Bu yükselişin çeşitli biçimleri ve pistleri olduğu söylenebilir. Hatta farklı her siyasi eğilimin içine sızmış bir milliyetçi eğilimden, olmadı hassasiyetten söz edilebilir. Şemsiye milliyetçiliğin yükselmesinin, dünya, bölge, ülke konjonktürüyle elbette ilgisi var.
Belli bir konjonktürün toplumsal-siyasi sorun ve dengeleri siyasi algıda, değerler hiyerarşisinde kimi yer değiştirmelere yol açabiliyor. Güçlü devlet, güçlü siyasi irade arayışının yükselmesi, çok-kültürlü toplum projesinin zemin kaybetmesi örneğinde olduğu gibi…
Dönemin girdileri yanında, milliyetçilik bakımından süreklilik yaşayan yapısal unsurlar da vardır, bizim ülkemizde.
Şöyle:
Türkiye’de hakim siyaset algısındaki “kök anlayış” kimlik ve mensubiyet üzerine kuruludur. Bu anlayış, ana hatlarıyla, çok parçalı toplum fikrini tek parçalı millet kavramıyla ikame eder.
Tarihi milletler ve kültürler arası gerilim olarak tanımlayan ve süreli bir seferberlik hali olarak “devlet-siyaset-toplum-insan” özdeşliği kurma eğilimi taşıyan bir yapıdadır.
Diğer bir ifadeyle mensubiyet duygusuna yapılan aşırı vurgu, bütün ataerkil düzenlerde olduğu gibi burada da, “içine kapalı doğal düzen” algısını her aktörün içine doğduğu doğal bir değer kılar.
İçe kapalılık ise doğal olarak kuvvetli bir öteki mefhumunu besler ve kimlik tanımında “öteki” fikrini hatırı sayılır bir şekilde araçsallaştırır.
Kritik noktaya gelince...
Bu zihniyette “sabit ve en güçlü öteki din, kimlik, gelenek” olarak Batı’dır.
Batı algısı bu anlayışta birbirini besleyen iki temel unsur, hem “din-mensubiyet ilişkisi” hem “kimlik-tarih ilişkisi” açısından kilit bir rol oynar.
Bir yandan Batı’nın etkisi ve kimliği karşısında farklılığı, güç arayışını vurgulayan “ötekileşme” eğilimini besler. Diğer yandan son 100-150 yılın deneyimlerinden hareketle Batı’yı kendi kimlik ve bütünlüğüne yönelik bir tehdit olarak algılayan, reflekslerini bu tehlikeyi bertaraf etmek üzerine kuran “tarihi belleğin” arka planını oluşturur.
Verili belleği bu çerçevede, yüceltilmiş ve yüceltilen geçmişle yoğun bağlantı içinde inşa edilen bir değer, kimlik, hatta kişilik tasavvuru olarak tanımlamak mümkündür.
Nitekim milli ve yerel ortak deneyim öğeleri ve dini verilerle örülmüş mensubiyet duygusunda, geçmiş tasavvuru ve “geçmişin ütopya kılınması”, geçmiş üzerinden güç ve büyüklük algısı, bu zihniyetteki “kimlik ve kişilik refleksleri”nin en önemli unsurları olarak karşımıza çıkmaktadır.
Geçmişin ütopya kılınması bir yönüyle bugüne, hatta geleceğe yönelik beklenti ve tasavvurların tarihi referanslar, semboller ve öykünmelerden hareketle oluşturulmasını ifade eder.
Diğer yönüyle, fiili eylem planlarında, bu planların alt yapısını oluşturan “anlama ve açıklama” faaliyetlerinde ve bunlara yönelik zihinsel alıştırmalarda düşünce haritası işlevini görür.
Gerçekten de, geçmiş zaman mitosu ataerkil düşünce ve varoluş biçiminin en önemli meşruiyet kaynağını oluşturur.
İnsan bu diyarda, bu verili zihniyet yapısında geçmiş ile bugün arasında bağ kuran, tarihsel sürekliliği temsil ettiğine inanan, sorumluluk duygusunu bu çerçevede inşa eden “düşünce kodları silsilesi”yle şekillenir.
Bu silsilede yargılar, algılar ve tanımlar, insanlar için “somut ve güncel deneyimler dışında kalan” tarihsel bagajlar, aktarılmış ve aklanmış sözlü – simgesel – yazılı bellek üzerinden oluşmaktadır. Başka bir ifadeyle bu çerçevede, örneğin Batı gibi verili “öteki”, son zamalarda “üst akıl”, Viyana Kuşatması gibi verili “olgu” ve Ermeni meselesi gibi verili “sorunlar”la kurulan mutasavver ilişkilerden üremektedir.
Bu işleyiş, kişinin zihin donanımı ve bilgi dağarcığında geçmiş zaman ile şimdiki zaman arasındaki mesafeyi asgariye indirme işlevi görerek, aynı zamanda söz konusu düşünce kodlarını da koruma altına alır.
Toplumsal alanın ana düzenleyicisi işte bu kapalı dairedir..
Bu, tablo bu ülkede pek değişmiyor.
Yeni milliyetçi dalganın dayanaklarından birisi de bu.