Bir yol ayrımına gelen AK Parti, 2002’de başlayan 17 yıllık siyasi öyküsünün nereye doğru seyredeceğinin kararını kendisi verecek...
Dolayısıyla geldiği yol ayrımında, terazisinin iki kefesine dikkatlice bakarak, muhasebesini iyi yapmalıdır...
17 yıldır iktidarda olan AK Parti’nin iki dönemi olduğunu söyleyebiliriz:
- 2002 – 2012 yılları arasındaki reformcu dönemi. Bazıları buna AK Parti’nin iktidar olup da muktedir olamadığı “ilk dönemi” diyebilir.
- AK Parti’nin 2012- 2019 arası, yani reformlardan vazgeçtiği dönem. Siz buna AK Parti’nin hem iktidar hem muktedir olduğu “ikinci dönem” diyebilirsiniz.
AK Parti’nin Türkiye’yi yönettiği 2002- 2012 arasını kapsayan diliminde “Türkiye İttifakını” sağladığını rahatlıkla söyleyebiliriz.
Evet, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın geçtiğimiz hafta yaptığı, “Ülkemizin bekasını ilgilendiren meselelerde siyasi görüş ayrılıklarımızı bir kenara koyarak, 82 milyon hep birlikte ‘Türkiye İttifakı’ olarak hareket etmeliyiz” açıklamasında bahsettiği, MHP Liderinin taş koymasıyla heyecanların, sevinçlerin kursakta kalmasına sebep olan “Türkiye İttifakını” AK Parti zaten sağlamıştı.
Hatta şöyle söylemek daha doğru olur.
AK Parti, ‘adalet’, ‘hukuk’, ‘demokrasi’, ‘temel hak ve özgürlükler’, ‘devlet-asker-din ilişkisi’ gibi Türkiye’nin kronikleşmiş sorunlu alanlarında reform niteliğinde demokratikleşme adımları atmıştı. Devletin sivilleşmesinin ve demokratik hak arama yollarının hukuki alt yapısını geliştirmişti. Bu cesurca değişim hamlelerinde, toplumun ‘siyasi ve ideolojik görüş ayrılıklarını’ bir kenara koyan, farklı kesimlerin desteğini almıştı.
AB sürecindeki reformlara CHP’nin verdiği destek de dahildir.
AK Parti’nin tek başına ulaştığı yüzde 50’lik oy, işte böyle bir ittifakın sonucuydu.
Aldığı yüzde 50’lilk oyun içerisinde, Türkiye’de hukukun üstünlüğünün hakim olmasını isteyen, devletin sivilleşmesini isteyen, temel hak ve özgürlükler alanının genişletilmesini isteyen, siyaset kurumlarının üstünde tehdit oluşturan vesayetin son bulmasını isteyen, evrensel hukuku özleyen, terörle mücadele ederken Kürt sorunun demokratik zeminde de ele alınmasını isteyen, liberallerin, sosyal demokratların, dindarların, milliyetçilerin, Kürtlerin oylarının olduğu bir realitedir.
Bugün adı konulan Türkiye İttifakı işte bu anlama gelmiyor mu?
Adı böyle konulmamıştı ama Türkiye’de bir dönem, Türkiye’nin kronikleşmiş sorunlarının çözümünde, bu ülkenin liberalleri, demokratları, dindarları, Kürtleri, Milliyetçileri, siyasi ve ideolojik görüş ayrılıklarını bir kenara bırakarak AK Parti’nin açtığı reform şemsiyesinin altına gocunmadan girmişti. Bu ülkede bir dönem, ülke söz konusu olduğunda siyaset üstü davranılabilmişti.
AK Parti’ye “yetmez ama evet” diyen kesim, AK Parti’nin kendi tabanı değildi. “Yetmez ama evet” diyenler bu ülkenin “AK Parti’yi değişimin, demokratikleşmenin bayraktarı” olarak gören demokrat ve liberal aydınlarıydı.
Neden? Çünkü AK Parti güven vaat ediyordu.
İktidar olup muktedir olmadığı yani uzlaşı kültürünün siyaset olanaklarını yansıttığı ilk dönemleri ile muktedir olduğu sonraki dönem arasındaki en belirgin fark şu:
2002 ve 2012 yılları arasındaki AK Parti’nin söylemleri ve eylemleri arasında uçurumlar yoktu.
