. Gönlünde herkese yer vardı. Erol’u tanıyıp bilenler tanığımdır. Eğer karşısındaki namert değilse, kapısından yüz geri dönen olmamıştır. Kucağı öyle geniş, gönlü öyle zengin idi.
Ah, Erol ah! Kim derdi ki oğluyla Boğaziçi Köprüsü’nde en önde saf tutacak, cuntacı teröristlere göğüs gerecek! Kim derdi ki şehadet şerbetini içecek! Erol’u en yakından, en gönülden tanıyan herkes “Ya nasıl olacaktı?” der, “Çerkes beyi Erol’a başka türlüsü yakışmazdı! En ön safta durmasaydı şaşarım!” Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın en yakın çalışma arkadaşlarından biri en ön safta şehit oldu can oğlu, yağız oğlu, gencecik oğlu Abdullah’la birlikte! “Vatanda böyleleri kaldı mı?” sorusu karşılığını buldu.
***
Erol’la Abdullah o gece cuntacılara çıplak elle direnen bu milletin öncülerinden oldu. Hani onlar var ya, “Menderes’i astınız, Özal’ı zehirlediniz, Tayyip’i yedirmeyiz!” diyenler, onlar sokakları doldurur, direnirken Erol’la Abdullah şehit düştü. Erol onlar için, vatanı için, Yaradanı için şehit düştü. “Dünya sürgünü”nü uzatmadı. Ah, deli dolu Çerkes, sana başka türlüsünü yakıştırmak gelir mi elimizden? Acelene bakıp da kıvanmaz mıyız? Acelene bakıp da başımız öne düşmez mi?
15 Temmuz sabahı şu satırları kaleme alıp gazeteye yollamışım: “Erdoğan’ın ve Ak Parti’nin siyasi birikim ve tecrübesinin hayati önem taşıdığı ve Türkiye’yi hedeflerine götüreceği bir dönemden geçiyoruz. Dalga geçilen ‘üst akıl’ tanımının işaret ettiği somut tehlikelere, gerçekdışı bilgilerle yurt içi ve dışında yürütülen Erdoğan karşıtı kampanyalara, bölgedeki aktörlerin çapraşık hesaplarına rağmen öyle olacak hem de. O gün Erdoğan’ın topluma verdiği mesajların değeri ve toplumun bunlar üzerinden geliştirdiği refleks ve tutumların anlamı daha iyi anlaşılacak. Son 150 yıldır her kritik anda milli olanın öneminin anlaşıldığı gibi.”
16 Temmuz sabahı gazetede çıktığında çok mu sakil durmuş bu satırlar? Daha o sabah milli olanın önemi anlaşılmış mı? Nereden bilirdim belanın milletimize, vatanımıza bu kadar çabuk uğrayacağını? Nereden bilirdim can dostum Erol’la can oğlu Abdullah’ın en ön safta şehit düşeceğini? Kuşkularım vardı, ama belirsizdi. Kaygılarım vardı, ama bulanıktı. Erol’la Abdullah onların hepsini savdı. Biliyoruz ki hepimiz milletin safındayız, kefenimizle yoldayız. Erol’la Abdullah bize bunu hatırlattı. Rahmetli Menderes’ten bu yana siyaset yolu kefen eşliğindedir, Erol’la Abdullah’ın bunu bize hatırlatması yok yere değildir. Allah bu milletin yolunu açık etsin.