Mesut Özil’in Almanya’da ırkçı hakaretlere maruz kalması ile tek yürek olup, ‘Devrekli evladına, kardeşine’ sahip çıkan Türkiye, kendi içinde ise ‘saldırı kültürü’nün kahredici çirkinliğinden bir türlü kurtulamadı…
Milli Takım’da birlikte görev yapan oyuncular birbirinin odasını basıp, silahla tehdit etti. Antrenmanda takım arkadaşları birbirine girdi. Milli formayı giyen bir oyuncu basın tribününe dönüp el kol hareketi yaptı. Takım arkadaşını soyunma odasına kilitleyip, öldüresiye tekmeleyen bir oyuncu sırf şampiyonluk kaçmasın diye ‘bu ülkenin yetiştirdiği en iyi’ hocalardan biri tarafından oynatılmaya devam etti. Böylesi bir çirkinliğe göz yuman aynı hoca birkaç haftada bir tribünlerle küfürleşmeyi gelenek haline getirdi, el işareti yapmayı marifet saydı. Hatta avret yerlerini göstererek gazetecilere ‘onu çekme bunu çek’ diyebildi. Sonra damatları ile restoran basıp, bastığı restoranın sahibini tokatladığını gururla anlattı. Milli Takım’daki görevine son verilse de saygınlığına saygınlık katarak (!), yeniden efsaneleştiği kulübün başına geçti. 4-5 futbolcu bir gazetecinin üzerine yürüyüp, tartakladı. Milli takım oyuncusu babası yaşında bir gazeteciyi Milli Takım uçağında darp edip, zeytinyağı gibi suyun üstüne çıkmaya çalıştı. Haklıydı da aslında. Öyle olmasa Koskoca Federasyon Başkanı, sahibi olduğu gazetede çalışan emektar gazeteciden şikayetçi olmamasını istemezdi!..
Yıllardır sahadaki performansından ziyade saha dışındaki ‘mevzu’ları ile gündeme gelmesine rağmen hiçbir bedel ödemedi uluslararası yıldızımız. Sonrasında barda kavga edip, burnunu kırdığı bir şarkıcıyı hastanede de yalnız bırakmayıp (!) belinde taşıdığı silahla tek el ateş ederek ‘geçmiş olsun’ diyebildi. Elini kolunu sallayarak da hastaneden ayrılıp, ‘masumiyet karinesi’ tadında açıklama yaptı. Savcılık makamına duyduğu saygıyı da ifade edince, tüm taşlar yerine oturdu. Beğenmediği hakem kararlarının ardından yanına gidip yumruk gösterme, krampon fırlatma özgürlüğü gibi imtiyazları kullanmakta sakınca görmeyen, defalarca saha içinde oyuncular ya da taraftarlarla kapışan, yeri geldiğinde yöneticisine posta koyabilen ‘yıldız oyuncu’, bedel ödememenin dayanılmaz hafifliği ile uçtukça uçtu…
Fatih Terim, Arda Turan, Emre Belözoğlu, Volkan Demirel, Gökhan Töre, Engin Baytar … Elbette başkalarını da eklemek mümkün listeye. Uzattıkça uzatılabilir ama buradaki isimler sık sık bu tür işlerle gündeme geldiği için bu kadarını saydık. Listeyi daha da uzatma gereğinin doğmaması umuduyla… Kariyerini Karadeniz Ereğli Belediyespor’da sürdüren Engin Baytar dışındakilerin hepsi de hâlâ ‘yüksek rakımlı mevkiler’de olduğuna göre ortada bir sıkıntı da yok!.. Alt liglerde yaşananlardan bahsedemedik bile. Saha içinde hakem ya da rakip oyuncu kovalanması, protokol tribünlerinin ringe dönüşmesi, koca koca insanların ortalık yerde savurdukları küfürlerle ‘delikanlılığını’ ifade etmesi gibi farklı meziyetlere (!) de sahibiz aslında…
2002’den bu yana Allah’ın lütfu ile gelen EURO 2008 çeyrek finali dışında bir başarısı olmayan Türk futbolu, adliye koridorlarındaki performansını sahaya taşısa bir final gelirdi belki en azından. Kimi zaman üstü örtülen, kimi zaman da ‘minimum’ ceza ile geçiştirilen vukuatlar sayesinde gelecek açısından da kaygılanmaya gerek yok gibi!.. Pankartlarla şiddete karşı durarak ya da 6222 sayılı çok cici bir yasa sahibi olarak da bu işlerin sonunu getiremedik. Çok şükür ki şimdiye kadar vukuatların ardından cenaze namazı için saf tutmadık!..
SELİM YILDIRIM/KARAR