Bir yandan toplumun bütün kesimlerine “aynı bağın gülüyüz” diye seslenirken bunun gereğini de yapan, toplumu kuşatmaya çalışan, ayrıştırmamaya, ötekileştirmemeye özen gösteren bir AK Parti vardı.
Mükemmel değildi ancak görünen bir çabası vardı.
Bu ülkenin bütün kesimlerimi kapsayan daha önce gerçekleştirdiği ittifaka, yani Türkiye İttifakı’na geri mi dönmeli, diyorsunuz değil mi?
***
“Seçim sonuçları gösteriyor ki yapılan ittifak parti kimliğine zarar verdi” diyen eski Başbakan Ahmet Davutoğlu’nun partisine yaptığı şu uyarı ve serzenişte haksız olduğu söylenebilir mi?
“Milletin gözyaşı, emeği, aklı ve yüreği ile kurulan partimiz ve ülkemiz, hırslarına esir düşmüş dar ve çıkarcı bir çevrenin ikbal kaygılarına terk edilmez. Ortak aklı mekanizmaları etkin bir şekilde yeniden çalıştırılmalı, teşkilatlarımız asli niteliğine ve işlevine kavuşturulmalı ve milletimizle olan bağımız tevazu temelinde yeniden inşa edilmelidir.”
Milletle olan bağ...
AK Partinin kuruluşunda var olan 2012 yılına kadar işleyen ortak akıl mekanizması...
Soru şu:
AK Parti şimdi de gerçek anlamda milletle bağ kurabilen bir parti olmuş olsaydı...
Bu ülkenin ana muhalefet partisine yumruk atıldığında nasıl bir tavır gösterirdi?
Sahi, o yumruğu atan saldırgana karşı tavır ne olurdu?
Sonuçta, CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu da aynı zamanda bu ülkenin bir vatandaşı, bu milletin içerisinde değil mi?
Sormaya devam edelim:
AK Parti’ye ortak akıl mekanizması hakim olmuş olsaydı, AK Partide siyaset yapmış birileri eskisi yenisi fark etmez, CHP liderine yumruk atan saldırgana kahraman muamelesi yapılabilir miydi?
Tarihe kara bir leke olarak geçecek o utanç fotoğrafları yayınlanabilir miydi?
***
Benim asıl bu yazıyı yazma sebebine gelelim:
CHP Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun menfur bir saldırıya uğraması kadar vahim olan MHP Lideri Devlet Bahçeli’nin saldırı sonrasında yaptığı ilk açıklamada, sarf ettiği, beni dehşete düşüren şu sözleri:
“Cumhur İttifakı’nın yüzde 73.30 oranında oy aldığı bir yer. CHP artı İYİ Parti ittifakı ise yüzde 9.83 oy almış. Yani gerilim içinde yapılmış olan bir seçim var. Bu seçim ortamında yüzde 9 oy aldığınız yere gitmeyi nasıl düşünüyorsunuz? Oradaki potansiyeli gördükten sonra tahrike teşvik bir takım bir kavgaya çatışmaya müsait mi değil mi? O bölgede ne işin var senin?” (21 Nisan)
Korkunç değil mi? İnsan dehşete düşüyor.
Gele gele bu noktaya mı gelindi?
Cumhur İttifakı’nın kalesi olan yerlere Millet İttifakı’nın siyasetçileri, Millet İttifakı’nın kalesi olan yerlere Cumhur İttfakı’nın siyasetçiler gitmesinler mi?
Kafa göz dağılır, taşla sopayla kovalanılmaları hak mı olur?
Nereye varır bunun sonucu?
Evet, AK Parti bir yol ayrımında...
Güzel başlayan öyküsünün nasıl seyredeceğine kararı kendisi verecek...
AK Parti, toplumsal uzlaşmayı sağladığı bir Türkiye’de, mahallerin husumet duvarlarıyla bölünmesini istemez. “82 milyonun ittifak ettiği bir Tükiye”nin, CHP Lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun Cumhur İttifakı’nın kalesi olan bir mahalleye gidemeyeceği, gitmek için kırk kere düşünüp tartacağı Türkiye’ye dönüşmesini arzu etmez...
Ben, 17 yıllık çabayı bir çırpıda harcayacağını, Türkiye’nin bıçak keskinliğinde kutuplara ayrılmasını arzu etmeyeceğine inanmak istiyorum.
O yüzden, kızgın demir soğutulmalı...
O yüzden, “Türkiye İttifakı” sağlanmalıdır...