Fötr şapkasıyla 6 kere gidip 7 kere gelmiş, iktidara gelip gitmekte Demirel’den deneyimlisi mi vardı!
Rahmetli Demirel’e, Vatan gazetesindeki son röportajında Semra-Bilal Çetin çifti şöyle sormuştu:
Bir iktidar, ne zaman düşüşe geçer?
Demirel’in uzman görüşü, kabaca şöyleydi:
Ankara’nın sorunlarıyla halkın sorunları farklılaşmaya başladığında!
Tükeniş alametlerini görememek, aşk ilişkisinde olduğu gibi siyasetçi-halk ilişkisinde de acıklı durumlara yol açabilir.
Peki o şarkının bittiği nasıl anlaşılır?
Bu soruya, Sezen Aksu da bir uzman cevabı vermişti:
“Başka sevgilerde teselli bulunca...”
Aşkta da siyasette de tükeniş alametleri benzer demek.
Başka gündemlerde ve ilgilerde teselli arayıp buluyorsanız geçmiş olsun, işaretler belirmiştir.
“İşte biz o zaman tükeneceğiz” aşamasındasınızdır artık.
İktidar, halkın gerçek gündeminden sıkılıyor mu, sıkılmıyor mu?
Gerçek sorunlarla yüzleşmekten kaçıp kaçmadığını, iktidarın kendisinden iyi kim bilecek.
Dolayısıyla aslında miadını tüketip tüketmediğini bilir bir iktidar. Yine de ‘sorununuz o değil bu’ diyorsa, bile bile yapay sorunlarla oyalıyor, oyalanıyordur.
Vakit dolunca gitmek kolay değil. Siyaset gibi aşkta da kabullenmek zor, ayak diretiliir başta.
Direnç, bazense ayrılık vaktinin gelip çattığını anlamamaktan gösterilir.
‘Biraz çabayla kurtaramaz mıyız’ umudu vardır hep.
Allem kallem, ite kaka yürütme denemeleri, vakit tamamsa nafile. Yorgunluğu büyütür sadece, sıtkı daha da sıyırır. Ölüyü diriltmek ne mümkün!
Siyasetçinin halkla, aşığın maşukla arasında takip etmesi gereken şey, ortak ilginin sürüp sürmediğidir.
‘Biz’i birlikte neler ilgilendirir, neler ilgilendirmez?
Mesela bir yönetici, “Biz bu şehr-i İstanbul’a ihanet ettik, ben de sorumluyum” dediğinde çılgınca alkışlanıyorsa işler yolunda demektir.
O ihanet, alkışlayanları henüz alakadar etmiyordur. Sanki onların şehri değil, başka şehre ihanet edilmiş.
Bir yönetici, “Bu para nelere kadir, ormanları kesmek suretiyle kıyıları adeta talan ediyor” dediğinde ‘yaşa, bravo’ sesleri yükseliyorsa, şekil aynıdır.
O kıyılar, tezahürat yapanları öncelikle ırgalamıyordur. Talandan sus payı almaları gerekmez, umumi çıkarları henüz sorumluların çıkarlarıyla ayrışmamıştır.
Bir yönetici, “Açgözlü müteahhitler acımasızca imar yolsuzluğu yapıyor” dediğinde seçmeni, ‘kendi kendilerine mi’ diye sormuyorsa yine endişeye gerek yok.
Sanki sormayanın da hakkı değilmiş yenen, birlikte yiyorlarmış gibi.
Sorgulamayan; menfaatini, yararını hala düzenin devamında görüyordur.
Yolsuzluk, işteş bir fiil. Kendi kendine yapılamayacağı, kamu tarafından ortaklaşılmış bir yetkili isteyeceği söylenmez mi yoksa!
Paranın satın alma gücü bir talana karıştıysa, mutlaka birini satın almaya kadir olmuştur. ‘Kim o’ diye sorulmuyorsa, sormayanı ilgilendirmediğinden değildir, öncelikleri başkadır. Ve kendisini ilgilendiren şeyler hala yöneticilerin ilgileriyle örtüşüyordur.
Anayasa’da hukukumuzu bağlayacağı yazdığı halde, AİHM’in ne dediği de bizi ilgilendirmiyormuş.
Ama giderek daha çok yoksul düşen halk iş, aş, ekmek kuyruğundayken...5 yıl önceki bir şarkı sözü, bugün birden bire bizi pek çok ilgilendiriyor.
Ama 18-20 milyon kişi elektrik, doğal gaz faturasını dahi devlet desteği almadan ödeyemezken...Bir kişinin bir densiz lafı, memleketi bununla yatıp kalkacak kadar fazla ilgilendiriyor.
Nasıl diyordu “Tükeneceğiz” şarkısı; “her şey bir anda anlamsız gelecek, işte biz o gün tükeneceğiz”.
Henüz her şey anlamsız gelmediğine göre...
İktidar da armudun sapı üzümün çöpü gibi saçma gündemlerde teselli bulmaya başlamadığına göre...
Alametler belirmedi daha, “Bu şarkı burada bitmez”.
Fakat öyleyse. Peki öyle mi?
“Çalsın sazlar, alaturka başlasın, vur usta tamburun tellerine, hanendeler çağlasın, kader böyleymiş” belki de.
Alaturka’dır, yorumu Sezen’den, dinlemek bizden, ha gayret!