Bizde, ‘vicdan ve cüzdan’ vardı. Ya da biz öyle zannediyorduk. Sözünü andık, adını da analım. Yargıtay eski başkanlarından Mehmet Uygun’un lafıydı, “Vicdan ile cüzdan arasında sıkışmak.”

Şimdi durum nedir, Mehmet Uygun sağ olsa aynı konuşmayı yapar mı, bilmiyorum.

İngiltere’de ‘vicdan ve cüzdan’ sıkıntısı yokmuş. Belki efsanedir, belki gerçektir. İngiltere’de hakimlere maaş vermiyorlarmış. Bunun yerine çek defteri veriyorlarmış.

Hakimler, bu çek defteriyle, sınırsız para çekebiliyorlarmış.

Hakimin biri, ‘sınırsız harcama acaba doğru mu’ diye merak etmiş. Gitmiş, devletin kendisine verdiği çekle 1 milyon pound (2 milyon pound diyene de rastladım) çekmeye kalkmış.

Banka, ‘Şu anda hazırda o kadar paramız yok’ demiş, ‘yarın gelin.’

Hakim, yarın gitmiş, 1 milyon Pound’u almış.

Ertesi gün, hakim, ‘denemek için yaptım’ demiş ve 1 milyon poundu bankaya iade etmiş.

Daha sonra, Kraliyet’ten gelen bir yazıyla hakimlikten azledilmiş.

Özetle, şöyle diyormuş yazıda: Biz, size güvendik. Siz, bizi sınadınız.

Bu hikaye, uydurmaysa bile, güzel.

Nedir, bir hakimi bu kadar güvenilir yapan şey? Böyle bir güven nasıl tesis edilebilir? Çok merak ediyorum.

Biz, yargıçların kah Seyfi’ye kah FETÖ’ye ram olarak, yani vicdan ve cüzdan ikilemini dahi fersah fersah aşarak zıvanadan çıkabildiği bir memlekette yaşıyoruz.

***

İngilizler’den bu güvenin sırrını öğrenmek, hatta ithal etmek mümkün olsa iyi olurdu.

Elbette, sağlıklı bir hukuk sistemi İngiltere’nin ekonomisine çok fayda ediyor.

‘Para, hukuku sever’ diye bir yazı yazmıştım. Boşuna çekmiyor İngiltere, o kadar sermayeyi, o kadar yatırımı.

Niye düşündüm bunları?

İngiltere Başbakanı Theresa May Ankara’ya geldi. Bunun etkisi olmuştur.

Benim iflah olmaz hukuk takıntımın da etkisi olmuştur.

Benim takıntımı bir tarafa bırakalım, ziyarete bakalım.

Theresa May, geçen temmuz ayında, 15 Temmuz’dan iki üç gün önce Başbakan oldu. Tam buraya, İngiltere’nin, 15 Temmuz darbe girişimine karşı en sağlıklı tepkiyi veren Avrupa devleti olduğu gerçeğini koyalım. Bu, kıymetli bir şeydi.

May, Hafta içinde Washington’a gitti, ABD Başkanı Trump’la görüştü.

Orada, May’in dikkatimi en çok çeken sözü “Yine birlikte liderlik edebiliriz”di.

ABD’ye, açıkça, dünya meselelerinde birlikte çalışma teklif ediyordu.

Hemen arkasından Ankara’ya geldi.

Cumhurbaşkanı Erdoğan’la ve Başbakan Yıldırım’la görüşmeleri de, takip edebildiğim kadarıyla verimli geçti.

Milli Muharip Uçak imalatında işbirliği yapacağız, bu az bir şey değil.

Ankara ziyareti, Washington ziyaretinin bir uzantısı mıdır?

May’in, Trump’la görüştükten hemen sonra Türkiye’ye gelmesi, yeni bir stratejik işbirliğinin işareti midir?

Olabilir.

Dünyanın önündeki en önemli uluslararası meselelerden biri Suriye’dir. Bir de Irak.

(Filistin’i unutmadım. Trump’tan sonra Filistin’in durumu her zamankinden daha kritik.)

Suriye de, Irak da bizim sınırımızda.

İşbirliği, bu sorunlara nasıl sirayet eder? Ne kadar verimli olur?

***

Türkiye, Dış politikasında yeni pencereler açmaya çalışıyor.

Obama’yla kötü ayrıldık. Amerika’yla da aramız limoni.

Trump’tan hayır görecek miyiz? Şu anda, bakmayın her kafadan bir ses çıktığına, kimse bir şey bilmiyor.

Avrupa’dan sürekli ‘antipati’ sinyalleri alıyoruz.

Terör, bütün çeşitleriyle memleketimize musallat oldu.

Böyle bir mevsimde, İngiltere’nin bizim tarafımıza bakan penceresinin açık olduğunu göstermesi kayda değer.

Dünya yeni bir döneme girerken... Türkiye yeni bir dönemin eşiğine gelmişken... May’in, öteki Avrupalılardan erken davranıp ön aldığını düşünebilir miyiz?

Düşünebiliriz. İşte, ben düşündüm.

Ya düşüncemiz yanlış çıkarsa?

Çıkabilir. Ben öyleyim, bazen isabet ederim, bazen yanılırım.

Theresa May’den yeni bir ‘Demir Leydi’ izlenimi almadım. Sanki Thatcher’a göre daha mütevazı.

Fakat, dikkat ettiniz mi, May’in yüz hatları alabildiğine İngiliz.

Ne demek bu? Yüzü İngiliz?

Şu demek: Yabana atmamak lazım.