Yunan mitolojisinde, güzellerin dillere destan bahtsızlığından Nemesis sorumludur.
Güzellik adil dağıtılmadığından, çirkinlerin intikamını servi boylu, hilal kaşlı, ceylan gözlü, ince belli, ay yüzlü, sülün gibi salınan afet-i cihan dilberlerden almak Nemesis’in işidir.
Bir içim su kadar güzellik fazladır çünkü, çok görür sahiplerine.
Tanrıça’nın nazarı, kime değse aşağı çeker. Narsizme adını veren yakışıklı ve çalımlı avcı Narkissos’a çektirdiği acıları, efsaneler anlatır.
Görenlerin vurulduğu, çok canlar yakan bir mitoloji kahramanıdır Narkissos.
Nemesis, onu sudaki aksiyle büyüler, eşsiz cemaline aşık eder ve kara sevdaya düşürür. Bu ölümcül tutku da sonu olur.
Burun kıvırdığı, yüz vermediği hayranlarının, kimseyi beğenmeyen kibrinin intikamını Narkissos’tan alır böylece.
Nemesis, kıskançların intikam tanrıçası. İnancına göre kimse çok yetenekli olmamalıdır. Bu adil değildir.
Talihli ile talihsiz arasındaki haksızlığı gidermek, eşitliği sağlamak Nemesis’in görevidir. Şansı çok yaver gidenlerin bahtını karartarak yapar bunu.
Edebiyat dehaları Borges ile Meriç’in, “gözlerini yani her şeylerini” kaybetmeleri gibi.
“Nemesis’in parmakları gözlerime uzandı” der Cemil Meriç.
Kayıp Cennet’in şairi John Milton’un “gözlerini oyan” da Nemesis’tir.
Cenneti bir kütüphane olarak düşleyen Borges! O da kitap delisi kader arkadaşlarının akıbetinden kaçamaz.
Borges, Arjantin Milli Kütüphanesine müdür olur. En büyük hayaline, yeryüzündeki cennetine kavuşur. Ama gözleri artık göremez. “Bana aynı anda hem 800 bin kitabı hem de karanlığı veren Tanrı’nın muhteşem ironisi” der buna.
Meriç ise Jurnal’inde, şöyle seslenir Nemesis’e:
“Nemesis, Nemesis... Alnı bir mezar taşı kadar soğuk, bakışı bir cellat satırından daha korkunç ilahe, neyimi kıskandın benim?
Elbette ki Promete seni çılgına döndürecekti. Dârâ’nın âzâmetine, Karun’un debdebesine, İskender’in yiğitliğine kızmakta haklıydın. Homeros, Milton, Beethoven hışmına uğramaya layıktılar.
Ey, yıldırımlar gibi ulu çınarlara musallat Tanrıça! Ben ne erguvanlar içinde doğan Bizans prensiydim, ne gururuyla tanrıları kışkırtan bir titan...Milton’un gözlerini neden oyduğunu anlıyorum. Şaşkın ve deli bakire, bana hıncın nereden geliyor?”
Özel husumeti, garezi yok oysa. Tanrıça prensip sahibidir, bu dünyada kimse çok mutlu olmamalıdır.
Trump gibi halk dalkavuğu popülist şovmenlerin ilham perisi, işte bu Nemesis’tir.
Sözüm ona, halkın intikamını elitlerden almaya gelmişlerdir.
Kongre’yi basan boynuzlu gibi “ayaktakımı” taraftarlarını, halk kahramanı olduklarına inandırırlar.
Nemesisçilik oynar Trumpgiller, taparcasına özenirler. Karşılarındakiler, daima şeytanlık peşinde koşan halk düşmanı elitlerdir.
Nemesis’ın kılıcı gibi güya elitlerden halkın öcünü alıyorlar, anlattıkları hikaye budur.
Akla, mantığa, bilime, Allah vergisi yeteneğe, güzelliğe, özgürlüğe, zenginliğe, huzura, mutluluğa savaş açarlar. Ve buna, halk düşmanlarıyla savaş süsü verirler.
Sorsan; avamın hakkını havas takabasına yedirmeme mücadelesidir.
Kastettikleriyse cahilin hakkını alimden, sıradanın hakkını seçkinden, vasatın hakkını sivrilenden, kötünün hakkını iyiden, eblehin hakkını dahiden, paçozun hakkını şıktan, zevksizin hakkını zevkliden, ucubenin hakkını estetik görünenden, hırtlambanın hakkını klastan, beceriksizin hakkını ustadan, magandanın hakkını centilmenden, kaba hırtın hakkını kibardan, miskinin hakkını üretenden, tembelin hakkını çalışandan almaktır.
Özgür aklı esir, bahtlıyı bahtsız ederek yetenekliyle yeteneksizi ödeştirir, bilmeyenle bilen arasındaki eşitsizliği giderirler.
Aşk ve neşeden çılgınca şakıyan bülbülle baykuşu denkleştiren bir uzun havası bile var bunun:
“Her dem ey zalim felek, sineme dokunma benim/Tenha gecelerde beni eyler teselli/Baykuş sesini bülbül-ü şeydaya değişmem...”
Allah kimseyi yetersizlik ve aşağılık kompleksinin pençesine düşürüp, Nemesisçilerin adaletinde teselli arayacak kadar hasetten çatlatmasın.