Bu ülkede pek çok şey gittikçe manasını yitiriyor. Hakikatin hatırına söz söyleyenler ise “bir tuhaf” adam olmaktan öteye gidemiyor toplumun gözünde…
Kadim kavramlarımızı kaybediyoruz. Kadim olan her şeye “arkaik” duygularla bakıyoruz.
Kadim olan her şeyden, bir hummadan kaçarcasına kaçıyoruz.
Modern dünyaya iman etmiş insanlarız.
“Kul hakkı”, “mümin”, “ilay-ı kelimetullah” “infak” gibi kavramlar olsa olsa nostaljik bir değer taşıyor.
Şükür makamı, yerini bürokratik makama bırakmış.
“Allah’tan korkan, kuldan utanan” insan yerine “medeni cesaret”i yüksek, hatta “arsız adam” modeli takdir edilmektedir.
Ahlak ve adalet ikliminden uzaklaşmanın, insanın özünden uzaklaşmak olduğunu söyleyen adamlar ise yenidünya düzeninde “meczup.”
Kadim olana niçin sırtımızı döndük, kadim kavramları niye unuttuk, niye lügatimizden kovduk diye çıkıştığımızda hep bir ağızdan aynı törensel cümleler çıkıyor.
“Sen çağdışı mısın be adam!”
Ne olacaksan ol, ama “çağdaş ol” diyorlar.
Müslüman olabilirsin, ama “çağdaş Müslüman” olmalısın.
Milliyetçi olabilirsin, ama “çağdaş milliyetçi” olmalısın.
Ne Dede Korkut’un soy soylayıp boy boyladığı hikâyeler var artık; ne sahabe, ne menkıbe…
Ne destan var, ne gülistan…
Sanal dünyanın yalan aşklarına, yalancıktan kahramancıklarına meftunuz. Allah’tan korkan, kuldan utanan adamları “banal” görüyoruz. Yalnızca somut güçten korkar hale geldik.
Bel bağlamışız iktidara, kariyere, statükoya. Haramsız mala ve yalansız söze dönüp bakmıyoruz artık.
Ruhlarımız köle pazarına götürülüyor, ses etmiyoruz.
Günlerimiz acıklı.
Gidişat hayra alamet değil.