Kayseri’ye galiba en son 5 yıl önce, Yeni Şafak’ın bir programı vesilesiyle gitmiştim.

Bir önceki Cumhurbaşkanımız Gül’ün adı verilen müze ve kütüphanenin açılışına davet gelince fırsat bildim.

Kızkardeşim Canan, eniştem Sakin Terzi, yeğenlerim Arif, Hale ve Elif orada. Onları görürüm.

Arkadaşlarımı görürüm… Kayseri’yi görürüm. Hava soğuktur ama olsun, bu mevsimde Kayseri’ye soğuk yakışır.

Programa biraz geciktim. Açık havada olur, gömlek, ceket giymem gerekmez diye düşünüyordum; anladım ki tören kapalı mekanda, bir gömlek alayım dedim. Ondan geciktim.

Abdullah Bey konuşuyordu. Konuşmasının ağırlık merkezinde Cumhurbaşkanı Erdoğan’la MTTB zamanlarında başlayan beraberlikleri vardı. Sonra Refah ve Fazilet Partisi’ndeki müşterek mücadeleleri.

İyi bir şey hatıraların tazelenmesi.

“Sayın Cumhurbaşkanım, değerli hanımefendi.”

Bu, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konuşmasına giriş cümlesi.

Doğrusu Erdoğan hitaplarında fark edilir bir şekilde cömert ve netti.

Erdoğan da Gül’le eskilere dayanan beraberliklerinin, müşterek mücadelelerinin, verimli çalışmalarının altını çizdi.

Tabii ki bu iki siyasetçinin bütün beraberlikleri pürüzsüz, gölgesiz mutluluk öyküsü değildi.

Fikren ve üslup olarak ayrı düştükleri oldu.

Birkaç defa yazdım; Erdoğan ve Gül arasındaki dostluğun, bu iki siyasi şahsiyet arasındaki ihtilafa yatırım yapan kötü niyetlilerin umutlarını boşa çıkaracağını.

Öyle oldu. O ihtilafa yatırım yapanlar bir şey elde edemedi.

Benim umduğum kadar kuvvetli bir dayanışma sergilemediler ama birbirlerine fenalık da etmediler.

Şu araya bir detayı sıkıştırmam gerekiyor.

15 Temmuz gecesi, darbe teşebbüsüne karşı Gül, kendi olağan üslubunun dışına çıkarak hiç yapmadığı kadar sert bir açıklama yaptı.

Demek ki kritik zamanlarda bu kadim beraberlik bir dayanışmaya dönüşebiliyor.

Sonra, müzeye geçtik. Orada hatıralar vardı.

Gül’ün çocukluğu, annesiyle, babasıyla, kardeşleriyle fotoğrafları.

Üstad Necip Fazıl’la birlikte oldukları bir fotoğraf.

Türkiye’nin yakın siyasi tarihinden sahneler. Menderes’in idama götürülüşü.

AK Parti’nin kuruluşu... Erdoğan ve Gül birlikteler.

Bir yerde gezi günlerinden kalma bir beyanat. Abdullah Bey’in Twitter konusundaki tavrı.

Erdinç Teğmen, “Bu doğru muydu?” diye soruyor.

“Yanlıştı” diyorum. “Devlet, Twitter’ı su gibi hava gibi Allah vergisi bir nimet olarak gördü. Halbuki Twitter Türkiye’de faaliyet gösteren ve hukuki, ticari sorumluluğu olmayan bir şirketti. Bunu anlamadılar.”

Hassas nokta burası. Benim fikirlerimden farklı bir fikri şeytanlaştırmam gerekmiyor.

“Yanlış” derim, iştirak etmem, doğrusunu anlatırım olur biter.

Cumhurbaşkanı Erdoğan, meydanda Kayserililer’e hitap ediyor.

Hava soğuk, meydan hıncahınç dolu.

Kayserililere mukayeseli sorular soruyorum. Her şey ap-açık.

Erdoğan sevgisi bu şehirde başka herhangi bir beşeri sevgiyle kıyaslanamaz.

Meydana koca bir afiş. Yerel şiveyle politik tavır:

“Avrupa Birliği gadamızı alsın.”

Kayseri şivesini özlemişim. Nevzat Ersoy’la telefonlaşıyoruz. Nevzat’ın şivesi görmeyeli koyulaşmış. Harika!

Mansur Taşçı İstanbul’a gitmiş.

Akabe’ye uğradım. Esat Ayata’yı görmezsen Kayseri’ye gelmemiş sayılırsın. Mustafa Zeyrek de oradaydı.

Bir sürpriz daha: Mehmet Akif Gülle de Kayseri’deymiş. Hatta UETD eski başkanı Süleyman Çelik.

Ali Taştan, dikkatli bir gazeteci. Nabzı iyi tutuyor. Erdinç vesilesiyle onunla da tanışmış olduk.

Sıla-i Rahim gibi oldu, ne güzel!

Birkaç ay önce Konya’ya gitmiştim. Gördüm ki Kayseri ile Konya arasındaki mesafe Konya lehine açılmış.

Kayseri’de bir ‘yerli’ (Kayserililer ‘yilli’ diyor) ve ‘köylü’ meselesi var.

Bu mesele siyaseti etkiliyor.

Kayserililerin işine karışmak istemediğim için yorum yapmıyorum. Ama şu anda doğruyla yanlışı temyiz edecek kadar bilgi sahibiyim.

Şunu hissediyorum: Bu konuda bir değişiklik olacak.